Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ывӑлӑм (тĕпĕ: ывӑл) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эпӗ ывӑлӑм патне ҫыру ҫырма лартӑм.
Я сел за ответное письмо.

Тӑван ҫӗршыв чӗнет // Куҫма Чулкаҫ. Водопьянов М.В. Поляр лётчикӗ: калавсем; Куҫма Чулкаҫ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 248 с.

Эпӗ самантрах хамӑн ывӑлӑм ҫак ҫырӑва савӑнӑҫлӑ та мӑнкӑмӑллӑ туйӑмпа ҫырса янине, ҫак вӑхӑтра унӑн сӑн-пичӗ ҫуталса тӑнине туйса илтӗм.
Я живо представил себе, какое счастливое и гордое выражение лица было у сына, когда он писал эти строки.

«Вӑрман, кастарнӑ такасем, тара илнӗ имени, лавка, хупахсем, тата тимӗр витнӗ пӳртпе кӗлет, ывӑлӑм, — ҫаксем пурте епле юлӗҫ? — тесе шухӑшласа илнӗ вӑл. — Ку мӗн капла? Аплах пулас ҫук!» — тенӗ шухӑш вӗҫсе илнӗ пуҫӗнче.
«Роща, валухи, аренда, лавка, кабаки, железом крытый дом и амбар, наследник, — подумал он, — как же это всё останется? Что ж это такое? Не может быть!» — мелькнуло у него в голове.

VIII // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Толстой Л.Н. Хуҫипе тарҫи: калав; С.Ф.-па Ф.Д. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1936. — 86 с.

Унтан эпӗ хамӑн юратнӑ ывӑлӑм куҫӗнчен пӑхрӑм та, вӑл хӑйӗн юнне ҫынсен ҫылӑхӗсемшӗн панине куртӑм.
Потом заглянул я в глаза дорогого сына моего и увидел в них искупление кровью.

VIII // Гаврил Молостовкин. Войнич, Э. Пӑван: роман / вырӑсларан Г.Молостовкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 284 с.

— Ывӑлӑм… — терӗ те Пӑван сӑмахне пӳлсе священник, малалла тухрӗ; ыттисем пӑрӑнса кайрӗҫ.
— Сын мой, — прервал Овода священник, продвигаясь вперед, другие отошли.

VII // Гаврил Молостовкин. Войнич, Э. Пӑван: роман / вырӑсларан Г.Молостовкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 284 с.

— Илӗр те хӗресе, ман ывӑлӑм, — терӗ вӑл, — сирӗн чунӑр лӑплантӑр, мӗншӗн тесен пирӗн турӑ йӑваш та кӑмӑллӑ.
— Возьми, сын мой, — сказал он, — и да успокоится душа твоя, ибо Господь наш кроток и милосерд.

XI // Гаврил Молостовкин. Войнич, Э. Пӑван: роман / вырӑсларан Г.Молостовкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 284 с.

Кил-ха ҫутӑрах ҫӗре, ывӑлӑм, кӳр-ха, эпӗ сан хулна пӑхам.
Пойдем к свету, дитя мое, и дай мне посмотреть на твое плечо.

VI // Гаврил Молостовкин. Войнич, Э. Пӑван: роман / вырӑсларан Г.Молостовкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 284 с.

— Ывӑлӑм, — терӗ священник савӑнӑҫлӑн, — суту-илӳ тӑвакансене Христос чиркӳрен хӑваласа кӑларнӑ, мӗншӗн тесен унӑн ҫурчӗ — кӗлӗ ҫурчӗ, суту-илӳ тӑвакансем ӑна вӑрӑ-хурахсем пухӑнакан вырӑн туса хунӑ.
— Сын мой, — торжественно ответил священник, — Христос изгнал менял из храма, ибо дом Его — дом молитвы, а они его сделали вертепом разбойников.

IV // Гаврил Молостовкин. Войнич, Э. Пӑван: роман / вырӑсларан Г.Молостовкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 284 с.

— Ывӑлӑм, санӑн чунна ҫӗнӗ ҫутӑ ҫутатрӗ пулсан, унӑн ӑшӗнче хӑвӑн тӑванусене ырлӑх кӳмелли аслӑ ӗмӗт ҫуралнӑ пулсан, эсир хурлӑхпа пусмӑр тӳсекенсен асапне ҫӑмӑллатма тӑрӑшатӑр пулсан, шухӑшласа пӑхӑр-ха ӗнтӗ: туррӑн ҫав чи хаклӑ тивлечӗ ҫине эсир мӗнле пӑхатӑр?
— Сын мой, если душу вашу озарил новый свет, если в ней родилась мечта о великой работе на благо ваших собратьев, если вы надеетесь облегчить бремя усталых и угнетенных, то подумайте, как вы относитесь к самому драгоценному дару Господню.

— Ывӑлӑм, — терӗ майӗпен Карди атте, кӑшт чӗнмесӗр тӑнӑ хыҫҫӑн, — эсир мана пурне те каламарӑр-ха.
— Сын мой, — не спеша, серьезным тоном заговорил отец Карди, помолчав, — вы еще не все мне открыли.

— Мӗн ҫыхӑнтарать сире, ывӑлӑм?
— То есть как, сын мой?

Вӑл ҫемҫен ҫапла каларӗ: — Эсир мана пӗтӗмпех каласа памарӑр-ха, манӑн ывӑлӑм, — терӗ.
Он мягко сказал: — Вы мне не все открыли, сын мой.

Кунсӑр пуҫне, ывӑлӑм, сире тӳрех калам: эсир манӑн кӑмӑла питех те каятӑр, ҫавӑнпа та эпӗ сире, пултарнӑ таран, пуринпе те пулӑшма хатӗр.
Будьте просты со мной, сын мой; скажите прямо — согласны вы иметь меня своим духовным отцом, я к вам расположен и рад быть вам полезен.

Артур, эсӗ маншӑн ывӑл… ывӑлӑм вырӑннех пулатӑн.
Артур, ты для меня — как бы мой собственный сын.

I // Гаврил Молостовкин. Войнич, Э. Пӑван: роман / вырӑсларан Г.Молостовкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 284 с.

— Кӑшт лар-ха ывӑлӑм, — терӗ вӑл юлашкинчен.
— Сядь на минуту, сын мой, — сказал он наконец.

— Ывӑлӑм! — терӗ вӑл юлашкинчен, — Турӑ санӑн чунупа калаҫман тесе калама хӑяймастӑп эпӗ.
— Сын мой! — промолвил он наконец, — сохрани меня боже сказать, что Господь не беседовал с твоей душой.

Тӳсӗмлӗрех пулмалла, ывӑлӑм.
Побольше терпения, сын мой.

— Мӗн тата, ывӑлӑм?
— Что же еще, сын мой?

Эсӗ ывӑлӑм пирки, ҫак вӗтӗр-шакӑрсем пирки нимӗн те ҫырса пӗлтерместӗн.
Ты вот все эти мелочи про сынку не пишешь.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Водопьянов М.В. Валерий Чкалов: повесть; Куҫма Чулкаҫ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 214 с.

«Пӗрремӗш числара шухӑшӑмпа санпа тата Игорьпе пӗрле пултӑм, сан ҫинчен кӑна шутларӑм, сан сӑнарна уҫҫӑнах курса тӑтӑм… Эсӗ тата ывӑлӑм — маншӑн пурнӑҫ, сывлӑшпа ҫутӑ пулса тӑратӑр. Ывӑлӑм пире пурнӑҫра ҫыхӑнтаракан сыпӑк пулса тӑрать. Эсӗ — манӑн тусӑм, юлташӑм пулатӑн, эсӗ мана йывӑр самантсенче те пӑрахмастӑн, санпа пӗрле чухне эпӗ пур енчен те лайӑх канатӑп», — тесе ҫырнӑ вӑл Ольга Эразмовна патне.
«1-го был мысленно с тобой и Игорем, думал только о тебе и твой образ видел очень ясно… Ты и сын — вот моя жизнь, мой воздух и свет. Сын — это связующее звено в нашей жизни. А ты — друг, товарищ, который не бросит меня в тяжелую минуту и рядом с которым я отдохну и морально, и физически», — писал он Ольге Эразмовне.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика