Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Соня (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Соня та йӗп-йӗпеччӗ…

И она была вся мокрая…

III // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

..» Вӑл вара шухӑшӗпе каллех пӗчӗк вагонта пулнӑ, алӑк патӗнче Соня тӑнӑ…

..» И опять он уже был в вагончике, а в дверях стояла Соня…

III // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Пилӗк таран ҫатта-ҫарамасланса ҫӑвӑнакан Виктор, каҫхи тӗлпулӑва манас тесе, мӗнле хырӑнасси, тумланасси ҫинчен, вара Рощенскине Сергей патне каясси ҫинчен шухӑшларӗ, анчах шухӑшсем ӑна каллех Соня патне тавӑрчӗҫ…

Виктор, до пояса голый, умывался и, чтобы как-то развлечься, стал размышлять о том, как он побреется, переоденется и поедет в Рощенскую к Сергею, а мысли снова возвращали его к Соне…

III // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл ҫул хӗрринчи ҫумӑр тумламӗсемпе шерепеленнӗ хытхура ҫине, пысӑк та симӗс хупах ҫулҫи ҫине пӑхать пулсан та, Соньӑна, унӑн йӗпеннӗ те мӑнкӑмӑллӑ питне, унӑн питҫӑмартисем тӑрӑх чупа-чупа анакан куҫҫуль тумламӗсене курать: вӑл таҫта тӳпере пӗр вырӑнта вӗҫсе тӑракан тӑри юрланине итлет, анчах Соня сассине илтет…

Он смотрел на придорожный бурьян, унизанный бисером мельчайших росинок, на широкий лист сочного лопуха, а видел опять Соню: ее мокрое и гордое лицо, ее слезы, стекавшие по щекам; он прислушивался к песне жаворонка, где-то над головой сверлившего небо, а слышал голос Сони…

III // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл куҫӗсене аллаппипе хупларӗ те алӑк патӗнче Соня тӑнине, унӑн мӑнаҫлӑн ҫӗкленнӗ пуҫне, унӑн куҫҫулӗ, анчах хурлӑхпа, курайманлӑхпа тулнӑ куҫӗсене курчӗ.

Он закрыл ладонями глаза и видел в дверях Соню, ее гордо поднятую голову, ее взгляд со слезами, полный тоски и ненависти.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Виктор сӑмах та калама ӗлкӗреймерӗ, Соня вагонтан шыва чӑмнӑ пек сиксе тухса ҫухалчӗ.

И не успел Виктор сказать слово, как Соня выбежала из вагончика, точно нырнув в воду, и исчезла.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Соня пуҫне ун еннелле ҫавӑрчӗ, хунар ҫути унӑн шурӑ мар, темӗнле кӑвакарнӑ тӗслӗ йӗпе пичӗ ҫине ӳкрӗ, халӗ ӗнтӗ Виктор унӑн куҫӗсенче ҫумӑр тумламӗсем мар, куҫҫуль асӑрхарӗ.

Соня повернула к нему голову, свет фонаря упал на ее мокрое и не бледное, а зеленое лицо, и теперь Виктор увидел в ее глазах не капельки дождя, а слезы.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Соня тухса каясшӑнччӗ, анчах Виктор аллипе унӑн йӗпеннӗ вӗри хулпуҫҫинчен тытса чарчӗ.

Она хотела уйти, но Виктор удержал ее, схватив рукой за мокрое и горячее плечо.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Ну, Соня, ну, Родниковскинче пултӑм эпӗ, — пуҫне ҫӗклеме хӑраса каларӗ Виктор.

— Ну, Соня, ну, был я в Родниковской, — боясь поднять голову, сказал Виктор.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Ӗнер ӑҫта пулнӑ эсӗ? — тепӗр хут хытӑраххӑн ыйтрӗ Соня.

— Где ты был вчера? — повторила она вопрос уже громче.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ӑна ответлес вырӑнне Виктор, унӑн ыйтӑвне шӳтле сӑмах вырӑнне хурса, кулса ярасшӑнччӗ, анчах, хӑйӗн куҫӗсем Соня куҫӗсемпе тӗл пулсан, салхулланса кайрӗ те тепӗр еннелле ҫаврӑнчӗ.

В ответ ей Виктор хотел рассмеяться, чтобы свести ее вопрос к шутке, но встретился глазами с Соней, помрачнел, отвернулся.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Соня?

Соня?

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Соня чӗнмерӗ, хытса кайнӑ пек пӗр вырӑнта тӑчӗ, Виктор ун ҫумне сӗртӗнме пуҫласан ҫеҫ вӑл чӗтресе илчӗ, анчах сивӗпе шӑннӑ чухнехи пек мар, темле ӑш вӑрканӑ чухнехи пек йывӑррӑн чӗтрерӗ.

Она молчала, точно окаменела, и только когда Виктор хотел прикоснуться к ней, она сжала на груди руки и вздрогнула, но не так, как дрожат от холода, а с тяжелой внутренней болью.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Соня?..

— Соня?..

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл Соня патне хӑюсӑррӑн ҫывхарчӗ те вӑтанчӑклӑн кулса каларӗ:

Он нерешительно приблизился к ней и, робко улыбаясь, сказал:

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Соня ҫавӑн пек пӑхнинче вӑл ҫав тери кӳренни, ӑна йывӑр хурлӑх пусса илни курӑнчӗ.

И в этом взгляде было столько невысказанной обиды и до боли мучительной тоски.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Виктор ку хӗрарӑм Соня иккенне палларӗ те ирӗксӗрех каялла чакрӗ.

Виктор сразу узнал в ней Соню и невольно отшатнулся.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Халӗ акӑ Татьяна Соня сӑнне хупласа илчӗ…

Теперь Татьяна заслонила собою Соню…

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

«Кунта вӑл Соньӑна, хӑйӗн пирвайхи юратӑвне курчӗ, вара ӑна хӑйне мӗн ҫитменни, хӑй мӗн шырани шӑпах Соня пулнӑн туйӑнчӗ, — хӑй ҫук чухне Соня ӑнӑҫсӑр качча тухни нимех те мар вӑл…

Здесь он встретил Соню, свою первую любовь, и думалось ему, что Соня и есть то, чего ему не хватало, что он искал, — и ничего, что она без него так неудачно вышла замуж…

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Соня каларӗ-и? — ыйтрӗ Виктор.

— Соня сказала? — переспросил Виктор.

I // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех