Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ачине (тĕпĕ: ача) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Ну, ҫитӗ, ҫитӗ… аннӳ урӑх ҫилленмест… аннӳ хӑй ачине юратать… аннӳ пӗлет: унӑн ачи ӑнлансан, аван ача, юратакан ачах пулнӑ пулӗччӗ…

— Ну, будет, будет… мама не сердится больше… мама любит своего мальчика… мама знает, что он будет у нее хороший, любящий, когда поймет только одну маленькую, очень простую вещь.

Каҫару // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Мӗн чухлӗ вӑхӑт кирлӗ пулӗ-ши ӑна, хӑйӗн ачине ҫыхӑнтарса тӑракан пӗтӗм ҫинҫе те палӑрми хӗлӗхсене каллех пӗр ҫӗре пуҫтарса, алла илмешкӗн?

Сколько времени пройдет, пока ей удастся опять подобрать все эти тонкие, неуловимые нити, которые связывают ее с мальчиком?

Каҫару // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Ачи кӑшкӑрмассерен амӑшӗн чӗри ҫурӑлас пек ыратса каять, ашшӗ ачине ҫапмассерен унӑн чунӗ тӗпне ҫитиех ыратса каять.

Каждый вопль рвет ее за самое сердце, каждый удар терзает до самого дна ее душу.

Наказани пани // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Ун пеккине куриччен вӑл ачине хӑй аллипе хӑй пӑвса пӑрахӗ.

Так прежде он сам его своими руками задушит.

Наказани пани // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Ҫав вӗҫӗ-хӗррисӗр океан евӗр хумханса чӳхенекен ниепле сирейми тӗттӗмлӗхрен ачине хӳтӗлес тесе вӑл ӑна хирӗҫ тӑрать.

Он вставал ей навстречу, желая защитить своего ребенка от этого необъятного, колеблющегося океана непроницаемой тьмы.

II // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Вара хӗрача унпа юнашар пӗшкӗнсе ларчӗ; ҫапла пӗр ҫур минут ларнӑ хыҫҫӑн вӑл хуллен унӑн ҫӳҫне сӗртӗнчӗ, пуҫӗнчен ачашларӗ, унтан, хӑй хӑтӑрса илнӗ ачине лӑплантаракан амӑшӗ евӗр, унӑн пуҫне ачашшӑн ҫӗклерӗ те куҫҫульне тутӑрпа шӑлма тытӑнчӗ.

Тогда девочка присела около него на корточки; просидев так с полминуты, она тихо тронула его волосы, погладила его голову и затем, с мягкою настойчивостью матери, которая успокаивает наказанного ребенка, приподняла его голову и стала вытирать платком заплаканные глаза.

V // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Унпа аппаланни урамра чупакан ачасене е хирте ҫӳрекен кӗтӳ ачине пырать ӗнтӗ, эсӗ вӗт, — айван Марье сана чӑн-чӑн пӑру туса хучӗ пулин те, — ҫитӗннӗ ҫын.

Это хорошо мальчишкам на улице или подпаску в поле, а ты все же таки взрослый мужик, хоть эта глупая Марья и сделала из тебя настоящего теленка.

XI // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Ҫакӑ вӑл чӑн-чӑн туйӑм мар-ши ӗнтӗ, телейсӗр ҫуралнӑ суккӑр ачине чунтанах юратни мар-им ҫакӑ?

Разве это не чувство, не жгучее чувство любви к ее обездоленному, слепому ребенку?

IX // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Ҫамрӑк хӗрарӑм, пӑшӑрханнӑ сӑн-питлӗскер, чунӗ ыратнипе нимӗн тума пӗлмесӗр пӑхакан куҫлӑскер, хӑй те асапланаканскер, хӑйӗн ачине тӗссемпе тӗрлӗ япаласен виҫи-калӑпӑшӗсем ҫинчен сӑмахпа каласа ӑнлантарма тӑрӑшатчӗ.

Молодая женщина, страдая сама, с растроганным лицом, с глазами, глядевшими с беспомощною жалобой и болью, старалась дать своему ребенку понятие о формах и цветах.

X // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Амӑшӗ, аманнӑ кайӑк евӗр, ачине хӑй кӑкӑрӗ ҫумне чӑмӑртаса, хӳхлесех йӗрет; ача куҫӗсем ҫав-ҫавах темле ним хусканусӑр, сивлеккӗн пӑхаҫҫӗ.

Мать плакала и билась, как подстреленная птица, прижимая ребенка к своей груди, между тем как глаза мальчика глядели все тем же неподвижным и суровым взглядом.

II // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Ҫывӑракан ачине савӑнса пӑхакан амӑшӗн те куҫӗсем ҫавӑн пек ачашшӑн пӑхайман пулӗччӗҫ.

Мать, склонившаяся над спящим своим младенцем, не глядит на него таким невыразимо нежным взглядом, каким глядел Симурдэн.

V. Тӗрмере // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Христос ҫуралнӑ хыҫҫӑн тӑватҫӗр вунтӑваттӑмӗш ҫулта римлян ҫынни Манлий хӑй ачине, унран ирӗк ыйтса илмесӗр тӑшмана ҫӗнтернӗшӗн асаплантарса вӗлернӗ.

В четыреста четырнадцатом году до рождества Христова римский полководец Манлий обрек на смерть родного сына, чьим преступлением было лишь то, что он одержал победу, не испросив разрешения отца.

III. Сасӑлани // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Пӗр хӗрарӑм ҫавӑнтах ҫӗр ҫиме ларнӑ та ачине кӑкӑр ӗмӗртет, урине амантнӑ упӑшки унпа юнашар, стена ҫумне таянса ларнӑ; унӑн суранӗнчен юн юхать, хӑй, ыратнине туймасӑр, пӑшалне лӑпкӑн авӑрласа, пӗр тӗлсӗр тӗттӗмелле перет.

Вот возле дома сидит женщина и кормит грудью младенца, тут же рядом к стене прислонился ее муж; из перебитой ноги ручьем течет кровь, а он хладнокровно заряжает свой карабин и посылает куда-то в ночную мглу несущие смерть пули.

III. Пӗчӗк ҫарсемпе пысӑк ҫапӑҫусем // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Мӗншӗн-ха ҫак хурапа шурра курман чӗчӗ ачине якобинец пулма шухӑш пырса кӗнӗ?

И что за фантазия пришла этому Говэну, этому молокососу, стать якобинцем!

II. Доль // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Мӗнле тӗлӗнмелле лӑпкӑн кӑларса яраҫҫӗ ашшӗ-амӑшӗсем хӑйсен ачине, пӗтӗм чунтан юратса пӑхса ӳстернӗ ҫынна е хӑйӗн мӗнпур сӗткенне ачана ӗмӗртсе пурӑннӑ хӗрарӑма!

С каким ужасным спокойствием семейства отпускают и кормилицу, вскормившую ребенка своим молоком, и воспитателя, вложившего в него свою душу!

III. Ача пӑхса ӳстерекен // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Хӗрарӑм ҫӑкӑра ҫурмаран хуҫса икӗ ачине тыттарчӗ.

Она разломила краюху пополам и дала по куску старшим детям.

Пӗрремӗш кӗнеке // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Маркитантка, хӗрарӑм ҫумне ларса, унӑн аслӑ ачине алла илчӗ.

Маркитантка опустилась рядом с женщиной на траву и усадила к себе на колени старших детей.

Пӗрремӗш кӗнеке // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Ҫав хушӑра маркитанка куштӑрканӑ аллипе кӑкӑр ӗмекен ачине, пуҫран шӑла-шӑла, ачашласа ларчӗ.

А маркитантка тем временем ласково гладила шершавой ладонью головку младенца.

Пӗрремӗш кӗнеке // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Ҫӑра вӗтлӗхре, йывӑҫ тымарӗсене кӑмрӑк тума ҫунтармалли пӗчӗк шӑтӑксенчен пӗрин хӗрринче, ҫӗре ҫитиех усӑнса аннӑ туратсен айӗнче, ҫулҫӑсенчен тунӑ пӗчӗк пӳлӗмре (унӑн пӗр айкки уҫӑ), хӗрарӑм пӗр ачине кӑкӑр ӗмӗртсе ларать; икӗ ачи, шурӑ ҫӳҫлӗ пуҫӗсене унӑн чӗркуҫҫийӗ ҫине хурса, тутлӑн ҫывӑраҫҫӗ.

В самой гуще кустарника на краю круглой ямы, где лесорубы, как в печи, пережигают на уголь старые корневища, в просвете расступившихся ветвей, словно в зеленой горнице, полускрытой, как альков, завесою листвы, сидела на мху женщина; к ее обнаженной груди припал младенец, а на коленях у нее покоились две белокурые головки спящих детей постарше.

Пӗрремӗш кӗнеке // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Симурден вара, Франци республикин комиссарӗ, Говэна пӑхса ҫитӗнтернӗ, ӑна хӑй ачине юратнӑ пекех юратаканскер, ҫынсене ырӑ тӑвасшӑн хӑй ҫинчен манакан, пӗтӗм вӑйне тӑван ҫӗршывшӑн паракан ҫирӗп кӑмӑллӑ Симурден (ҫирӗп кӑмӑллӑ пулса хӑйне пӗтӗмӗшпех тӑван ҫӗршывшӑн пани ҫав ҫулсенче малта пыракан этемлӗхшӗн маяк пулса тӑнӑ) Говэна икӗ хутчен вилӗмрен хӑтарнӑскер, ӑна асаплантарса вӗлермелле суд тӑвать, мӗншӗн тесен ҫакӑн пек тунине вӑл тӗрӗс те кирлӗ тесе шутлать.

И Симурден, комиссар французской республики, воспитатель Говэна, любящий его, как отец, самоотверженный, непреклонный Симурден, весь — воля, весь — служение родине, которая в те годы была маяком передового человечества, Симурден, дважды спасавший Говэну жизнь, приговаривает его к смерти, так как и он находит, что это справедливо и необходимо.

V // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с. — 3–19 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех