Шырав

Шырав ĕçĕ:

хуняшшӗ (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫапах, ара, Калюкова кам ҫул кӑтартнине вӑл халлӗхе пӗлмест-ҫке-ха, шухӑшласа илчӗ каярах, вара, кайран куҫ курӗ унта тесе хӑйне хӑй лӑплантарса, тепӗртакран каллех хӑюлӑхне пухса ҫитерчӗ, мӗн пулать те мӗн килет тенешкел, Крапивинпа Никифоров пуху хыҫҫӑн ӑҫта кайнине курса юлнӑскер, хуняшшӗ килне, Ольга Матвеевна патне уттарчӗ.
Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Ҫавӑнпа, хурахсем хӗнесе хӑварнӑ хуняшшӗ вилнине пӗлсен, Сӑпани ҫав тери ӳкӗнчӗ, кулянса, хӑйне хӑй тарӑхса пурӑнчӗ, ик-виҫӗ талӑк путлӗн ҫывӑраймарӗ.
Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Хуняшшӗ ҫав тери савӑнса кайнӑ, хӑйӗн кӗрӳшӗ мӗн тери тӗл перекен ҫын пулни ҫинчен пӗтӗм хулана сӑмах сарнӑ.
Тесть страшно обрадовался и рассказал всему городу, какой его зять стрелок.

Тӗл перекен ҫын // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гарин-Михайловский Н.Г. Корея юмахӗсем: юмахсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 32 с. — 19–26 с.

Ҫамрӑк ҫын ҫапла тунӑ та ӗнтӗ: ӳххе тытса, унӑн куҫне чиксе шӑтарнӑ та ирхине ӑна хуняшшӗ патне илсе пынӑ.
Так и поступил молодой человек: поймал филина, а наутро принес его с проколотым стрелой глазом к тестю.

Кӗрӳшӗ темӗн тӗрлӗ сӑлтавсем те тупнӑ, анчах хуняшшӗ, юлашкинчен, панӑ сӑмаха тумаллах тесе, ӳххе вӗлерме тепӗр кун ирхинеччен вӑхӑт панӑ.
Зять придумывал тысячи отговорок, но наконец тесть настоятельно потребовал исполнения обещания и назначил срок до утра следующего дня.

Ҫавӑн пирки хуняшшӗ: — Тӑхлачӑ, лаша кӳлес-и? — тенине илтсен, Наталья хаваслансах кайнӑ.
Наталья рада слышать вопрос свёкра: — Сватья, — лошадь запрячь?

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Хуняшшӗ ун амӑшӗпе шухӑ шухӑшсемпе шӳт тунине, вӑл хӑйӗн еркӗнӗ ҫине ӑшӑ кӑмӑлпа пӑхса сухалне якаткаласа тӑнине, амӑшӗ, ун умӗнче купарчисене пӑркаласа, хӑйӗн илемӗпе намӑса пӗлмесӗр мухтанса ҫӳренине асӑрхасан, Наталья пушшех те хытӑ кӳреннӗ тата ытларах ӑмсаннӑ.
Эта зависть становилась ещё острее и обидней, когда женщина замечала, как молодо шутит с матерью свёкор, как самодовольно он поглаживает бороду, любуясь своей сожительницей, а она ходит павой, покачивая бёдрами, бесстыдно хвастаясь пред ним своей красотою.

Пуринчен ытла ӑна ҫакӑ кӳрентернӗ: ҫенӗкре е пӳлӗмре куҫа-куҫӑн тӗл пулсан, хуняшшӗ ӑна час-часах кӑкрисенчен пуҫласа чӗркуҫҫи таранах вичкӗн куҫӗсемпе хыпашланӑ, хӑй ҫав вӑхӑтра йӗрӗнмелле тулхӑрса илнӗ.
Но нередко, встречаясь с нею в сенях или в комнате глаз на глаз, он бесстыдно щупал её острым взглядом от груди до колен и неприязненно всхрапывал.

Хуняшшӗ ӑна пӗртте хисеплемен, ҫапах та ку вӑл — нимех те мар-ха, ӑна тӳсме пулнӑ.
Свёкор смотрел на неё как на пустое место, и это ещё было хорошо.

Ҫӗрле, ача макӑрнипе вӑранса, ӑна ҫитерсе лӑплантарсан, Наталья чӳрече патне пынӑ та нумайччен садалла пӗлӗт ҫинелле пӑхса тӑнӑ, хӑй ҫинчен, амӑшӗ ҫинчен, хуняшшӗ ҫинчен, асӑрхамасӑрах иртнӗ канлӗхсӗр кун хӑйне мӗн панӑ — ҫавсем ҫинчен пурин ҫинчен те шухӑшланӑ.
Ночью, разбуженная плачем ребёнка, покормив, успокоив его, она подходила к окну и долго смотрела в сад, в небо, без слов думая о себе, о матери, свёкре, муже, обо всём, что дал ей незаметно прошедший, нелёгкий день.

— Мӗн эсӗ пӗрмай хӗр ҫурататӑн, мӗн тумалла вӗсемпе? — мӑкӑртатрӗ хуняшшӗ, Наталья иккӗмӗшне ҫуратсан.
— Что ты всё девок родишь, куда их? — ворчал свёкор, когда Наталья родила вторую.

Хӑраса ӳкнӗ Наталья хыттӑн макӑрса ячӗ, хуняшшӗ урайне урипе тапса хаяррӑн кӑшкӑрса пӑрахрӗ:
Испуганная Наталья громко заплакала, — свёкор топнул на неё, закричал:

— Вӑрӑ-хурахах, — тесе шухӑшласа илчӗ Наталья, хуняшшӗ ҫинчен хӑйне вӑйпах курайманнӑн шухӑшлаттарас тесе.
«Разбойник какой», — подумала она, заставляя себя думать о свёкре враждебно.

Хуняшшӗ ӑна хӑйӗн йывӑр аллипе ҫурӑмӗнчен лӑпкаса, кула-кула ыйтнине аса илчӗ:
Тяжёлой рукою он хлопал её по спине и, ухмыляясь, спрашивал:

Сывлӑмпа кӗмӗлленнӗ хупах ҫулҫи татса илсе, Наталья ӑна пӗрре — пӗр питҫӑмарти ҫумне, тепре — теприн ҫумне тытса питне уҫӑлтарчӗ, унтан, хуняшшӗ ҫинчен ним ҫилӗсӗр шухӑшласа, ҫулҫӑ ҫине хӗрлӗ хурлӑхан ҫырли татма тытӑнчӗ.
Сорвав посеребрённый росою лист лопуха, Наталья приложила его к щеке, потом к другой и, освежив лицо, стала собирать на лист гроздья красной смородины, беззлобно думая о свёкре.

«Ҫапӗ-ши, ҫук-ши?» — шикленсе шухӑшларӗҫ Витюшкӑпа хуняшшӗ.
«Ударит или нет?» — испуганно подумали Витюшка и свекр.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Староста мӗншӗн ҫапла каланине ӑнланса, хуняшшӗ аптраса ӳкрӗ.
Поняв намек старосты, свекор засуетился.

Ӑна курсанах, хунямӑшӗ хытӑ хӑраса ӳкрӗ, хуняшшӗ вара, хӑйӗн ӗҫпе кушӑрканӑ вӑйлӑ чӑмӑрне пӗрре хытӑ пӑчӑртаса, тепре ҫемӗҫтерсе, хыттӑн мӑшлатса сывларӗ, ҫамкине картлантарчӗ.
Свекровь затряслась, увидя его, а свекор громко засопел, нахмурился, сжимая и разжимая все еще крепкие, заскорузлые кулаки.

Акӑ хуняшшӗ килсе кӗчӗ.
Пришел свекор.

Ҫак йывӑр хуйхӑ-суйхӑ шӑпах вырсарникун, вӗсен пӗтӗм килйыш хуняшшӗ патӗнче сӗтел хушшинче ларнӑ вӑхӑтра, кӗтмен ҫӗртен йатӑнса аннӑ.
Тогда все они собрались в Песковатском у свекра за праздничным столом, именно в в воскресенье на них свалилось это несчастье.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика