Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑван сăмах пирĕн базăра пур.

тӑван (тĕпĕ: тӑван) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Астӑватӑн-и, пӗррехинче вӑл ҫапла каларӗ: «Пӗтӗмпех, пӗтӗмпех сана паратпӑр, Тӑван ҫӗршывӑмӑр: хамӑрӑн чӗремӗрсене те…»
Помнишь, он как-то сказал: «Всё, всё мы отдаем тебе, Родина, даже наши сердца…»

XXIV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Тӑван юрӑсем ӑна та асаилӳсем айне путараҫҫӗ.
Родные песни навевали и на него много воспоминаний.

XXIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ун пек вӑхӑтра салтак тӑван ҫӗршывшӑн калама ҫук тунсӑхлама тытӑнать.
В такую пору тоска по родному краю становится особенно нестерпимой.

Тӑван ҫӗршыв мӗн тери ытларах хыҫа тӑрса юлать, Черныша унран ҫӗршер ҫухрӑмсем мӗн чухлӗ ытларах уйӑраҫҫӗ, ҫапӑҫури юлташӗсем уншӑн ҫавӑн чухлӗ хаклӑрах пулса тӑраҫҫӗ, вӗсем ун ҫине Тӑван ҫӗршыв сывлӑшӗпе сывланӑн, хӑйпе ун чӗлхипе калаҫнӑн, унӑн чӑнлӑхне илсе ҫӳренӗн туйӑнать.
Чем дальше оставалась за ним родная земля, чем больше сотен километров отделяло Черныша от нее, тем дороже становились ему боевые товарищи, которые словно дышали на него ее дыханьем, говорили с ним ее языком, несли в себе ее верность.

XXII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— …Вӑл мӗн юлашки сывлӑшӗ тухичченех ҫӗршыв умӗнче тунӑ тупана, ялава, Тӑван ҫӗршыва чунтан парӑнса ҫапӑҫрӗ, — тет гварди майорӗ Воронцов.
— …Он до последнего вздоха сохранил верность присяге, верность знамени, верность своей Родине, — говорил гвардии майор.

Вӑл хӑйӗн тӑван ывӑлӗ пулнӑ пекех, Воронцов ҫак пултаруллӑ ҫамрӑк офицер епле ӳссе пынине тимлӗн сӑнанӑ.
Воронцов, словно за родным сыном, следил, как растет этот молодой, одаренный, порывистый офицер.

— Тӑван ҫӗршывшӑн! — татах тепӗр хут кӑшкӑрчӗ Брянский, Черныш унӑн тусем янӑранине пула улшӑннӑ вӑйлӑ сассине палласа илеймерӗ.
— За Родину! — еще раз крикнул Брянский, и Черныш не узнал его сильного голоса, измененного резонансом чужих гор.

XXI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫав самантра Брянский: — Тӑван ҫӗршывшӑн! Сталиншӑн! — тесе кӑшкӑрнине пурте илтрӗҫ.
В этот момент все услышали, как выкрикнул Брянский: — За Родину! За Сталина!

Пӗр утӑм каялла чакни — Тӑван ҫӗршыва сутни пулать.
Шаг назад — уже измена.

Вӗсемпе, ҫак тӳрӗ кӑмӑллӑ ҫынсемпе, тӑван ҫӗршыва парӑннӑскерсемпе, вӑл ҫӗршер километр утса тухнӑ, татах ҫӗршер километр утса тухма ӗмӗтленет.
С ними, с этими людьми, честными и преданными, он уже прошел сотни километров и мечтал пройти еще сотни.

Пирӗн тӑван ҫӗршывӑн тӑшманӗсем мӗн тери нумаййине эсӗ пӗлетӗн.
Ты же знаешь, как много врагов у нашей Отчизны…

Хамӑрӑн инҫетри ылтӑн Тӑван ҫӗршывӑмӑра аса илетпӗр.
Вспоминаем нашу далекую золотую Родину.

XX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ӑна Салаши ҫара илсе, нимӗҫсене сутса ярсан, вӑл хӑйӗн хӗвелтухӑҫӗнчи тӑван славянсем ҫине пересшӗн пулман, ҫавӑнпа та тыткӑна парӑнма шут тытнӑ.
Когда Салаши призвал его в армию, запродав немцам, он не хотел стрелять в своих восточных братьев-славян и решил сдаться в плен.

XVIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Эпӗ Казакова тӑван пулнӑ пирки хушатӑп, — шӳтлесе ирттерсе ярать сержант, хӑй ҫинчен урӑх ҫынна хушнӑ пек каласа.
— Это я даю Казакову по блату, — высказывался сержант о себе в третьем лице.

Халӗ «тӑван славянсем» хӑйсем ҫине минометсем ҫӗклесе хураҫҫӗ.
Сейчас «братья-славяне» вьючили минометы на себя.

XVII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

«Тӑван славянсем» — тахӑш вӑхӑтран вара боецсем, ырӑ кӑмӑллӑ чухне, пӗр-пӗрне ҫапла чӗнме пуҫларӗҫ.
«Братья-славяне» — с некоторых пор стало общепринятым обращением бойцов между собой, когда они были в хорошем настроении.

Лайӑхрах ярса тытар ҫав канатран, тӑван славянсем!
Добре, будем держаться этого каната, братья-славяне!

Тӑван ҫӗршыв ӑна пӗр спортшӑн ҫеҫ мар тусен чи ҫӳлӗ тӑррисем ҫине улӑхма вӗрентнӗ…
А Родина учила его взбираться на самые высокие пики не только ради спорта…

Вӗсем ют чӗлхе сӑмахӗсене ӑнланмаҫҫӗ, анчах мӗн ачаранах, пионер отрядӗнченех пӗлекен тӑван кӗвве тӳрех палласа илчӗҫ…
Они не понимали незнакомых слов, но сразу узнали мотив, родной с детства, с пионерских отрядов…

XV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫак чӗрӗ лента чикӗ патне, унтан тӑван ҫӗрӗн ҫулӗсемпе амӑшӗн пӳлӗмӗ патне ҫитиех тӑсӑлнӑн туйӑнать Черныша.
Чернышу казалось, что эта живая лента тянется до самой границы и дальше, дорогами родной земли, к дому его матери.

XIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика