Шырав

Шырав ĕçĕ:

Хӗрачасем (тĕпĕ: хӗрача) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Хӗрачасем нумайӑшӗ ҫивӗчӗсем ҫине лентӑсем ҫакса ячӗҫ.
У многих девочек в косичках появились ленточки.

48 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Пирӗн хӗрачасем те халлӗхе нимӗн те пӗлмеҫҫӗ-ха…
— И девочки наши еще ничего не знают.

46 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ҫак каҫ хӗрачасем нумайччен пӑшӑлтатса выртрӗҫ.
Девочки долго шептались в эту ночь.

45 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Хӗрачасем пӗр самант шӑп пулчӗҫ, анчах хӑйсен савӑнӑҫне пытараймасӑр, каллех пӗр-пӗрне пӳле-пӳлех шавлӑн калаҫса кайрӗҫ.
Девочки на минутку примолкли, но, не в силах удержать свою радость, снова заговорили, перебивая друг друга:

Мирониха аллипе питҫӑмартине тытнӑ та кӑшт куларах хӗрачасем ҫинелле салхуллӑн пӑхса тӑрать.
Мирониха стояла, подперев рукой щеку, и с грустной улыбкой смотрела на девочек.

Хӗрачасем ахӑлтатса кулса Вальӑпа турткалашма тытӑнчӗҫ:
Девочки со смехом бросились тормошить ее:

— Хӗрачасем, ӑнлантӑр-и эсир ҫакна: учительница пур-ҫке пирӗн!
— Девочки, поймите, учительница у нас!

Учительница хӑйӗн ҫыххинчен кӑвак пиншак салтса илчӗ, тутӑрне хытӑрах туртса ҫыхрӗ, ӑна куҫхаршисем патне ҫитичченех пусса антарчӗ те, хӗрачасем еннелле пуҫне ачашшӑн сулса, алӑк патнелле утрӗ.
Учительница вытащила из узелка синий жакетик, потуже завязала платок, низко надвинув его на черные брови, и, ласково кивнув девочкам, пошла к двери.

Хӗрачасем ҫавӑнтах сӗтел хушшине кӗрсе ларса хӑйсен хушамачӗсене ҫырма тытӑнчӗҫ.
Девочки сейчас же сели за стол надписывать свои фамилии.

Вальӑна хӗрачасем ҫавӑрса илчӗҫ, кӑвак хуплашкасене тыта-тыта пӑхрӗҫ, тетрадьре миҫе страница пулнине шутласа пӑхрӗҫ.
Подруги окружили Валю, трогали синие обложки, считали листочки:

Ганна аппа, акӑ тата пирӗн хӗрачасем!
Тетя Ганна, вот еще наши девочки!

— Хамӑр хуҫа эпир! — теҫҫӗ хӗрачасем мӑнкӑмӑллӑн, ун хыҫҫӑн пӑхса юлса.
— Хозяева — мы! — гордо повторяют девочки, глядя ей вслед.

44 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Пит лайӑх-ҫке, хӗрачасем, вӑрманта!
— А и славно ж в лесу, доченьки!

Хӗрачасем ун ҫумне савӑнӑҫлӑн тӗршӗнсе выртаҫҫӗ.
Девочки радостно и благодарно прижмутся к ней во сне.

Миронихӑпа пӗрле хӑйӗн ӗҫӗсене туса пӗтернӗ хыҫҫӑн вӑл ҫӳҫӗсене ҫивӗтлет, васкамасӑр кофтине хывса хурать, вара шалпар юбкине хывмасӑрах, хӑй ҫутине сӳнтерсе, пысӑк та ӑшӑскер, утӑ ҫине хӗрачасем ҫумне кӗрсе выртать.
Закончив свои дела с Миронихой, она заплетет на ночь свои гладкие волосы, неторопливо сбросит кофту, останется в широкой деревенской юбке и, задув коптилку, большая, теплая и уютная, ляжет на подстилку из сена, рядом с девочками.

Хӗрачасем чарӑнаҫҫӗ, шапӑрт пулаҫҫӗ те нумайччен ҫывӑрма выртмаҫҫӗ, вӑл килессе кӗтеҫҫӗ…
Девочки радуются и, притаившись, долго не спят в эту ночь, ждут…

Оксана ӗне сунӑ чухне хӗрачасем ӑна, чӗрне вӗҫҫӗн кукленсе ларса, васкавлӑн ҫӗнӗ хыпарсем пӗлтереҫҫӗ.
И, пока Оксана доит коров, девочки, присев на корточки, торопливо рассказывают ей все новости.

Вӑл вӗсен учителӗн аппӑшӗ пулнине хӗрачасем тахҫанах пӗлеҫҫӗ ӗнтӗ.
Девочки уже давно знают, что она сестра их учителя.

Хӗрачасем ура ҫине сиксе тӑраҫҫӗ:
Девочки вскакивают:

Хӗрачасем ун чӗркуҫҫийӗ ҫине чечексем епле тӑкӑннине пӑхса тӑраҫҫӗ.
Девочки внимательно смотрят, как падают на ее колени лепестки.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика