Шырав

Шырав ĕçĕ:

Кӑшт сăмах пирĕн базăра пур.

Кӑшт (тĕпĕ: кӑшт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унтан, кӑшт чӗнмесӗр тӑрсан, ӑшшӑн кулса, хушса хучӗ:
— И, помолчав, добавил с мягкой улыбкой:

20 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Вӑл Трубачева аякӗнчен тӗксе илчӗ, ун ҫине хӑмӑр-кӑвак куҫӗсемпе ҫивӗччӗн пӑхрӗ те, кӑшт тӑрсан, хӑех ответ пачӗ:
Он толкал Трубачева в бок, строго смотрел на него сине-серыми глазами и, подождав ответа, заканчивал сам:

Ничипор ҫемҫе кӑмӑллӑ, нихҫан та никам ҫине те ҫиленмест, шурӑ та сайра хӑрпӑклӑ куҫӗсем яланах тӗлӗннӗ пек пӑхаҫҫӗ, кӑпӑшка питҫӑмартисемпе кӑшт уҫӑлса тӑракан ҫӑварӗ те ҫавнах палӑртаҫҫӗ.
Характер у Ничипора был мягкий, никогда ни на кого он не сердился, и добрые глаза его с редкими белесыми ресницами, пухлые щеки и полуоткрытый рот имели всегда одно и то же удивленное детское выражение.

Гаврила мучи ҫаврӑнса пӑхрӗ, Митьӑна хӑй ҫумне лартас тесе, кӑшт аяккарах сиксе ларчӗ.
Дед Гаврила повернул головой и подвинулся, освобождая место около себя.

18 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Нюра ларнӑ чухне хӑйӗн карҫинккине ҫекӗлтен ҫаклатса кӑшт ҫеҫ йӗрсе ямарӗ:
Нюра, влезая в машину, зацепилась за крюк своей корзиночкой и чуть не расплакалась:

17 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ачасенчен кӑшт айккинерех пӑрӑнса, Сергей Николаевич Митя аллине хытӑ тытса чӑмӑртарӗ:
Отойдя в сторону от ребят, Сергей Николаевич крепко сжал руку Мите и серьезно сказал:

Пире кӑшт кӑна хӑрушӑ.
Нам только самую чуточку страшно.

16 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Вӑл хӑна ҫине кӑшт пӑхса илчӗ те шӑппӑн: — Сывлӑх сунатӑп, — терӗ.
Она мельком взглянула на гостя и тихо сказала: — Здравствуйте.

15 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Старик тенкел ҫинчен ерипен тӑчӗ те, ыратакан урисемпе кӑшт ҫеҫ пускаласа, алӑк патнелле утрӗ.
Старик медленно поднялся со скамьи и, нерешительно ступая больными ногами, пошел к двери.

13 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Кӑмака умӗнче тӗрмӗшсе вӑл мискӑсен купине кӑшт ҫеҫ йӑвантарса ямарӗ, анчах ярса тытма ӗлкӗрчӗ, кӑкри ҫумне чӑмӑртаса, вӗсене сӗтел ҫине кайса хучӗ.
Орудуя возле печки, он чуть не свалил целую груду мисок, но успел подхватить их и, прижимая к груди, понес на стол.

Вӑл унтан кӑшт тӑвар сапнӑ кӗрен тӗслӗ пысӑк сало татӑкӗ илсе кӗчӗ, ӑна шултра тураса, ҫатма ҫине хучӗ те, кукленсе ларса, примуса тӳрлетрӗ:
Внес большой розовый кусок сала с искристым бисером соли на тонкой коже, нарезал его толстыми кусками, шлепнул на сковороду и, присев на корточки, налег на примус, приговаривая:

Пӗлӗт хыҫӗнчен кӑшт уйӑх хӗрри курӑнчӗ те Матвеичӑн кӗске кастарнӑ ҫӳҫне, пысӑк сӑмсине, ҫӑра куҫхаршийӗсене тата аялалла усӑнса тӑракан хура уссине ҫутатрӗ.
Из-за облака показался краешек луны и осветил коротко остриженную голову Матвеича с крупным носом, густыми бровями и опущенными книзу черными усами.

Вӑрман ҫинче каллех нӑйлатакан вӑрӑм сасӑ илтӗнсе кайрӗ; палатка кӑшт ҫеҫ чӗтренсе илчӗ.
Над лесом снова ползет протяжный, ноющий звук, палатка тихо шевелится.

12 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Хӗрачасен палаткинчен тахӑшӗ, пӗчӗк аллине кӑларса, ывӑҫ тупанне кӑшт сывлӑшра тытса тӑчӗ.
Из палатки девочек высунулась чья-то маленькая рука и, подержав в воздухе ладонь, скрылась.

10 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ҫӗр кӑшт чӗтреннӗ пек туйӑнчӗ ӑна, хӑлхара темскер кӗрлесе тӑрать.
Земля под ним мягко вздрагивала, в ушах гудело.

Палаткӑсем тӗттӗмлӗхре кӑшт шуррӑн курӑнаҫҫӗ, палаткӑсене ҫирӗплетнӗ шалчасем ҫине чашӑк-тирӗк типме кӑларса ҫакнӑ, чӑрӑшсем хушшинче кӑвайт тӗтӗмӗ пӗлӗтелле явӑнать.
Смутно белели в темноте палатки, на колках сушилась посуда, дым от костра окутывал сосны, пробиваясь к темному небу.

9 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Одинцов кӑшт шухӑшланӑ хыҫҫӑн каларӗ:
Одинцов подумал и сказал:

Шӑрӑх кӑшт ирте пуҫларӗ.
Жара начала спадать.

Кӑшт вылясан Митя Генкӑна та выляма чӗнчӗ.
А когда разыгрались, Митя позвал Генку.

8 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ку ҫурт пӗрремӗш ҫурт майлах, анчах кӑшт пӗчӗкрех кӑна, ҫавӑнпа вӑл капӑр пӳрт пекех тупӑнать.
Она была похожа на первое здание, только меньше, и казалась уютным домиком.

6 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика