Шырав

Шырав ĕçĕ:

Кӑшт сăмах пирĕн базăра пур.

Кӑшт (тĕпĕ: кӑшт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Пуринчен малтан вӗсене шыв парас пулать, шыва кӑшт ром хушӑр.
— Но прежде всего надо дать им воды и влить в нее немножко рому.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Руле кӑшт пӑрса, «Пилигрима» сулахаярах ҫавӑрчӗҫ.
Легким движением руля «Пилигрим» был повернут немного влево.

Вӗсем те, партизансемпе тӗл пулнӑ пирки хӑраса ӳкнӗскерсем, пӑшалсене чӗтре-чӗтре пачӗҫ, пӗр-пӗринчен кӑшт уйрӑмрах ларчӗҫ.
Ошеломленные встречей с партизанами, они трусливо сдавали оружие и садились поодаль друг от друга.

Ҫирӗм саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Вӑл та, кӗтмен ҫӗртен килсе кӗнӗ тата хӑранӑ пирки тытӑнчӑклӑн калаҫкаласа, хӑйӗн пӑшалне кӑмӑллӑнах кӑларса пачӗ, унтан вара Тимофеев кӑтартнӑ вырӑна, бургомистртан кӑшт аяккарах, кайса ларчӗ.
Так же, заикаясь от неожиданности и страха, он покорно отдал свое оружие и сел поодаль от бургомистра, куда указал ему Тимофеев.

Хурама ҫинче, ҫил вӗрнӗ пирки кӑшт кӑна сулланкаласа, Саша ҫакӑнса тӑрать.
На ясене, чуть покачиваясь от ветра, висело тело Саши.

Ҫирӗм улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Ҫак хӑрушӑ япала ҫине тата кӑшт аяккарахра кӗпӗрленсе тӑракан гитлеровецсем ҫине ҫынсем сиввӗн пӑхса тӑраҫҫӗ, пӗр-пӗринпе пӑшӑлтатса калаҫаҫҫӗ.
Люди хмуро косились на толпившихся в стороне гитлеровцев и тихо переговаривались.

Турӑш умӗнче кӑшт кӑна палӑрмалла ҫунса ларакан лампада ҫине вӑл шыҫӑнса ларнӑ куҫӗсемпе тинкерсе пӑхрӗ.
Сухими, воспаленными глазами смотрела она на чуть теплившуюся перед иконами лампаду.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Кӑвак тӳпене пӗтӗмпех хура пӗлӗтсем хупӑрласа тӑраҫҫӗ, юр айӗнчен кӑшт кӑна курӑнса тӑракан имшеркке ешӗл курӑксем сарӑхса, ҫӳхелсе юлнӑ, хыр чӑтлӑхӗнчи хурӑнсем шурӑ ҫурта пек ҫӳлелле кармашса лараҫҫӗ…
Темное небо в облаках, проступающая из-под снега чахлая зеленая травка, покрытая желтой, блеклой листвой, похожие на белые свечки березки в чаще ельника…

Ҫирӗм тӑваттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Партизансем темиҫе вуншар километр хушши тӑсӑлса выртакан тӗттӗм вӑрманта юр ҫуса кайнӑ пирки кӑшт кӑна палӑракан сукмаксем тӑрӑх пычӗҫ.
Партизаны шли по едва приметным заснеженным тропам глухим лесом, тянувшимся на десятки километров.

Кӑшт вӑхӑт иртсен, хулара Клевцовпа Штыкова арестленӗ хыҫҫӑн, комендатурӑра Ковалев ӑнсӑртран кӑна ҫакна пӗлчӗ: Песковатскинче Чекалин ятлӑ ҫамрӑк партизан пытанса пурӑнни ҫинчен Якшин комендатурӑна пӗлтернӗ иккен.
Через некоторое время, после ареста в городе Клевцова и Штыкова, в комендатуре Ковалев случайно узнал, что в Песковатком скрывается молодой партизан по имени Чекалин, о чем Якшин сообщил в комендатуру.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Якшин ҫине вӑл ытарлӑн пӑхса илчӗ, кӑшт чӗнмесӗр тӑнӑ хыҫҫӑн татах хушса хучӗ.
Он искоса поглядел на Якшина, помолчал и добавил.

Халӗ ӗнтӗ Ковалев, Якшинпа тӗл пулсан, малтанхинчен кӑшт асӑрханарах калаҫма пуҫларӗ.
Ковалев, встречаясь с Якшиным, стал теперь более терпимо относиться к нему.

Тутӑрпа карнӑ чӳрече хушӑкӗнчен кӑшт кӑна имшер ҫутӑ курӑнать.
В узкую щель занавешенного окна слабо струился свет.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Вӗри ҫӗрулмине вӑл кӑшт ҫеҫ тӗкӗнсе пӑхрӗ, турилккене каллех хӑй патӗнчен аяккалла тӗксе лартрӗ, питне-куҫне пӗркелентерчӗ.
Едва притронувшись, он отодвигает блюдечко, морщится.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Ҫӗрпӳртре тӗттӗм, мачча ҫумне ҫакнӑ пӗчӗкҫӗ лампа ҫути кӑшт кӑна мӑчлатса ҫунать.
Темно в землянке, только под потолком еще заметно чадит желтоватый огонек лампочки.

Вӗсем штыкӗсене кӑшт кӑна йӑлтӑртаттарса, шыв хӗррипе пӗрин хыҫҫӑн тепри шӑппӑн пыраҫҫӗ.
Они длинной вереницей бесшумно шли по берегу реки, слегка поблескивая винтовками.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Кӑшт вӑхӑт иртсен, Саша Любӑна шыраса тупса, каллех ҫӗнӗрен йӗркипе каласа кӑтартма ыйтрӗ.
И когда снова увидел Любу, настойчиво подступил к ней: — Рассказывай! Только по порядку.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Кӑшт инҫетре, кухньӑпа кладовка патӗнче, кӑвакрах тӗтӗм хуллен ҫӳлелле йӑсӑрланса тӑрать.
В стороне, где находились кухня и кладовка, струился сероватый дымок.

Ҫак самантра Саша ашшӗне тумтир ҫаннинчен кӑшт туртрӗ, куҫӗсемпе хӑй тӗттӗм кӗтесселле кӑтартрӗ те ҫавӑнтах машинӑсем хыҫнелле чӑмрӗ.
— Бежим! — прошептал Саша, дернув отца за рукав, и юркнул за поленницу дров.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Кӑшт вӑхӑт иртнӗ хыҫҫӑн амбар умӗнче шавлани илтӗнсе кайрӗ.
Немного погодя у двери амбара зашумели.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика