Шырав

Шырав ĕçĕ:

хӑйсен (тĕпĕ: хӑйсем) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Хӑйсен килӗ умне ҫывхарса пынӑҫем Виталире ҫав кашкӑрла этеме курайманлӑх, тарӑху туйӑмӗ ҫӗнӗ вӑйпа калланса-вӗркесе хӑпарчӗ.
Куҫарса пулӑш

7 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Динӑсен хапхи умне те пырса тӑчӗҫ — йӗкӗтӗн ни хӑйсен калинкки тӗлне пӑрӑнса кӗрес, ни Никоновӑна хапхи патне ҫитерсе хӑварнӑ-хӑварман каялла ҫаврӑнса утас кӑмӑлӗ палӑрмарӗ-ха.
Куҫарса пулӑш

7 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Матви те, ни ырӑ, ни усал палӑртмарӗ урӑх, хӗрӗн татӑклӑ сӑмахне чӗри патне ҫитернӗрен тӑн-н хытрӗ те пӗр саманта, ӗнтӗ нимӗн те ҫӗнӗлетме ҫуккине ӑнкарсан, пусӑрӑнма тапратнӑ юра татах та пусӑрӑнтарса, хӑйсен пӑрӑнкӑҫнелле — Ҫуткасалла — анса кайрӗ.
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Ку сасӑ, хӗвеле кун тӳпине хӑпарма васкаттаракан сасӑ, вӗсене, пӗр им-юмпа тутлӑхланнӑ икӗ савакан чуна, хӑйсен ятне хывнӑ чипертен те чипер, ӗлккенрен те ӗлккен юрӑ пек туйӑнчӗ.
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Хӗрарӑмсен вӗсен хӑйсен алай-палай, — хӑтӑрнӑн, Матвие юриех кача пӳрнипе юнаса илчӗ Кӗҫени.
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Тулли уйӑхчӗ, тӳпере йывӑр пӗлӗтсем шӑватчӗҫ, хӑйсен хура мӗлкисемпе ҫӗр ҫинчен ман мӗлкене шӑла-шӑла каятчӗҫ.
Было полнолуние, по небу плыли тяжелые облака, стирая с земли черными тенями мою тень.

XX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вӑл шӑп пулчӗ ту, чӳрече витӗр ҫырманалла, кивӗ япаласемпе сутӑ тӑвакансем хӑйсен лавкисене питӗрнӗ ҫӗрелле пӑхрӗ; унта тимӗр питӗркӗчсем чанкӑртататчӗҫ, тутӑхса ларнӑ тӑпсисене чӗриклеттеретчӗҫ, темле хӑмасем шатлаттарса ӳкни илтӗнетчӗ.
Он замолчал и посмотрел в окно, в овраг, где старьевщики запирали свои лари; там гремело железо засовов, визжали ржавые петли, падали какие-то доски, гулко хлопая.

— А эсӗ, астуса пӑх-ха: ҫынсем епле пит сахал хӗрхенеҫҫӗ вӑя, хӑйсен вӑйне те, ҫын вӑйне те, э?
— А ты погляди, как мало люди силу берегут, и свою и чужую, а?

Ариил хулине хуйхӑ пуснӑ, унта ирсӗр ҫынсемле жуликсем тата тӗрлӗрен килӗшӳсӗр йӗрӗнчӗксем хӑйсен усал кӑмӑл-шухӑшӗсен ирсӗрлӗхӗнче пурӑнаҫҫӗ!
Горе граду Ариилу, иде же сквернавцы и жулики и всякие мрази безобразнии жительствуют в грязи подлых вожделений своих!

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Сасси унӑн пӗчӗкчӗ, анчах ывӑнма пӗлменскерччӗ; вӑл трактирӗн тӗттӗмри шавӗ витер кӗмӗл хӗлӗх пек янтӑраса тухатчӗ, хурлӑхлӑ сӑмахӗсем тата йӑнӑшса кӑшкӑра-кӑшкара илнисем пур ҫынсене те ҫӗнтерсе илетчӗҫ, — ӳсӗррисем те тӗлӗнсе йӗркеллӗ ҫынсем пек пула-пула каятчӗҫ, ним чӗнмесӗр хӑйсен умнелле сӗтелсем ҫинелле пӑхса ларатчӗҫ, манӑн вара чӗре ҫуралсах каятчӗ, вӑл ырӑ музыка чун варринченех пырса тивнипе яланах вӑратакан пит хӑватлӑ кӑмӑл-шухӑшпа тулса каятчӗ.
Голос у него был маленький, но неутомимый; он прошивал глухой, Отемный гомон трактира серебряной струной, грустные слова, стоны и выкрики побеждали всех людей, — даже пьяные становились удивленно серьезны, молча смотрели в столы перед собою, а у меня надрывалось сердце, переполненное тем мощным чувством, которое всегда будит хорошая музыка, чудесно касаясь глубин души.

Ӗҫ ҫук чухне ҫав урамри ҫынсем баржасемпе пароходсем ҫинчен ваккӑн вӑрлама та йӗрӗнместчӗҫ, анчах ҫавӑншӑн эпӗ хӑраса тӑмастӑм, — эпӗ кураттӑм: кивӗ сӑхмана кӑвак ҫиппе ҫӗлесе тухнӑ пек, пӗтӗм пурӑнӑҫа та вӑрлассипе витӗрех тӗрлесе тухнӑ темеллеччӗ, ҫав вӑхӑтрах тата эпӗ кураттӑм: ҫав ҫынсем хӑш-хӑш чухне хӑйсен вӑйӗсене хӗрхенмесӗр ним шутсӑр хавхаланса ӗҫлетчӗҫ, ун пеккисем хыпаланса тавар пушатнӑ чухне, пушарсенче, пӑр кайнӑ чухне пулкалатчӗҫ.
Когда не было работы, они не брезговали мелким воровством с барж и пароходов, но это не смущало меня, — я видел, что вся жизнь прошита воровством, как старый кафтан серыми нитками, и в то же время я видел, что эти люди иногда работают с огромным увлечением, не щадя сил, как это бывало на спешных паузках, на пожарах, во время ледохода.

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вӗсем пурте пурӑнӑҫран катӑлса уйӑрӑлса кайнӑ ҫынсемччӗ, анчах вӗсем хӑйсен пурӑнӑҫӗ, хуҫасене пӑхӑнмалла мар та савӑнӑҫлӑ пурӑнӑҫ туса лартнӑ пек туйӑнатчӗ.
Всё это были люди, отломившиеся от жизни, но казалось, что они создали свою жизнь, независимую от хозяев и веселую.

— Мухтанчӑксем, пӗрмаях хӑйсен ӑсне пӗр-пӗрне кӑтартса хӑтланаҫҫӗ, картла вылянӑ манерлӗ.
— Хвастуны, всё разум свой друг другу показывают, словно в карты играют.

Ярмаркӑра манӑн ҫав ҫынсем пӑта, кирпӗч, хӑш таврашӗ ан вӑрлаччӑр тесе астуса тӑмаллаччӗ; ман хуҫа патӗнче ӗҫленисӗр пуҫне вӗсен кашнинех хӑйсен подрячӗсем пурччӗ, кашниех вара хӑй валли ман сӑмса айӗнчен мӗн те пулин пӗҫертсе кайма тӑрӑшатчӗ.
На Ярмарке я должен был следить, чтобы эти люди не воровали гвоздей, кирпича, тесу; каждый из них, кроме работы у моего хозяина, имел свои подряды, и каждый старался стащить что-нибудь из-под носа у меня на свое дело.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Эпӗ ҫавӑн пек калавсем нумай илтнӗччӗ, йӑлӑхтарса ҫитернӗччӗ вӗсем мана, анчах вӗсенче пӗр кӑмӑла каймалла ен пурччӗ: хӑйсен пирвайхи «юрату» ҫинчен ҫынсем пурте тенӗ пекех мухтанмасӑр, ирсӗрле мар, час-часах ҫав тери йӑвашшӑн та хуйхӑллӑн каласа кӑтартатчӗҫ, эпӗ вара ӑнланса илеттӗм: ҫавӑ вӑл каласа кӑтартаканӑн пурӑнӑҫӗнче чи лайӑххи пулнӑ.
Я много слышал таких рассказов, надоели они мне, хотя в них была приятная черта, — о первой своей «любви» почти все люди говорили без хвастовства, не грязно, а часто так ласково и печально, что я понимал: это было самое лучшее в жизни рассказчика.

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Эпӗ ӑҫта та пулин тухса тараттӑм та пулӗ, анчах мункун эрнинче, мастерсем пӗр пайӗ килӗсене, хӑйсен ялӗсене кайсан, юлнисем эрех ӗҫсе ҫӳренӗ вӑхӑтра, хӗвеллӗ кун Ока хӗррипе уйра уткаласа ҫӳренӗ чух, эпӗ хамӑн хуҫана, кукамай йӑмӑкӗн ывӑлне тӗл пултӑм.
Наверное, я и убежал бы куда-то, но на пасхальной неделе, когда часть мастеров уехала домой, в свои села, а оставшиеся пьянствовали, — гуляя в солнечный день по полю над Окой, я встретил моего хозяина, племянника бабушки.

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Астумастӑп, мӗншӗн ҫав Персине тарасшӑн пулнине, Чулхула ярмӑркинчи купецсем — Персия ҫыннисем хама пит кӑмӑла кайнӑран ҫеҫ пулӗ, тен: чаратчӗҫ вара ҫавнашкал чул кӗлеткесем, сӑрланӑ сухалӗсене хӗвел ҫинелле тытса, канлӗн кальян туртса ларатчӗҫ, куҫӗсем хӑйсен пысӑк, хура, пурне те пӗлсе тӑракан куҫсемччӗ.
Не помню, почему именно — в Персию, может быть, только потому, что мне очень нравились персияне-купцы на Нижегородской ярмарке: сидят этакие каменные идолы, выставив на солнце крашеные бороды, спокойно покуривая кальян, а глаза у них большие, темные, всезнающие.

Хӑшпӗр чухне ӳссе ҫитмен ачасем айванла паттӑрланас шутпа, мӑн ҫынсен вӑйӗнчен кӗвӗҫнипе, хӑйсен мускулӗсемпе шӑммисемшӗн ытларах та пысӑк пулакан йывӑрлӑхсене ҫӗклене тӑрӑшаҫҫӗ, ҫӗклесе те хӑтланаҫҫӗ, вӑйлӑ мӑн ҫынсем пек, мухтанмалла икӗ пӑт туртакан кире пуканӗсемпе сӑхсӑхма хӑтланаҫҫӗ.
Иногда подростки, по глупому молодечеству, по зависти к силе взрослых, пытаются поднимать и поднимают тяжести, слишком большие для их мускулов и костей, пробуют хвастливо, как взрослые силачи, креститься двухпудовыми гирями.

Ҫавна тума мана хуҫа хушрӗ: пӗрре тытса сӗтӗр-ха ӑна тет, тата ҫапӑҫнӑ чухне хӑйсен лавкинче нумайтарах япала пӑстарса пӗтерме тӑрӑш, ҫапах та — вӗсене хӑйсенех сиен пулать! тет.
Это мне хозяин велел, дай, говорит, ему выволочку, да постарайся, чтоб он у себя в лавке побольше напортил во время драки, все-таки — убыток им!

Мастерскойӗнче шӑпахчӗ, ҫынсем хуллен хӑйсен сӗтелӗсем патнелле саланатчӗҫ; Ситанов чӳрече патне пычӗ, ҫамкипе кантӑк ҫумнелле тайӑнса тӑчӗ те, хытса карӗ.
В мастерской было тихо, люди осторожно расходились к своим столам; Ситанов подошел к окну, прислонился лбом к стеклу и застыл.

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика