Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тултарнӑ (тĕпĕ: тултар) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ив вун пиллӗк тултарнӑ тӗлелле ӑна пӑхса ҫитӗнтерекен вилсе выртать, вӑрманҫӑн пӗве кӗнӗ ачисем пӗри Америкӑна, тепри Кӑнтӑр Уэльса, виҫҫӗмӗшӗ Европӑна туха-туха каяҫҫӗ.

Когда Иву было 15 лет, его воспитатель умер, взрослые дети лесничего уехали — кто в Америку, кто в Южный Уэльс, кто в Европу.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 253–258 с.

Бетси кӗтесри кӗпе-йӗм тултарнӑ карҫинкка ҫине куҫ ывӑтса урама тухрӗ.

И Бетси вышла, бросив взгляд на угол корзины с бельем.

Акварель // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 226–232 с.

Стена ҫумӗнчи мӑн карҫинккасене таса мар кӗпе-йӗм тултарнӑ.

У стены огромные корзины с грязным бельем

Акварель // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 226–232 с.

Унта стена ҫине пистолетсемпе пӑшалсем ҫакса тултарнӑ.

Там на стене висели пистолеты и ружья.

Ашшӗн ҫилли // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 209–215 с.

Том ылтӑн тӗслӗ эрех тултарнӑ пысӑк графина асӑрхарӗ те — Кидд капитан («Ҫыран хӗрринчи пиратсем» кӗнекерен) никам пурӑнман утрав ҫинче, ҫав тери тискер пӗчченлӗхре, эрех ӗҫме тивӗҫлине умне кӑларса тӑратрӗ.

Том заметил большой графин с золотистым вином и вспомнил, что капитан Кидд (из книги «Береговые пираты») должен был пить ром на необитаемом острове, в совершенном и отвратительном одиночестве.

Ашшӗн ҫилли // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 209–215 с.

Ун вырӑнӗнче — вӑл чӑннипех хӑватлӑран та хӑватлӑ пулас тӑк — эпӗ хама валли таса ылтӑн тултарнӑ хӑтлӑ путвал тахҫанах «пӗҫерсе кӑлармалла».

На его месте — будь оно действительно всемогуще — я бы давным-давно состряпал себе уютный подвальчик, набитый червонным золотом».

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Ҫапла каласа старик мана утӑ тултарнӑ михӗ пачӗ, вара эпӗ кӗтесе кайса йӑвантӑм, ҫывӑрса каяс умӗн ҫапларах манерлӗ уйлантӑм:

Сказав так, старик дал мне мешок с сеном, и я повалился в углу, размышляя на сон грядущий следующим манером:

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Урайӗнче тата сӗтел ҫинче тупӑк хуппилле йывӑр сарӑ кӗнекесен куписем выртаҫҫӗ; кунсӑр пуҫне сӗтел ҫинех металпа кӗленчерен тунӑ тӗрлӗ-тӗрлӗ япала сапаласа тултарнӑ; мӗн тума кирлӗ — ухмаха ериччен шухӑшласан та ӑнланмалла мар.

Груды тяжелых, как гробовые плиты, желтых книг лежали на полу и столе, заставленном кроме того различными металлическими и стеклянными вещами с назначением, непонятным до одурения.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Эпӗ ҫинӗ вӑхӑтра старик чӗнмерӗ, вӑхӑт-вӑхӑтпа тимӗр тӑхаллӑ кӗнекине пӑхкалать, ӑнланмалла мар паллӑсем ӳкерсе тултарнӑ эрешлӗ патакпа шӳрпине пӑтраткалать.

Пока я ел, старик молчал, время от времени заглядывая в книгу с железными застежками и помешивая варево узорной палочкой, разрисованной непонятными знаками.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

— Хаплаттар ӑна вырӑнтах! — вӗрентрӗ ашшӗне апат чиксе тултарнӑ ҫӑварлӑ ача.

— Клади его на месте! — посоветовало отцу дитя ртом, полным пищи.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 161–173 с.

Форточкӑна уҫрӗ; тӗксӗмленичченех туртса тултарнӑ, хутман пӳлӗме таса юхӑмлӑ уҫӑ сывлӑш ӑнтӑлса кӗрет.

Была открыта форточка; свежий воздух прозрачной струей потек в накуренную до темноты, нетопленную, сырую комнату.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 74–80 с.

(Ӑнланмастӑп: мӗн чиксе тултарнӑ?)

(Не понимаю, чем он набит!)

IV. Сысна. Икӗ «арӑслан» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 66–73 с.

Вӑл аллине хӗрарӑм кӑкӑрӗ ҫине хучӗ, ал лаппине ҫӗклерӗ те унӑн хӑлхи ҫинчен итлемен ҫӳҫне айккинелле куҫарчӗ, маччаналла хаваслӑн тӗмсӗлчӗ, — унта, кӑвак тӑваткалсен хушшине, ҫулҫӑсемпе чечексем, кайӑксем ӳкерсе тултарнӑ.

Он тихо положил руку на ее сердце, отнял ладонь, откинул с маленького уха послушные волосы и весело посмотрел в потолок, где среди голубых квадратов были нарисованы листья, цветы и птицы.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

Ун умӗнчи сентресем ҫине апат-ҫимӗҫ тултарнӑ савӑтсемпе хутаҫсене тирпейлӗн, йӗркипе лартса тухнӑ.

На полках перед ним расставлены были в строгом порядке банки и мешочки с припасами.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 15–21 с.

— О, ҫук, ҫимелли тиесе тултарнӑ, хамӑрӑн провизи тата ҫула май Санди утравӗ валли пысӑках мар фрахт.

— О нет, — мы погружены съестным, собственной провизией нашей да маленьким попутным фрахтом на остров Санди.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Пыл тултарнӑ темиҫе пичке, турккӑ шӑтӑкӗ тӗлӗнче ларнӑскерсем, ахӑртнех, Зурбаганрах йӳҫме пуҫланӑ.

Несколько бочек с медом, стоя около турецкой дыры, забродили, надо быть, еще в Зурбагане.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Мана мар, паллах, «Марианнӑна», вӑл вара, чӑннипе, эпӗ, эпӗ вара — «Марианна», ҫапла ӗнтӗ — мана тиесе тултарнӑ.

То есть не я, а «Марианна», «Марианна», впрочем, есть я, а я есть «Марианна», так что я нагружен.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Капитансем-тӑванӑмсем, калама та хӑрушӑ: мана сирпӗнекен-ҫурӑлакан пакӑҫ япаласемпе тиесе тултарнӑ.

Братцы-капитаны, я ведь нагружен, страшно сказать, взрывчатыми пакостями.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Шавлӑ вилӗмпе пӗтме тӗв турӗ те — ҫывхаракан ушкӑнра пуринчен те нумайрах шакӑртма ҫакса тултарнӑ шур сухала куҫӗсемпе шыраса тупрӗ.

Решив умереть шумно, он быстро отыскал глазами наиболее почтенного, увешанного погремушками старика.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Ҫула ҫитнӗ вун тӑватӑ ача, куҫӗсене хӑрушла вылята-вылята, вӑрттӑн сӗмпе ӳсӗркелесе тинӗс хурахӗсен паллисем ҫинчен, шурӑ эрех тултарнӑ ылханлӑ пичке ҫул ҫӳревӗпе сиренӑсен пулӑ шӑрши ҫинчен, шыв айӗнчи ылтӑн муклашкисем тултарнӑ ҫӗр хӑвӑлӗ пирки пӗр-пӗрне кала-кала кӑтартрӗҫ.

Четырнадцать взрослых ребят, делая страшные глаза и таинственно кашляя, рассказывали друг другу о приметах пиратов, о странствиях проклятой бочки с водкой, рыбьем запахе сирен, подводном гроте, полном золотых слитков.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех