Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хаяррӑн сăмах пирĕн базăра пур.
хаяррӑн (тĕпĕ: хаяррӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Атте тӳлев ҫинчен сас-чӳ кӑларсанах, вӑл хаяррӑн кӑшкӑрма тытӑнатчӗ, унтан мӗкӗрме пуҫлать те, атте вара, хӑраса ӳкнӗскер, пӳлӗмрен ыткӑнса тухатчӗ.

Стоило отцу заикнуться о плате, как капитан с яростью принимался сопеть; это было даже не сопенье, а рычанье; он так смотрел на отца, что тот в ужасе вылетал из комнаты.

I сыпӑк // Никита Волков. Стиветсон, Р.Л. Мул утравӗ: роман / вырӑсларан Н.Волков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1940. — 168 с.

Куҫӗсене ҫиллесӗн хӗссе, ҫӳлтен хаяррӑн пӑхса, кӑшкӑрас килет унӑн ҫапла, хӗре хаяр сӑмахсемпе вӑрҫас килет.

Ему хочется бить словами наотмашь, кричать вот так и наклонять над нею сузившиеся глаза.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Олимпиада Таллерова. Криштоф Е.Г. Ҫу уйӑхӗ — экзамен умӗнхи вӑхӑт: повесть. Вырӑсларан О. Таллерова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 144 с.

Ача ман ҫине хаяррӑн пӑхрӗ.

Паренёк строго посмотрел на меня.

Юмаx // Николай Евстафьев. Баныкин, В. И. Чапаев ҫинчен: калавсем; Н. Евстафьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 128 с.

Чехсен батарейи хаяррӑн пеме пуҫларӗ.

Вражеская батарея открыла ураганный огонь.

Николаевска илни // Николай Евстафьев. Баныкин, В. И. Чапаев ҫинчен: калавсем; Н. Евстафьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 128 с.

Ординарецне курсан, Чапаев хаяррӑн кӑшкӑрса ячӗ:

Завидев ординарца, Чапаев гневно закричал:

Осиновка патӗнче // Николай Евстафьев. Баныкин, В. И. Чапаев ҫинчен: калавсем; Н. Евстафьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 128 с.

Лашисем хӳрисемпе хаяррӑн ҫапкаласа шӑна-пӑвансене хӑвалаҫҫӗ.

Лошади ожесточённо махали хвостами, отгоняя мух.

Мосолик ҫаранӗсем // Николай Евстафьев. Баныкин, В. И. Чапаев ҫинчен: калавсем; Н. Евстафьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 128 с.

Уҫланкӑ тавра Свича хаяррӑн шавласа, кӑпӑкланса юхать, тин кӑна пытарнӑ ҫыншӑн тавӑрма вӑй ҫитейменрен тарӑхса шавлать тейӗн ӑна.

Свича брызжет и ревет вблизи, словно в бессильной злобе за свою жертву.

IV // Василий Хударсем. Франко И.Я. Хӑй айӑплӑ: калав. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950. — 28 с. — 3–23 с.

Вӑрман тискерӗ, тинӗс эсрелӗ аякра курӑнать: вӑл ҫул урлӑ каҫать те ҫӑра тӗмсен хушшипе кӗрсе ҫухалать: купцан ытармалла мар ҫамрӑк та хитре хӗрӗ, шурӑ аллине шарт ҫапса, хаяррӑн кӑшкӑрса ярать те, тӑнран кайса, ҫул ҫине тӗшӗрӗлсе анать.

И показался ей издали зверь лесной, чудо морское: он прошел только поперек дороги и пропал в частых кустах; и невзвидела света молодая дочь купецкая, красавица писаная, всплеснула руками белыми, закричала истошным голосом и упала на дорогу без памяти.

Кӗрен чечек // Владимир Ухли. Аксаков С.Т. Кӗрен чечек: юмах. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34 с. — 5–34 с.

Ун ҫине, хаяррӑн ҫӗкленӗ кӑвак куҫхарши айӗнчен, карчӑкӗн талпиҫен пек чикекен куҫӗсем пӑхаҫҫӗ.

На него из-под гневно сдвинутых седых бровей глядели колючие, как иглы чертополоха, глаза его старухи.

ХХIII // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Турӑ ҫынна пурнӑҫа йӗрке кӳме тӑратнӑ… анчах ӑсне вара — татсах паман, апла пулсан, вӑл пирӗн недоимкӑсене ытлашши хаяррӑн шырас ҫук!

Господь назначил человека на устроение жизни… а ума ему не так уж много дал — значит, строго искать недоимок не станет!..

XIII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӑл, аллисене хӑтарас тесе, ӑшталанма пуҫланӑ, куҫӗсене хаяррӑн чалтӑртаттарса, кӑшкӑрса янӑ:

Он забился на стуле, пытаясь освободить руки, и закричал, свирепо сверкая глазами:

XIII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

— Эс! — пуҫне ҫӗклесе илсе, Фома ҫине хаяррӑн, тискеррӗн пӑхса, ҫурма сасӑпа каланӑ Ежов.

— Ты! — вскинув голову, заговорил Ежов вполголоса, озлобленно и дико глядя на Фому.

XII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ҫакӑншӑн пурнӑҫ сирӗнпе хаяррӑн саплашӗ, ӗненӗр: тӑвӑл ахӑрса тухӗ, вара вӑл сире ҫак ҫӗр ҫинчен, ҫиллӗ ҫумӑр йывӑҫ ҫинчи тусана мӗнле шӑлать, мӗнле ҫуса тасатать, ҫавӑн пек тасатӗ.

За это жизнь сурово взыщет с вас, поверьте: разразится буря, и она сметет и смоет вас с земли, как дождь и ветер пыль с дерева!

XII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Старик, пуҫне хаяррӑн чӗтретсе илнӗ те, хӑвӑрттӑн ҫаврӑнса, сад пахчи сукмакӗпе кил еннелле васканӑ…

Старик гневно затряс головой и быстрыми шагами пошел по дорожке сада к дому…

IX // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

— Эп санран ун ҫинчен ыйтмастӑп! — хаяррӑн кӑшкӑрса пӑрахнӑ Маякин.

— Я тебя про нее не спрашиваю! — злобно закричал Маякин.

IX // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Чарӑнатни, чарӑнмастни эс юлашкинчен! — арӑмӗ ҫине хаяррӑн пӑхса илчӗ те вӑл, умӗнчи черккене тултарса, пӳртрисем ни ырӑ, ни усал шухӑшласа ӗлкӗриччен кӗленчери эрехе яп ҫеҫ упӗнтерчӗ ҫӑварне; ӳпӗнтерчӗ те шӑл айне хумалли хыпса-чӑрманса тӑмарӗ, ҫанӑ вӗҫӗпе лаш ҫеҫ туртса типӗтрӗ тутине, типӗтсен, арӑмӗ енне кӑн-н тирӗнчӗ шӑртлӑ куҫӗпе каллех.

Куҫарса пулӑш

10 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Сывлӑша юрӑ сасси мар, ӳпкевпе вӗресе тухнӑ куҫҫуль — этем чӗрин куҫҫулӗ нӳрлӗн тултарса тӑнӑ; кӗрешсе тинки тухнӑ чун-чӗре пӑшӑрханни, нушан тимӗр аллипе ҫӗмӗрӗлнӗ этемӗн суранӗсем хаяррӑн ыратни — пурте ҫаксем юррӑн ахаль те тӳрккес сӑмахӗсене хывӑннӑ; вӗсем, тӳсме ҫук хурлӑхлӑ сасӑсем пулса, ҫӳле те пушӑ инҫете, чӗнсе те чӗнмен пӗлӗтелле юхса хӑпарнӑ.

Точно не звуки, не песня, а те горячие слезы человеческого сердца, на которых выкипела эта жалоба, — сами слезы увлажили воздух; тоска души, измученной в борьбе, страдания от ран, нанесенных человеку железной рукой нужды, — всё было вложено в простые, грубые слова и передавалось невыразимо тоскливыми звуками далекому, пустому небу, в котором никому и ничему нет эха.

VIII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

— Юратупала типӗтӗп ӑна… — сывлӑша ҫирӗп те вӑйлӑ сасӑсем пӑрахса, шанчӑклӑн, хаяррӑн сӑмахланӑ Саша…

Зазноблю его, повысушу… — уверенно и грозно обещала Саша, бросая в воздух крепкие, сильные звуки…

VIII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

— Каяр, — килӗшнӗ Фома, унтан сасартӑк, чӑмӑрӗсене ҫӳлелле йӑтса илнӗ те, хаяррӑн мӗкӗрсе янӑ: — Каяс-тӑк каяс! — кӑшкӑрнӑ вӑл.

— Пойдем,— согласился Фома и вдруг ожесточенно зарычал, сжав кулаки и взмахивая ими: — Пойдем, так пойдем!

VII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

— Чӗнмесӗр ларасчӗ! — куҫӗсене хаяррӑн ҫиҫтерсе, кӑшкӑрса пӑрахнӑ Ананий.

— Молчал бы! — крикнул Ананий, сурово сверкая глазами.

VII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех