Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑватӑп (тĕпĕ: ту) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Шур юрлӑ савнӑ хӗллене Манмастӑп эп — тупа тӑватӑп.
Куҫарса пулӑш

Шурӑ хӗлӗм, савнӑ хӗлӗм // Лидия Ковалюк. Ковалюк Л.А. Юрату ҫӑлкуҫӗ. Сӑвӑсем. Шупашкар: «Калем» кӗнеке издательстви, 2002. — 72 с. — 18–19 с.

— Ас тӑватӑп.
— Помню.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

Культура ӗҫченӗсене профессие чунпа парӑннӑшӑн, пысӑк ӑсталӑхшӑн, тапса тӑракан вӑй-халшӑн тав тӑватӑп.
Выражаю признательность всем работникам отрасли культуры за профессионализм, неиссякаемую энергию и верность профессии.

Культура ӗҫченӗн кунӗ ячӗпе саламлани (2022) // Олег Николаев. https://cap.ru/news/2022/03/25/glava-chu ... aet-c-dnem

Ураганпа тупа тӑватӑп!
Клянусь ураганом!

Уы-Фью-Эой ҫул ҫӳревҫӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 377–380 с.

Сироккопа тупа тӑватӑп!
Клянусь сирокко!

Итле: шӑллӑмпа тупа тӑватӑп.
Слушай: клянусь братом.

Майлӑ ҫилпе тупа тӑватӑп!
Клянусь розой ветров!

Сунаспа тупа тӑватӑп!
Клянусь насморком!

Тупа тӑватӑп — мӗнпе… — питӗ ансат зефирпа, мӗнрен пуҫланӑ ҫавӑнпа.
Чем, клянусь, уже просто — зефиром, с чего начал.

— Ну, вӑт… — терӗ Фью (унӑн тулли ятне чӗлхе хуҫӑласран хӑрамасӑр каламашкӑн вулакан хӑтланса пӑхтӑр-ха), — яланах кӑмӑлсӑрлӑх… чупкалу… нихӑҫан та, мистральпе тупа тӑватӑп, ну, тата аквилонпа, нихӑҫан та шӑп мар, лӑпкӑ мар…
— Ну, вот… — сказал Фью (пусть читатель попробует величать его полным именем без опасности для языка), — всегда неудовольствие… беготня… и никогда… клянусь мистралем, ну, и аквилоном… никогда, чтоб тихо, спокойно…

Муссонпа та бризпа тупа тӑватӑп!
Клянусь муссоном и бризом!

Баклан — ухмах кайӑк, анчах, тупа тӑватӑп, енчен те эпӗ тӑватта пайланайсан-и?
Баклан — глупая птица, но клянусь вам, если бы я мог разорваться начетверо.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Ку — кивӗ, лайӑх вӑйӑ; ӑна ҫуррине ҫитсен пӑрахма юрамасть, тата кунсем карт мар; вӗсен, манӑн ҫакӑнта пӗтекен хаклӑ кунсен, виле ӳчӗсен умӗнче тупа тӑватӑп: татӑлса ывӑтӑннӑ икӗ вӗҫе туртса ҫыхатӑп, ҫав тери хытӑ, аллӑм сурса ыратма пуҫличчен хытӑ туртса ҫыхатӑп, ҫав тӗвӗре санӑн мӑйу хӑрӑлтатӗ!
Это старая, хорошая игра; ее не годится бросать с середины, и дни не карты; над трупами их, погибающих здесь, бесценных моих дней, клянусь вам затянуть разорванные концы так крепко, что от усилия заноет рука, и в узле этом захрипит ваша шея.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

— Курӑр, темӗн чухлӗ сикӗм тӑватӑп.
— Смотрите, я сделаю множество рикошетов.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Тупа тӑватӑп, капитан, вӗсем ӑна ҫӑласшӑн!
Клянусь, капитан, они спасают ее!

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 293–299 с.

— Пӗшкӗн, пеместӗп; санӑн аннӳ чунӗн ҫӑлӑнӑҫӗпе тупа тӑватӑп.
— Нагнись, я стрелять не буду; клянусь спасением души матери моей.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 293–299 с.

— Экваторпа тупа тӑватӑп, — терӗ капитан, — кӗскен калӑр: вӗсем ухмаха печӗҫ-и е ҫук-и?
— Клянусь экватором, — сказал капитан, — говорите короче: валяли они дурака или нет?

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 293–299 с.

— Вара, тупа тӑватӑп, сире каялла хулана леҫсе яратӑп, тата парнен тӑваттӑмӗш пайне паратӑп.
— И клянусь вам, я не только доставлю вас обратно в город, но и уделю еще четвертую часть награды.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Тупа тӑватӑп: эпӗ сире ырӑ ҫеҫ сунатӑп.
Клянусь, я вам желаю добра.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Халӗ пурин те хырӑм ҫурӑмпа пӗрлешнӗ, анчах, хамӑрӑн путнӑ караппа тупа тӑватӑп, эсӗ халӗ хӑвӑн ӑсталӑхупа питех те мӗскӗн, эпӗ хам та вӗрен ҫыхас маҫтӑрлӑхпа ҫавӑн пекех хевтесӗр.
Теперь у всех подвело животы, но, клянусь нашим погибшим судном, — жалок ты со своим искусством теперь так же, как жалок я с моим умением плести маты.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 177–180 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика