Шырав

Шырав ĕçĕ:

пачӗ (тĕпĕ: пар) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Анчах ун ҫинчен хӗрарӑма Бикмуш мучи пӗтӗмпех каласа кӑтартнӑччӗ ӗнтӗ, ҫавӑнпа вӑл хӗрачана йӑпатма тӑрӑшса, ӑна васкасах тумлантарма тата ҫӳҫне турама тытӑнчӗ, ҫав вӑхӑтра Ильсеярпа мӗн пулса иртни ҫинчен каласа пачӗ:
Однако женщина уже знала обо всем от деда Бикмуша и, стараясь отвлечь девочку от горестных мыслей, стала одевать ее и причесывать, рассказывая, что с ней произошло:

III // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Ильсеяр тумланнӑ ҫӗртенех ырӑ хӗрарӑмӑн аллине пичӗ ҫумне тытса чӑмӑртарӗ те ӑна хӑйӗн ашшӗ ҫинчен йӗре-йӗре каласа пачӗ.
Ильсеяр в каком-то порыве прижалась щекой к руке доброй женщины и, заливаясь слезами, рассказала ей об отце.

Мана ҫурӑмран пӗрре хӗртсе илсенех, ман юлташ сиксе тӑчӗ те: «Ҫав штрекра вӑл ҫын, ҫав забойра», — терӗ, ҫапла пӗтӗмпех каласа пачӗ.
Как только ожгли меня раз по спине, так товарищ мой вскочил и заявил: в таком-то, мол, он штреке, в таком-то забое…

II // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Бикмуш мучи пӗр урай хӑмине ҫӗклерӗ, унтан темле ҫыхӑ туртса кӑларчӗ те ӑна ывӑлне тӑсса пачӗ.
Дед Бикмуш поднял одну половицу, вытащил какой-то сверток и протянул сыну.

I // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Хӑйсем вӗсем аллӑ ҫынтан та ытла мар, анчах вӗсем мӗн тума кирлине пӗлеҫҫӗ, ҫавна кура, ҫынсен ушкӑнӗ ҫаксен умӗнче сирӗлсе тӑрса, вӗсене ҫул пачӗ.
Их было не более полсотни, но они знали, чего хотят, и толпа расступалась перед ними.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Лодка, пукан хыҫӗ ҫинелле ыткӑнса тайӑнчӗ те аллисене сӗтел ҫине хурса, хавхалансах ӑнлантарса пачӗ:
Лодка откинулась на спинку кресла и, положив руки на стол, вдохновенно объяснила:

Бурмистров, ҫакӑн ҫине ыйтуллӑн пӑхса, аллине тӑсса пачӗ — Артюшка ҫав алла тытса чӑмӑртарӗ, сылтӑмалла, сулахаялла турткаларӗ, унтан, вӑртах ҫаврӑнчӗ те, каялла пӑхмасӑрах утса кайрӗ.
Бурмистров, вопросительно глядя на него, протянул руку — Артюшка взял её, дёрнул вправо, влево и, круто повернувшись, пошёл прочь, не оглядываясь.

— Куна вӑл сана хирӗҫ пулнӑран мар, вӑл маншӑн хӑрать! — ӑнлантарса пачӗ Четыхер хӑйпеле хӑй кӑмӑллӑ пулса, унтан тата, Артюшка еннелле ҫаврӑнса, хушса хучӗ:
— Это она не против тебя, она за меня боится! — объяснил Четыхер самодовольно и, обратясь к Артюшке, добавил:

Унтан Артюхӑна ӗҫлӗн ӑнлантарса пачӗ:
— И деловито объяснил Артюшке:

— Эпӗ вӑрмана кайма тухнӑччӗ, — ӑнлантарса пачӗ Артюшка, — Матрена Пушкарева курчӗ те — пирӗн пата кил-ха! — тесе кӑшкӑрать.
— Я в лес шёл, — объяснил Артюшка, — а Матрёна Пушкарева кричит — иди к нам!

— Мӗн эсӗ? — тесе мӗкӗрсе ячӗ вӑл, ҫав самантрах, кил хуралҫи хӑйӗнчен вӑйлӑрах пулнине манса, хытӑ чӑмӑртаса тытнӑ чышкипе ун ҫинелле хӑмсара пачӗ.
— Ты чего? — заревел он и, забыв, что дворник сильнее его, взмахнул туго сжатым кулаком.

Мӗнпурне ыйтса пӗлесшӗн ҫунакан монахиньӑна вӑл, шиклентермех пуҫласа, нимӗн каламасӑр чылайччен асаплантарчӗ, юлашкинчен хайхи, темле сасартӑках хавхаланса кайса, ҫапла ӑнлантарса пачӗ:
Он долго мучил любопытство монахини, возбуждая в ней тревогу, и, наконец, как-то вдруг вдохновенно объяснил:

Турӑ ырлӑхне ярса пачӗ!
Бог милости прислал!

Тахши витӗмлӗн ӑнлантарса пачӗ:
Кто-то внушительно разъяснил:

— Ну, кала, — ассӑн сывласа илсе ирӗк пачӗ хӗрарӑм.
— Ну, скажи, — вздохнув, разрешила женщина.

— Тухса кай кунтан! — тесе приказани пачӗ кил хуҫи хӗрарӑмӗ аллине сулса ярса.
— Пошёл вон! — приказала хозяйка, взмахнув рукой.

Унтан хуҫа калаҫнӑ пек приказани пачӗ:
И тоном хозяина приказал:

Сывлӑшне ҫавӑрса илнӗ хыҫҫӑн, вӑл урисем ҫинче тайкаланса тата тӗтрелӗхре ишнӗ евӗр ӑнлантарса пачӗ.
— Передохнув, он объяснил, покачиваясь на ногах и точно плавая в тумане.

Жуков ҫинчен вӑл пӗр вӑрӑм сӑвӑ ҫырчӗ, час-часах ӑна хӑй ӑшӗнче мӑкӑртатса каласа ҫӳрерӗ, пӗррехинче вара Лодкӑна вуласа пачӗ.
Он сочинил о Жукове длинные стихи, часто бормотал их про себя и однажды сказал Лодке.

Ҫакна та ырламалла! — терӗ хисеплӗн Исаия атте, унтан, унӑн пиллӗхне илме сӑвӑҫ ун патне пырса тӑрсан, — вӑл сӑвӑҫ аллине пилӗк пуслӑхсем — виҫӗ пысӑк укҫа тыттарчӗ те ӑнлантарса пачӗ:
Это тоже похвально! — произнёс отец Исайя, Когда поэт подошёл под благословение — сунул ему в руку три больших пятака и объяснил:

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика