Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Унчченхи (тĕпĕ: унччен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Пусма салфеткӑна лӳчӗркемеҫҫӗ, унчченхи йӗррипе хутлатмаҫҫӗ.

Закончив есть, салфетку кладут на стол слева от тарелки.

Сӗтел хушшинче хӑвна мӗнле тытмалла // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Апат ҫиме тытӑнсан, салфеткӑсене турилкке ҫинчен илеҫҫӗ, ҫурмаран хутлатса чӗрҫи ҫине хураҫҫӗ, унчченхи пек кӑкӑр умне ҫакмаҫҫӗ.

Салфетку берут с тарелки, когда начинают подавать на стол; ее кладут, сложенную вдвое, на колени, а не засовывают, как когда-то, за воротник.

Сӗтел хушшинче хӑвна мӗнле тытмалла // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

— Пирӗн Светланкӑн та икӗ благодарность пур, — унчченхи пекех, нимле ӑнланса илмелле мар усӑллӑхпа калаҫӑва хутшӑнчӗ Женька.

— У нас и Светланка две благодарности имеет, — с прежней, ничем не объяснимой враждебностью опять вмешался Женька.

6 // Михаил Рубцов. Павленко П.А. Ҫеҫенхир хӗвелӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 96 с.

Унчченхи йӑлана хӗрарӑм алӑ ҫупман, ташлас кӑмӑла та кӗтсе тӑрса ҫеҫ пӗлтерме пултарнӑ.

По старым обычаям женщина не аплодировала, а изъявляла желание танцевать еще тем, что оставалась ждать продолжения.

Ташӑ каҫӗнче // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

«Чейлӗх» парасси унчченхи стройран юлнӑ кивӗ йӑла шутланать.

«Чаевые» отошли в область пережитков.

Кафере, столовӑйра, ресторанта // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Анчах эсир унччен ҫывӑх пулман пулсан, унчченхи юлташа «эсир» тесе чӗнсен тӗрӗсрех пулать.

Но если и раньше не было между вами личного контакта и не было причины для его возникновения, то правильнее обратиться к своему бывшему товарищу на «вы».

3. Калаҫу культури // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Унчченхи вӑхӑтсенче эсир пӗр-пӗрне килӗштернӗ, кӑмӑлланӑ пулсан, халь вара, тӗл пулнӑшӑн иксӗр те савӑнатӑр пулсан, хӑвӑр сисмесӗрех пӗр-пӗрне «эсӗ» теме пуҫлатӑр.

Если уже в те времена вы относились друг к другу с взаимной симпатией, имели общие интересы и т. д. и если теперь при встрече проявилась взаимная радость, то «ты» само собой и естественно сорвется с губ.

3. Калаҫу культури // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Унчченхи чылай эстетсем (классицизм эстетикипе усӑ курса) искусство чӑн пурнӑҫра илемлине анчах кӑтартмалла тесе шутланӑ.

Многие эстеты раннего периода утверждали (опираясь на эстетику классицизма), что искусство должно отображать только прекрасное в действительности.

Хӑвна ху вӗрентни // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Унчченхи обществӑлла пусӑмсем пухнӑ культурӑна эпир тиркевлӗн йышӑнатпӑр пулсан, ҫын хӑйне мӗнле тытмаллине кӑтартакан унчченхи правилӑсене те ҫавӑн пекех тиркесе те ӑнлануллӑ йышӑнмалла.

Несколько критически мы воспринимаем культурное наследие предыдущих формаций, также критически мы должны воспринять и правила поведения прежних времен: не механически, но критически и обоснованно.

Ҫын хӑйне халӗ тата ӗлӗк мӗнле тытни // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Унчченхи обществӑлла майлашусенчи кашни класс морале хӑйне евӗрлӗ ӑнланнӑ тата ӑна юрӑхлӑ йӗрке-норма тунӑ.

В предшествующих общественных формациях каждый класс имел свое понятие морали и соответствующую ему культуру поведения.

1. Йӗрке-тирпей культури тата уйрӑм ҫын // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Халь те унчченхи пекех, савӑнӑҫ, чап тата лӑпкӑ пурнӑҫа юратни пирӗн Советлӑ тӑван ҫӗршывпа, Сталин ячӗпе пӗр уйрӑлмасӑр ҫыхӑнса тӑрать.

И сейчас все так же, как и раньше, любовь к радости, славе и спокойной жизни неразрывно связана с нашей Советской родиной, с именем Сталина.

Буффало стадионӗнче // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Упӑшка вилнӗ хыҫҫӑн эпӗ ачасене 201-мӗш шкула куҫартӑм, мӗншӗн тесен унчченхи шкула ҫӳреме инҫе пирки ачасене хӑйсене ҫеҫ кӑларса яма та хӑраттӑм.

Вскоре после смерти мужа я перевела ребят в 201-ю школу; до прежней было слишком далеко ходить, и я побаивалась отпускать детей одних.

Ҫӗнӗ шкул // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Абрумка ытлашши кӑмӑллӑ пек пулса калаҫни Тёмӑна килӗшмерӗ, вӑл укҫана пӗр савӑнмасӑрах илсе чикни те унӑн кӑмӑлне каймарӗ, Тёмӑн унчченхи пӗтӗм хаваслӑ туйӑмӗ сирӗлчӗ, унччен пӗр самант ҫеҫ каялла, чухӑна тӑрса юлнӑ тӳлек Абрумкӑна ҫывӑха хурса хӗрхенес килнӗ туйӑмӗ, халь улӑшӑнса кайрӗ.

Тёме не по душе была фамильярность Абрумки, не по душе было равнодушие, с каким последний принял от него деньги, и восторженное чувство сменилось разочарованием, то, что-то близкое, что он за мгновение до этого чувствовал к обездоленному, тихому Абрумке, сменилось.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Тӗттӗм пӳлӗмӗн алӑкне унчченхи пекех икӗ жандарм хураллать.

На страже перед запертой дверью темницы стояли два жандарма.

V. Тӗрмере // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Маркизпа аббат ҫеҫ унчченхи пек тӑчӗҫ.

Лишь маркиз да священник не склонили головы.

XI. Вилме пӳрнисем // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Жоржетта унчченхи пекех хушӑран пӗрер сӑмах калакаласа ларчӗ.

Жоржетта осталась сидеть на полу, время от времени произнося какое-нибудь слово.

IV // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Вӑл шӑтӑк пысӑк мар пулсан та, ун ҫийӗнче унчченхи пекех ҫирӗп башня пулсан та, эсир шала кӗме пултаратӑр.

Внизу башни образовалась брешь, и вы можете даже ворваться через нее, хотя башня все еще стоит крепко и сводом своим надежно прикрывает брешь.

X. Тыткӑнтисем // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Анчах куҫӗсем унчченхи пекех хурлӑхлӑн пӑхрӗҫ.

Но глаза ее глядели стеклянным, невидящим взглядом.

VI. Суран тӳрленнӗ, анчах чӗререн юн сӑрхӑнать // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Старик, унчченхи пекех тӳлек кӑмӑллӑ тӑраканскер, хирӗҫ нимӗн те тавӑрса каламарӗ.

Старик ничего не ответил и снова принял свой прежний равнодушный вид.

V. Вӑйпа паттӑрлӑх // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Нумай вӑхӑт иртнипе тусан витнӗ ҫамрӑклӑхӑн мӗлки ҫине ҫаврӑнса пӑхатӑп та хамӑн унчченхи хаваслӑха хӗрӳллӗн тав туса аса илетӗп.

Оглядываясь на призраки моей юности, затянутые пылью времен, я с улыбкой горячей благодарности вспоминаю мои былые восторги.

VI // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с. — 3–19 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех