Шырав

Шырав ĕçĕ:

санӑн (тĕпĕ: сан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Кирек мӗн ту, анчах санӑн кӗскерех ҫул пур.
— Как хочешь, но у тебя есть более короткий путь.

14 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

— Санӑн аннӳ-и?
— Твоя мать?

11 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

— Мӗнле япала унта санӑн? — тесе чара-чара ыйтать вӗсенчен Грознӑй.
Показывай, что за багаж у тебя? — останавливал на крыльце Грозный.

Питех те хытӑ тунсӑхланӑ санӑн пӗчӗк йӑмӑку, — терӗ ашшӗ.
Соскучилась твоя сестренка, — вздохнул отец.

10 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

— Санӑн аллу ҫӑмӑл пулаканччӗ!
— У тебя легкая рука!

Акӑ манӑн ывӑлӑм, санӑн пӗчӗк шӑллу, ӳсет! — тесе хучӗ Павел Васильевич савӑнаҫлӑн.
А вот сын у меня растет, племяш твой! — весело сказал Павел Васильевич.

9 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

— Тӑхта-ха, санӑн аннӳ пӗлсен вара мӗн тӑвӑпӑр? — ыйтрӗ Петя хӑраса.
— Постой, а вдруг твоя мать узнает? — тревожно спросил Петя.

8 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Вӗсене халех килхушшинче йӗпетӗпӗр те санӑн аҫу патне вӗҫтерӗпӗр!
Сейчас намочим их во дворе — и айда к твоему отцу!

— Санӑн пӑтӑ ҫунӑк тӗплӗ пулать, — терӗ Ваҫҫук, шухӑша кайса.
— Каша у тебя пригорелая получается, — задумчиво сказал Васек.

7 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

— Санӑн юлташусем иртсе кайрӗҫ, кайрӗҫ!
— Прошли, прошли твои товарищи!

5 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Вӑл санӑн хулпуҫҫисем ҫинче ларма пӗлмест, мӗнпур шухӑшсене ҫухатса пӗтернӗ! — мӑкӑртатнӑ Грознӑй ача хыҫҫӑн алӑк хупнӑ чухне.
На плечах ходуном ходит, всякое соображение растеряла! — ворчал Грозный, закрывая за мальчиком дверь.

— Санӑн аҫу патне, тен, пирӗн пурин те пӗрле пырас?
— Может, нам к твоему отцу всем вместе идти?

4 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

— Ҫавӑнпа санӑн пальто юр ҫинче йӑвантарнӑ пек, — тесе хучӗ амӑшӗ йӑваш сасӑпа.
— То-то, я смотрю, у тебя пальто все снегом извожено, — спокойно сказала мать.

2 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

— Халӗ ӗнтӗ, эсӗ герой пулса тӑнӑ хыҫҫӑн, — терӗ манӑн чунтан савнӑ мӑшӑр пулас хӗрӗм, — санӑн мана пӑрахса каймалла мар, Аксель.
— Теперь, когда ты стал героем, — сказала моя милая невеста, — тебе уже не следует покидать меня, Аксель!

XLV сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

Эсӗ лӳнчешке ҫын евӗрлӗ калаҫатӑн, нимӗнле ҫирӗплӗх те ҫук пек санӑн.
Ты рассуждаешь, как человек, лишенный воли, как существо, лишенное энергии!

XLII сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

Ку кинжал — вунулттӑмӗш ӗмӗрти хӗҫ-пӑшал, ҫакӑн йышши кинжала рыцарсем пиҫиххи ҫинче ҫакса ҫӳренӗ, вӑрҫӑра ҫапӑҫнӑ чухне тӑшмана юлашкинчен ҫавӑнпа чиксе пӑрахнӑ: ку кинжал — Исландирен, — санӑн та мар, манӑн та мар, сунарҫӑн та мар, ҫӗр ӑшӗнче аялта пурӑнакан этемсен те мар, — терӗ.
Кинжал — оружие шестнадцатого века, настоящий кинжал с трехгранным клинком, который рыцари укрепляли у пояса и которым наносили в бою последний удар; кинжал испанского происхождения; он не принадлежит ни тебе, ни мне, ни охотнику, ни даже человеческим существам, живущим, может быть, в недрах земного шара!

XXXIX сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

Куратӑп, куратӑп сана, кашни каҫ куратӑп санӑн чул пек хытӑ ҫурӑмна, тетӗп.
«Да я же люблю тебя, дура, всем своим существом люблю я твою холодную каменную спину?» — кричу я ей…

Виҫҫӗмӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Эпӗ санӑн тӑван хӗрӳ вӗт.
Я твоя родная дочь!

Виҫҫӗмӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Пурӑнмалла та пурӑнмалла пулнӑ санӑн.
Жить бы тебе еще да жить.

Иккӗмӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Эп вара, паллах, санӑн аҫу.
Конечно же, я твой отец.

Иккӗмӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика