Шырав

Шырав ĕçĕ:

алӑк сăмах пирĕн базăра пур.

алӑк (тĕпĕ: алӑк) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Алӑк патне ҫитсен вӑл хыҫалалла ҫаврӑнса пӑхрӗ.
На пороге она оглянулась.

45 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Учительница хӑйӗн ҫыххинчен кӑвак пиншак салтса илчӗ, тутӑрне хытӑрах туртса ҫыхрӗ, ӑна куҫхаршисем патне ҫитичченех пусса антарчӗ те, хӗрачасем еннелле пуҫне ачашшӑн сулса, алӑк патнелле утрӗ.
Учительница вытащила из узелка синий жакетик, потуже завязала платок, низко надвинув его на черные брови, и, ласково кивнув девочкам, пошла к двери.

— Мӗн эсӗ, ял тӑрӑх чупса ҫӳресе, ҫынсене ура ҫине тӑрататӑн? — кӑшкӑрса ячӗ вӑл Макитрючихӑна, алӑк урати урлӑ йывӑррӑн ярса пусса.
— Ты что по селу бегаешь, народ поднимаешь? — закричал он на Макитрючку, тяжело переступая через порог.

43 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Алӑк патӗнче Петро тӑни курӑнса кайрӗ.
У порога стоял Петро.

Генка кӑшкӑрса ячӗ, алӑк патнелле ыткӑнчӗ, унтан каялла чакрӗ.
Генка с криком бросился к двери и попятился назад…

Вӑл хӑй умӗнче мӗн пуррине те курмасть пулмалла, Генкӑна алӑк патӗнчен тӗртсе ячӗ те пӳрте чупса кӗрсе, тенкел ҫине йӑванса кайрӗ.
Не видя ничего перед собой, она оттолкнула от порога Генку, бросилась в хату, упала на скамью.

Алӑк патне ҫитсен чарӑнчӗ, амӑшне хӑй патне чӗнсе, ачасем еннелле пуҫне сулчӗ:
У порога остановился, подозвал мать, кивнул на ребят:

Вӑл аллине сулчӗ те алӑк патнелле утрӗ.
Он махнул рукой и пошел к двери.

Ваҫҫук Мазина ерипен картишне тухма хушрӗ, — унтан хӑй те алӑк патнелле йӑпшӑнса пыма пуҫларӗ.
Он шепнул Мазину, чтобы тот тихонько вышел во двор, и сам стал пробираться к двери.

Иккӗмӗш хут шаккасан, алӑк кӑшт уҫӑлчӗ те конюхӑн арпашӑннӑ пуҫӗ курӑнса кайрӗ.
На второй стук чуть-чуть приоткрылась дверь, показалась взлохмаченная голова конюха.

42 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Тумланса хатӗрленнӗ Лидӑпа Валя алӑк патне тухса тӑчӗҫ.
Лида и Валя, уже одетые, стояли у двери.

40 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Лешӗ нимӗн те чӗнмерӗ, куҫне алӑк ҫинчен илмесӗр пӑхса ларчӗ.
Та слушала ее, не отвечая и не сводя глаз с двери.

Хӗрача нимӗн те чӗнмерӗ, пӑшӑрхануллӑн алӑк ҫине ҫеҫ пӑхса илчӗ.
Девочка молча, с беспокойством в глазах, глядела на дверь.

Алӑк уҫӑлса кайрӗ, Леонтий арӑмӗ пуҫне кӑларса пӑхрӗ.
Дверь приоткрылась, выглянула жена Леонтия.

39 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ваҫҫук кӳреннипе шуралса кайрӗ, ура ҫине тӑчӗ те алӑк патнелле утрӗ.
Васек побледнел от обиды, встал и пошел к двери.

38 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Коля Ивга асаннене икӗ аллипе те ытамласа тытрӗ, пуҫне ун кофти ҫине чиксе, йӗре-йӗре алӑк патнелле утрӗ.
Коля обхватил бабу Ивгу обеими руками и, пряча лицо в широких сборках ее кофты, рыдая, шел с ней по хате.

37 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ефим мучи Степан Ильич патне пырса кӗчӗ те, туйи ҫине таянса, алӑк патӗнче чарӑнса тӑчӗ.
Дед Ефим пришел к Степану Ильичу в хату, остановился у двери, опираясь на палку.

36 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Мӗншӗн апат-ҫимӗҫ памастӑн! — кӑшкӑрса ячӗ Петро алӑк патӗнченех, офицера малалла ирттерсе.
— Почему продовольствие не сдаешь? — заорал с порога Петро, пропуская вперед офицера.

Алӑк хыҫӗнче савӑт-сапа шакӑртатни илтӗнчӗ.
За дверью задребезжала посуда.

32 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Атьӑр хӑвӑртрах… — васкатрӗ вӑл ачасене, ҫӗлӗкне аллинче тытнипех алӑк патӗнче чарӑнса тӑрса, — Сана Ваня Колобков вулав ҫуртне пыма чӗнет.
— Идем скорее… — заторопил он, остановившись на пороге с шапкой в руках, — Тебя Ваня Колобков в избу-читальню зовет.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика