Шырав

Шырав ĕçĕ:

вӑрман сăмах пирĕн базăра пур.

вӑрман (тĕпĕ: вӑрман) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Чижик Ленӑран пӑрӑнчӗ те куҫне хупса, пӑшӑлтатса ҫапла каларӗ: «Пӳртӗмҫӗм, пӳртӗм, алӑкупа вӑрман еннелле, чӳречӳсемпе ман паталла ҫаврӑнса лар…»
Чижик отворачивается от Лены, зажмуривает глаза и шепчет: «Избушка, избушка, стань к лесу задом, ко мне передом…»

Картта ҫинче ҫук ял // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Ун умӗнче ҫӑра тӗтре хупланӑ ҫаран, юханшыв курӑнать, юханшыв тепӗр енчи сӗвек сӑрт ҫине пукане пӳрчӗсем евӗрлӗ пӗчӗкҫӗ ҫуртсем лартса тухнӑ, вӑрман хӗрринче вӗсем пытаннӑ пек лараҫҫӗ.
Перед ней луга, прикрытые пушистым туманом, речка, а за речкой, на холме, маленькие-маленькие домики, словно игрушечные, взбегают на холм и прячутся в лесу.

Анчах ҫав вӑхӑтра вӑрман пӗтрӗ те Якур мучи: — Пӑх-ха, Лена Павловна, — авӑ пирӗн ял курӑнать. Халӗ инҫех мар ӗнтӗ, — терӗ.
Но в это время лес кончается, и дядя Егор говорит: — Смотри, Лена Павловна, вон и наша деревня видна. Теперь уже недалеко.

Пирӗн сӗм вӑрман ҫук, ирӗклӗ те уҫӑ вырӑн ҫеҫ!
У нас чернолесья нет, места вольные, открытые!

Леночка мӗншӗн ҫивӗтне пӗтӗрнӗ // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Вӑрман урлӑ ҫул тытрӗҫ…
Шли лесом.

Улттӑмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Хура вӑрман хӗрринче вӗсене сас пачӗҫ.
На темной опушке леса их окликнули:

Вӑрман хӗррине ҫитсен, мана кӗтсе тӑрӑр.
А на опушке подождите меня.

50 теҫеттин ҫаранлӑх, вӑрман.
50 десятин луга и леса.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

— Вӑрман нумай вӗт кунта.
— Лесу много.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Пӗр-ик ҫухрӑм вӑрман ӑшне кӗрсен, Хветӗр шӑрпӑк ҫуткаласа, шифрпа ҫырнӑ хутсене вуласа тухрӗ.
Отошли в лес версты на две, и там при свете спичек Федор прочел шифровки.

— Епле чӑтлӑха лекрӗмӗр, — хыттӑн каларӗ Арон, — кунта вӑрман мар, хӳме тейӗн.
— В экую глушь мы попали! — громко сказал Арон, — здесь точно лесная пустыня.

Ҫулҫӑсем ҫинче, тӗмсем ҫинче вӑрман кайӑкӗсем темиҫе пин сасӑпа юрлаҫҫӗ.
В листве в кустах звенели и пели на тысячу ладов лесные птицы.

Уҫланкӑ йӗри-тавра ҫӳллӗ йывӑҫсем — вӑрман улӑпӗсем — таччӑн тӑрса тухнӑ.
Сплошной стеною обступили прогалину лесные великаны.

Вӑрман пачах тискеррӗн курӑна пуҫларӗ.
Лес стал совсем диким.

Лерелле таттисӗр вӑрман тӗкме пек йӑвӑ тӑрать.
Дальше шла сплошная стена леса.

Вӑрман хӗрри катӑркас айне пулнӑ лакӑмпа пӗтрӗ.
Опушка оборвалась поросшей боярышником выбоиной.

Вӗсем сыхланкаласа, вӑрман хӗрринелле ерипен утрӗҫ.
Они медленно и осторожно пошли к опушке леса.

Ирхи тӗтрелӗ тӗттӗмре хура вӑрман купаланать.
В утренних туманных сумерках громоздилась масса темного леса.

Симӗс вӑрман хушшине пӗчӗкрех ялсем утравсем пек вырнаҫнӑ.
В зеленой массе леса выделялись островки деревень.

Иккӗмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Эпӗр вӑрман хӗрринче чарӑнтӑмӑр та хамӑр пӗлмен хӑйҫутисем умӗнче канашласа илтӗмӗр.
На опушке леса мы остановились, и на виду неведомых огней посовещались.

Пӗрремӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика