Шырав

Шырав ĕçĕ:

хӑранипе (тĕпĕ: хӑра) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Кукша марсиан унпа хушуллӑн пуплерӗ те — вара мӑнтӑркка хӑранипе халь-халь ларасла, ҫаврӑна-ҫаврӑна пӑхса, шӑлсӑр ҫӑварӗнчи сарӑ пӗр шӑлне кӑтартса — хӑнасене пӳрте ертсе кӗчӗ.
Лысый марсианин заговорил с ним повелительно, и толстяк, садясь на ноги от страха, оборачиваясь, показывая жёлтый зуб из беззубого рта, — повёл гостей в дом.

Сенкер ӗшнере // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Мальвина, хӑранипе ҫухӑрса ярас мар тесе, хӑйне хӑлхинчен чӗпӗтсе пырать.
Мальвина, чтобы не зареветь от страха, щипала себя за уши.

Вӑрттӑн алӑк хыҫӗнче вӗсем мӗн тупрӗҫ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Хӑранипе Дуремар ерипен сӗтел айне кӗрсе кайрӗ.
От ужаса Дуремар медленно полез под стол.

Буратино ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне пӗлет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Хӑранипе вӑл кӑн-кӑвак кӑвакарса кайрӗ.
Лицо у него посинело и сморщилось от страха, как гриб-сморчок.

Ҫапӑҫу пулнӑ вӑхӑтра чир-чӗрсенчен тӳрленмелли сӗлӗхсем сутакан Дуремар хӑранипе уҫланкӑри вӗтлӗх хушшинче пытанса ларнӑ.
Во время боя на равнине продавец лечебных пиявок в страхе сидел за кустом.

Хуть те мӗн пулсан та, Буратино Карабас Барабасран ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне ыйтса пӗлме шут тытать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Йытӑсем Буратино, Артемон, Пьеро тата Мальвина хӑранипе чарӑнса тӑнӑ вырӑналла ерипен утса кайрӗҫ.
Потом псы медленно пошли к тому месту, где в ужасе остановились Буратино, Артемон, Пьеро и Мальвина.

Вӑрман хӗрринче питех те хӑрушӑ ҫапӑҫу пулчӗ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Буратинон калпакӗ ҫинчи ярапа вирелле тӑчӗ, хӑй хӑранипе чуть ҫеҫ шыва йӑванса каймарӗ.
У Буратино дыбом встала кисточка на колпаке, он едва не свалился в воду от страха.

Буратино кӳлӗре пурӑнакансемпе паллашать, кунта вал тӑватӑ ылтӑн укҫа ҫухални ҫинчен пӗлет тата Тортилла тимӗр шапаран ылтӑн ҫӑраҫҫи илет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Буратино хӑранипе чӗтреме пуҫларӗ, унӑн ҫӑварӗнче ылтӑн укҫасем чанкӑртатса илчӗҫ.
Тут Буратино от страха так затрясся, что золотые монеты зазвенели у него во рту.

Буратино ҫине вӑрӑ-хурахсем тапӑнаҫҫӗ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Хӑранипе вӑл, Буратинона хӑй хыҫӗнчен сӗтӗрсе пусма айнелле ӗмӗлке пек сирпӗннӗччӗ, анчах вӑл йывӑҫран тунӑ ача иккенне курчӗ те, — каялла ҫавӑрӑнса, урса кайнӑ пекех унӑн мӑйне кӑшласа татма пикенчӗ.
С испугу она, как тень, кинулась под лестницу, волоча Буратино, но увидела, что это всего-навсего деревянный мальчишка, — обернулась и с бешеной злобой набросилась, чтобы перегрызть ему горло.

Буратино хӑйӗн ҫӑмӑлттай шухӑшӗсене пула чут ҫеҫ пӗтмест. Карло ашшӗ илемлӗ хутсенчен унӑн валли тумтир ҫыпӑҫтарса тӑвать тата саспаллисен кӗнекине илсе парать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Джузеппе хӑранипе каллех чӗтресе ӳкрӗ.
Джузеппе опять затрясся от страха.

Калаҫакан вут сыппине Джузеппе хӑйӗн тусне Карлона парнелет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Пӗрре ҫӗрле, уйӑх ҫутти ҫутатнӑ чух, вӑл мана вӑратрӗ те хӑранипе чарса пӑрахнӑ куҫӗсемпе пӑхса: — Итле! — терӗ.
Однажды, лунною ночью, он разбудил меня и, глядя испуганно вытаращенными глазами, сказал: — Слушай!

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Пӗри пусмапа хӑпарса кайрӗ те хӑранипе каялла тапса сикрӗ, аялтан ҫав вӑхӑтра харӑсах иккӗн хӑпараҫҫӗ: пӗр-пӗринпе пырса ҫапӑнчӗҫ те виҫҫӗшӗ те, пусми-мӗнӗпех, ҫӗре кӗрслетрӗҫ.
Один полез на лестницу да испугался — и назад, а снизу двое сразу вверх лезут: столкнулись и грохнули наземь все втроем вместе с лестницей.

Балалайкӑллӑ Йӑкӑнат // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 84–108 с.

Вара эпӗ хам тӗрӗс чухланипе тӗппипех пӗлсе илтӗм — унӑн тӑмсайла сӑн-пичӗ хӑранипе те ҫиленнипе улшӑнса карӗ, вӑл ҫавӑрӑнкалама тытӑнчӗ те: — Кӑтартса пар эпӗ илнине! — тесе ҫинҫен уласа ячӗ.
И окончательно убедился, что я прав в своей догадке, — его дубовое лицо исказилось страхом и гневом, он завертелся и завыл тонко: — Докажи!

X. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Сидоров чӑсӑлкаласа, иклетсе те ахлатса выртатчӗ, унӑн пуҫӗ ҫинчен мая ҫара ура тупанӗ ҫине хура юн тумламӗсем тумла-тумла анатчӗҫ, — анчах хӑранипе эпӗ ҫав юн тумланӑ ҫӗртен урана илме хӑймарӑм.
Сидоров, потягиваясь, икал, охал, с головы его на мою босую ступню падала тёмными каплями тяжёлая кровь, — это было неприятно, но со страху я не решался отодвинуть ногу из-под этой капели.

Ҫав, вӑтаннипе те хӑранипе пулӗ, каланӑ сӑмаха мӑшкӑлласа калани вырӑнне шутларӗҫ, вӑл вара наказани парассине татах ӳстерсе хучӗ.
Это слово, сказанное, вероятно, в смущении и страхе, было принято за насмешку и усугубило наказание.

IX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫу каҫа пароход ҫинче эпӗ икӗ хутчен тӗркӗшнине куртӑм, икӗ хутӗнче те вӑл тӳрех хӑрушлӑх пулса тӑнипе мар, вӑл пулма пултарассинчен хӑранипе ҫеҫ тухса кайнӑччӗ.
За лето я дважды видел панику на пароходе, и оба раза она была вызвана не прямой опасностью, а страхом перед возможностью её.

VI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Тепри хӑранипе чупса тухса тарчӗ…
А другая убежала даже со страху…

V. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ав мӗнле хӑвӑрт ватӑлать хӑранипе…
Вон как стареет быстро, со страху-то…

III. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Людмила тенкел ҫинче сывӑ урипеле ҫӗре тӑрӑс-тӑрӑс тапса ларатчӗ, ҫапӑҫакансем хӑй патнеллех йӑваланса ҫитсен, вӑл вӗсене туйипе тӗке-тӗке яратчӗ, хӑранипе: «Чарӑнар!» — тесе кӑшкӑрса илетчӗ.
Людмила, сидя на лавочке, топала о землю здоровой ногой, а когда бойцы подкатывались к ней, отталкивала их костылём, боязливо вскрикивая: — Перестаньте!

II. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Таҫтан йытӑ сиксе тухрӗ, пирӗн умра чарӑнса тӑчӗ те, хӑрлатма тытӑнчӗ, тӗттӗмре ун куҫӗсем йӑлкӑшаҫҫӗ, эпӗ хӑранипе кукамай ҫумнелле хӗсӗнсе тӑтӑм.
Выкатилась откуда-то собака, остановилась против нас и зарычала, во тьме блестят её глаза; я трусливо прижался к бабушке.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика