Шырав

Шырав ĕçĕ:

Тӑванӗсем (тĕпĕ: тӑван) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Чӗлӗмне ерипен туртса вӑл хӑйӗн тӑванӗсем патне ҫыру ҫырнӑ.
Медленно потягивая чубук, лейтенант писал родным.

Виҫҫӗмӗш бастион // Н. Ятманов. Дмитриев, Н. П. Тӑван ҫӗршывӑн чысӗ: халӑх геройӗсем ҫинчен ҫырнӑ калавсем / вырӑсларан Н. Ятманов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 126 с. — 95–110 с.

Ҫапла, эпир вырӑс рабочисемпе хресченсен тӑванӗсем тата ӗҫҫыннисене ирӗке кӑларассишӗн кӗрешекенсемшӗн пуриншӗн те тӑвансем.
Да, мы братья русским рабочим и крестьянству, как и братья всем, кто борется за освобождение трудящихся.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Николай Степанов. Герасимов, Е. Щорс: [тулли мар вӑтам шкулсем валли] / Е. Герасимов, М. Эрлих; Н. Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1940. — 208 с.

Вӑл ҫав кунах Сновскран тухса кайнӑ та Октябрь революциччен те тӑванӗсем унран темиҫе ҫыру ҫеҫ илнӗ: малтан германски фронтран, унтан прапорщиксен шкулӗнчен, тепӗр темиҫе уйӑхран Галицирен тата пӗр ҫыру, патшана сирпӗтсе антарнӑ хыҫҫӑн, госпитальрен илнӗ.
В тот же день он выехал из Сновска, и до Октябрьской революции родные получили от него несколько писем; сначала с германского фронта, потом из школы прапорщиков, спустя несколько месяцев из Галиции и одно из госпиталя, уже после свержения царя.

Пӗрремӗш сыпӑк // Николай Степанов. Герасимов, Е. Щорс: [тулли мар вӑтам шкулсем валли] / Е. Герасимов, М. Эрлих; Н. Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1940. — 208 с.

Коля вӑхӑта ытларах хӑйӗн амӑшӗн тӑванӗсем патӗнче — Кваскосемпе Табельчуксем патӗнче пурӑнса ирттернӗ.
Коля большую часть времени проводил у своих родственников по матери — у Кваско и Табельчуков.

Пытарнӑ хыҫҫӑн вилнӗ ҫын тӑванӗсем пытарнӑ ҫӗре хутшӑннӑ ҫынсене пурне те тав тӑваҫҫӗ.
После похорон родные благодарят всех почтивших память покойного.

Вилӗм, пытару тата асӑну // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Пытарнӑ хыҫҫӑн, ытти ҫынсем вилнӗ ҫыннӑн тӑванӗсене алӑ тытаҫҫӗ те масар ҫинчен саланаҫҫӗ, ҫывӑх тӑванӗсем килте пулӑшма каяҫҫӗ.
После окончания похорон участники пожимают руки близким покойного и уходят с кладбища.

Катафалк хыҫҫӑн вилнӗ ҫыннӑн тӑванӗсем, унтан ытти ҫынсем пыраҫҫӗ.
За катафалком следуют родные покойного, за ними — остальные.

Тӑванӗсем, юлташӗсем, пӗлӗшӗсем ҫынна ҫуралнӑ кун ячӗпе телеграммӑпа, телефонпа, открыткӑпа е хӑйне курса саламлаҫҫӗ.
Родные, друзья и знакомые поздравляют виновника торжества лично, письмом, телеграммой, по телефону или соответствующей открыткой.

Ҫуралнӑ кун // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Арҫынсенчен ҫывӑх тӑванӗсем ҫеҫ ача амӑшне курма пыраҫҫӗ.
Из мужчин новорожденного приходят посмотреть только близкие родственники.

Ача ҫурални // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Чирлӗ ҫын хӑй патне тусӗсем, тӑванӗсем пырса ҫӳремесен, хӑйне телейсӗррӗн, пӗчченҫӗ туять.
Любой больной, забытый друзьями и сотрудниками, чувствует себя одиноким и несчастным.

7. Хӑнара // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Аня ҫӗнӗ ҫул вӑхӑтӗнчи канӑвне ирттерме тӑванӗсем пурӑнакан Утламӑша таврӑнаймарӗ.
На зимние каникулы Аня не приехала в родительский дом в Утламыше.

X. Янташ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Чӑн-чӑн акӑлчансем аслӑ Шекспир тӑванӗсем, чӑн-чӑн американецсем те — Линкольнпа Вашингтона, Марк Твэнпа Джек Лондона хӑйсен аллинче тытса тӑнӑ ҫынсем мар.
Англичане потомки великого Шекспира; американцы — это те, у кого были Линкольн и Вашингтон, Марк Твен и Джек Лондон.

Пӗр класрисем // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Кӗрӳшне эпӗр тӑванӗсем ҫук йӗкӗте тупӑпӑр.
Так мы в женихи-то сосватаем безродного.

XXIX. Кӗтмен хӑнасем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Анчах тепӗр кун Элентей патӗнче ҫын хыҫҫӑн ҫын пулчӗ, катари тӑванӗсем каҫ выртмаллипех килсеччӗҫ.
Но на следующий день, как назло, к Элендею один за другим шли и шли люди, а тут еще остановились переночевать родственники из соседней деревни.

XXIII. Тавӑру черечӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Вӑл каласа панӑ тӑрӑх, арӑмӗпе икӗ ачине тӑванӗсем патне хӗвелтухӑҫне ӑсатнӑ.
Жена и двое детей, как он объяснил, были отправлены к родным на восток.

22. Ҫӑлӑнӑҫ // Леонид Агаков. Матвеев Г.И. Симӗс вӑчӑрасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 112 с.

Хӗл кунӗнче тӑванӗсем патне ларма кайсан, пӳрни тирӗ сӗвӗнсе ӳкиччен арлать, кил-ҫуртри ӗҫе тума та елкӗрет.
Зимними вечерами на посиделках Селиме пряла до мозолей на пальцах да еще и по дому успевала все сделать.

III. Инкекпе куҫа-куҫӑн // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

«Йывӑр тӑпру ҫӑмӑл пултӑрах», — терӗҫ ӑна кун ҫути курма юлакан тӑванӗсем.
«Что ж, земля тебе пухом», — пожелали ему оставшиеся жить, и лишь один Элендей усомнился в честности отца.

Пролог // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Вилсе кайиччен чӗлхи те пулин уҫӑлинччӗ тесе, тӑванӗсем аякри юмӑҫсем патне те ҫӳрерӗҫ, чӳк хывнӑ чухне те мӗн кирлине хӗрхенсе тӑмарӗҫ, мунча пӑлтӑрӗнче шӑпӑр та ҫыхтарчӗҫ, пӳлӗхе те тархасларӗҫ — усси пулмарӗ.
Чтобы услышать от несчастного хотя бы одно предсмертное слово, родные кинулись в далекие края к всесильным йомзям-колдунам, не скупились ни на моленья, ни на пюлеха, и веники в предбаннике вязали — все без толку.

Миша ҫапла шухӑшласа ларчӗ: Ленинградра тӑванӗсем юлман.
Миша думал: родных в Ленинграде не осталось.

2. Миша Алексеев // Леонид Агаков. Матвеев Г.И. Симӗс вӑчӑрасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 112 с.

— Петя пичче, темлерен пӗрре, унӑн Ленинградра тӑванӗсем пур тесе каларӗ, анчах вӗсем камсем пулнине, ӑҫта пурӑннине каламарӗ.
— Дядя Петя как-то сказал, что у него есть родные в Ленинграде, но кто они и где живут, — не сказал.

1. Вӑрттӑн вӗлерни // Леонид Агаков. Матвеев Г.И. Симӗс вӑчӑрасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 112 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика