Шырав

Шырав ĕçĕ:

Мишка (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӗсемпе танлаштарсан Мишка — мӗшӗлти ҫеҫ.
Куҫарса пулӑш

Пӗчӗк лаша // Виталий Енӗш. Енӗш В.Г. Чи пӗчӗк патшалӑх: Повеҫсемпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2009. — 287 с. — 80–180 с.

Мишка, тӗнчери ытти лашасемпе танлаштарсан, паллах, мӗшӗлти купи анчах.
Куҫарса пулӑш

Мишка ку апатшӑн таҫта ҫитиех утса пырӗ хыҫран.
Куҫарса пулӑш

Мӗн чухлӗ ытларах туртатӑн чӗлпӗре — кутамас Мишка ҫавӑн чухлӗ хытӑрах туртӑнать каялла.
Куҫарса пулӑш

Ирӗкре ҫӳрекен Мишка, хӑй вӑр-вар выльӑх мар пулин те, кашни ҫыннах тыттармасть, тарать.
Куҫарса пулӑш

Акӑ Мишка.
Куҫарса пулӑш

Мишка ятлине.
Куҫарса пулӑш

Вӗсем Христос тӗнне йышӑнасран тарса ҫӳрекенсем пулнине, каярахпа ҫакӑнта тата пилӗк ҫемье килсе хутшӑннине, вӗсен хушшинче Сайӑш Анисимов, Мишка Баракаев ятлӑ ҫынсем пулни ҫинчен «Буинские просторы» кӗнекен 223-226-мӗш страницисенче ҫырнӑ.
Куҫарса пулӑш

Атав ялӗнче клуб уҫрӗҫ // Елена Хлынова. «Сувар», 2010.01.15, 3№(837), 3 стр.

Вӗсем аннене ятлама, тем те пӗр каласа вӑрҫма тытӑнчӗҫ, — Мишка пӗтӗмпе илтнӗ, вӑл кровать айӗнче ларнӑ.
Они маму стали ругать, Мишка все слышал, он под кроватью сидел.

5 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Мишка тӳрех, амӑшӗ патне пынӑ пекех, унӑн чӗркуҫҫийӗсем ҫине пырса тӗрӗнчӗ.
Мишка сунулся ей в колени, как матери.

Агриппина кӗчӗ те ҫавӑнтах алӑк патне — Алешкӑпа Мишка ҫывӑракан хӑма койка ҫине ларчӗ.
Вошла Агриппина и тут же, у дверей, села на дощатую койку, где спали Алешка и Мишка.

9 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Мишка амӗш арки ҫине пырса ӳкрӗ.
Мишка кинулся в мамкины колени.

Агриппина, Алешкӑна тата советран пуҫран ҫапнӑ пек тухса тарнӑ Марьяна Степан килне ҫитерсе хӑварчӗ те, пӗчӗккине шырама чупрӗ, — хытанка та янкӑлти йытӑ ӑна, пӗлнӗ пекех, пахчана илсе кӗчӗ, кунта вишнӗ йывӑҫҫисем айӗнче пӑшал сассинчен хӑранӑ Мишка макӑрса ларать.
Агриппина проводила до Степановой хаты Алешку и Марью, убежавшую без памяти из совета, кинулась искать маленького, — худая голенастая собака озабоченно повела ее в огород, где Мишка, испугавшись выстрелов, плакал под вишней.

— Мишка, айта эппин шӑрчӑк тытма, — тет вӑл шӑллӗне, ҫарран урипе ӑшӑ курӑк ҫинче савӑнӑҫлӑн тапӑртаткаласа.
— Мишка, — сказал он, с удовольствием топчась босыми ногами по теплой траве, — пойдем кузнечиков ловить.

1 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Марья курӑк ҫине ларчӗ те, Мишка пуҫне хӑй чӗркуҫҫийӗ ҫине хучӗ, — ачи, ҫав тери типсе кайнӑ пирки, пуҫне те тытса тӑраймасть.
Марья села на траву, положила голову Мишки к себе на колени, — у него голова висела, до того был худ.

— Хӑратӑп, Алешка, хӑратӑп-ҫке, — кӑшт ҫеҫ илтӗнмелле макӑраша пуҫларӗ Мишка.
— Боюсь, Алешенька, боюсь, — чуть слышно заскулил Мишка.

Алешкӑпа Мишка, нӑрӑсем пек хытса, хӑранипе сывламасӑр выртаҫҫӗ.
Алешка и Мишка притаились, как жуки, боялись дышать.

Мишка тутисемпе ун хӑлхи патнех ҫывхарать те: — Мӗн вӑл? — тесе ыйтать.
Мишка ему губами в самое ухо: — Это чего?

— Мӗскер вӑл ветчина? — ыйтать Мишка.
— Это чего это — ветчина?

Мишка вӑл каланине итлесе, хӑй ӑшӗнче: тик-так, тик-так!.. — тесе выртать…
Мишка, слушая, повторял про себя: тик, так…

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика