Шырав

Шырав ĕçĕ:

пынӑ (тĕпĕ: пыр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унтан, хӑйӗн ку таранччен пуҫтарӑнса пынӑ савӑк кӑмӑлне хӗр ӗмӗрӗнче пӗрремӗш хут савнине уҫҫӑн та тараватлӑн пӗлтерес хӗпӗртӳпе, Виталие аллисемпе ҫулӑмлӑн ҫупӑрласа илчӗ.
Куҫарса пулӑш

5 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Акӑ паян та, кунӗпе ҫыр тӗпӗнчи шӑтӑкра ларса, хӑй патне апат илсе пынӑ Ильсеяра хӑйӗн хуйхи ҫинчен каласа пачӗ.
Вот и сегодня, сидя в пещере под обрывом, он поделился своими огорчениями с Ильсеяр, которая принесла ему поесть.

XII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Хӗрлисен чаҫӗсене хӗссе пынӑ бандӑсен хыҫӗнче улпутсен сӑнчӑрӗсем, казаксен нухайккисем курӑнма пуҫланӑ.
За бандой, теснившей красные части, замелькали помещичьи цепи, казачьи нагайки.

Те апат шыраса, те пысӑк пулӑсенчен тарса шыв хӗррине пынӑ вак пулӑсем, кӗмӗл нухрачӗсене йӑлтӑртаттарса, пӗчӗк хӳрисене хӑвӑрт-хӑвӑрт вылятса, шалалла ишсе кӗчӗҫ.
Мелкие рыбешки, приплывшие к берегу в поисках пищи или прячась от больших рыб, сверкнули серебристой чешуей, вильнули задорно хвостиками и скрылись в глубине.

VIII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Лешӗ, забастовкӑна ертсе пынӑ ҫын, ӑна курах кайнӑ, мӑйне мӑйкӑч тӑхӑнтартсан: «Эх, эсӗ, сутӑнчӑк чун!» — тесе кӑшкӑрнӑ.
Так вот, приговоренный увидел его и уже с петлей на шее крикнул: «Эх ты, продажная душа!»

II // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Лешӗ шахтӑри забастовкӑна ертсе пынӑ ҫын пулнӑ иккен.
Был, оказывается, тот человек главным во время забастовки на шахте.

Салтак улпут ҫуртне чупса пынӑ.
Прибежал солдат в именье.

I // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Ҫав япаласем ҫывӑхрах тӗл пулнӑ чухне — вӑл вӗсем ҫине урипе йывӑррӑн пусса иртме тӑрӑшать, вӗсене шӑн ҫӗр ӑшне таптаса путарса хӑварасшӑн ку, тейӗн, умри ҫӗр ӑна ҫаплах-ха хӑйӗн ҫӗршер куҫӗсемпе ялкӑшса выртнӑ пек тата вӑл ҫынсен пичӗ-куҫӗсем тӑрӑх утса пынӑ пек туйӑнать.
Когда эти вещи были близко он старался тяжело наступить на них ногой, точно хотел вдавить их в мёрзлую землю; ему всё казалось, что земля сверкает сотнями взглядов и что он идёт по лицам людей.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Вавилӑн кӑмӑлӗ ҫемҫелсе кайнӑ, ҫав тери хавасланнӑ вӑл, икӗ ҫунат ҫинче вӗҫсе пынӑ пекех, пуринчен малта вӗҫтерсе пырать; ҫынсем ҫакна хӑйсен кӗлеткисемпе ҫирӗп хупӑрласа илнӗ, ӑна хулпуҫҫисенчен лӑпкакаласа пыраҫҫӗ, унӑн хулӗсен тӗрекне хыпашласа пӑхаҫҫӗ, тахши тата ӑна чуптуса та илчӗ, унтан, куҫҫулӗпе йӗрмӗшсе, хӑлхинчен пӑшӑлтатса каларӗ:
Вавила точно на крыльях летел впереди всех, умилённый и восторженный; люди крепко обняли своими телами его тело, похлопывали его по плечам, щупали крепость рук, кто-то даже поцеловал его и слезливо шепнул в ухо:

Хӑй ҫинчен ҫапла шухӑшласа пынӑ хушӑрах вӑл тата, Вавила, ҫавӑн пек вӑйлӑскер, Симӑна хытах хӗнесе сусӑрлатма пултарасси ҫинчен те пӗр самант шухӑшласа пӑхрӗ.
Мельком, между мыслями о себе, она подумала и о том, что Вавила, при его силе, мог серьёзно ушибить Симу.

Минаков патне Капендюхин пынӑ, хайхискере сиввӗн пӗлтернӗ:
К Минакову явился Капендюхин и сурово объявил ему:

Пӗррехинче, ҫӗрле, акӑш-макӑш вӑйлӑ ӗҫкӗ-ҫикӗ пынӑ вӑхӑтра, ӳсӗр Немцевпала Ванька Хряпов Пашӑна киревсӗррӗн кӳрентернӗ пулнӑ, вӑл ҫаксенчен вӗҫерӗнсе ӳкнӗ те килхушшине тарса тухнӑ, унта вара, хапха ҫумне пырса тайӑнса, ӳлесе янӑ.
Однажды ночью, во время кутежа, пьяный Немцев и Ванька Хряпов грязно обидели Пашу, она вырвалась от них, убежала на двор и там, прислонясь у ворот, завыла.

Чӗнмесӗр пынӑ хыҫҫӑн Тиунов витӗмлӗн хушса хучӗ:
Помолчав, Тиунов убедительно прибавил:

Хӑйӗн сӑввисене аса илсе пынӑ пирки, Сима хирӗҫ чӗнмерӗ.
Вспоминая свои стихи, Сима не ответил.

— А эсӗ кӳпессине кӑна пӗл! — утса пынӑ ҫӗртех хирӗҫ чӗнчӗ Розка, чулпа персе хӑварнӑ евӗр.
— А ты жри, знай! — отозвалась Розка на ходу, точно камнем кинула.

Вӗсем Паша тӗлӗнчен иртсе пынӑ чухне, хӗрлӗ ҫӳҫ-пуҫлӑ хӗр ҫаксем ҫине ыйӑхлӑн пӑхса илчӗ те мӑкӑртатса юлчӗ:
Когда они проходили мимо Паши, рыжая девушка, сонно взглянув на них, проворчала:

— Эсӗ мана ҫавӑншӑн пӗр тенкӗлӗх укҫа тӳлетӗн-и-ха? — ҫумӑр айӗнче пынӑ ҫӗртех чарӑнса тӑрса мӑкӑртатать Вавила.
— Ты мне за это целковый платишь? — остановясь под дождём, пробормотал Вавила.

Вӑл пӗтем ӳт-пӗвӗпе юрлать, вара; юрӑпа ӳсӗрӗлсе пынӑ евӗр, ури ҫинче тайкаланать.
Он поёт всем телом и, точно пьянея от песни, качается на ногах.

Унтан, чӗркуҫҫи ҫинче тӑнипех, Сима ҫывхарасса кӗтет, лешӗ васкамасӑр, лӑп-лап пускаласа утӑмланине шутласа пынӑ пек, унӑн урисем ҫинелле пӑхать.
И, стоя на коленях, ждёт приближения Симы, глядя на его ноги и словно считая медленные, неверные шаги.

Пӗррехинче, ҫивӗч хӗрарӑм-пахчаҫӑна, Фимка Пушкаревӑна, хӑйӗн ӑнсӑртран туслашнӑ темлескер чӗре ҫунтармӑшӗ хытӑ хӗнесе тӑкнӑ пулнӑ та, хайхискер, тарса пытанас тесе, Тиунов патне чупса пынӑ, ӗсӗкле-ӗсӗкле ҫакӑ хӗрарӑмӑн асаплӑ мӗскӗн шӑпине ылханма тытӑннӑ, — ҫавӑн чухне хӑрах куҫ вӑл хӗрарӑма ачашшӑн та витӗмлӗн ҫапла каланӑ:
Когда бойкая огородница Фимка Пушкарева, больно побитая каким-то случайным другом сердца, прибежала к Тиунову прятаться и, рыдая, стала проклинать горькую бабью долю, — кривой сказал ей ласково и внушительно:

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика