Шырав

Шырав ĕçĕ:

Йӑлтӑртатса (тĕпĕ: йӑлтӑртат) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Костя пӗлет: вӗсем моряксем мар, юханшыв ҫинче ӗҫлекенсем — водниксем, — моряксем юханшывсем ҫинче мар, тинӗсре ҫеҫ пулаҫҫӗ, — анчах вӗсем шӑпах моряксем пек: йӑлтӑртатса тӑракан тӳмеллӗ кӑвак кительсем тата шурӑ картузсем тӑхӑннӑ.
Костя знает, что они не моряки, а водники моряки бывают на море, а не на реке, — но они совсем как моряки: в синих кителях с блестящими пуговицами и белых фуражках.

Килтен кайни // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Костя чӳрече умне ларать, анчах Лелька вӑл вырӑна хӑй йышӑнасшӑн, пӗр вӑхӑтрах пурне те — Днепра та, аялтан шуса хӑпаракан пысӑк мар вагона та, ҫу сӗрнипе хура ҫӗлен пек йӑлтӑртатса тӑракан хулӑн тимӗр троса та курасшӑн пулса, пуҫне енчен енне ҫавӑркалать ҫеҫ вӑл.
Костя садится у окна, но Лелька требует это место для себя, вертит головой во все стороны, чтобы увидеть все сразу — и Днепр, и ползущий снизу вагончик, и толстую черную, блестящую от масла змею троса.

Пӗр сехет иртнӗ ҫӗре ҫапӑҫу пӗтсе пычӗ: йӑлтӑртатса выртакан арена аллӑ гладиаторӑн юнӗпе хӗрелчӗ, вӗсенчен нумайӑшӗ вилчӗҫ, ыттисем вилӗме кӗтсе асапланчӗҫ.
По прошествии одного часа сражение уже подходило к концу, по всей арене то тут, то там лежали пятьдесят гладиаторов, убитые или смертельно раненные; умирающие корчились в судорогах агонии и испускали душераздирающие крики.

II сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Мрамор хӑйӑрӗпе сапнӑран кӗмӗл пек йӑлтӑртатса тӑракан арена ҫинче пӗр-пӗрне хирӗҫ ҫапӑҫакансем ҫеҫ, мирмиллонпа ретиарий тӑрса юлчӗҫ.
На арене, сверкающей, как серебро, остались лицом к лицу только два человека: мирмиллон и ретиарий.

I сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Йӑлтӑртатса тӑран ҫӑлтӑрсем хушшинче вӗсем хӑвӑрттӑн ирте-ирте каяҫҫӗ пек.
Они метались взад и вперед, петляя среди звезд.

Джонни хирӗҫни // М. Волков. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 48–72 с.

Ҫак йӑлтӑртатса ҫутӑлса выртакан тинӗс — ҫурҫӗрти Пӑрлӑ океан.
Это блистающее море — Ледовитый океан.

Пурнӑҫа юратни // Николай Степанов. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 5–34 с.

Анчах инҫетре ҫав-ҫавах, паҫӑрхи пекех, тинӗс йӑлтӑртатса выртать, хумсем ҫинче те паҫӑрхи карапах.
Но море все так же сверкало в отдалении, и корабль был ясно виден.

Хӗвелпе йӑлтӑртатса выртакан тинӗс кукӑрӗн варринче якӑр ярса тӑракан карапа курсан вӑл, хӑйӗн шухӑшне татах та ҫирӗплетрӗ.
Он еще более убедился в этом, когда увидел корабль, стоявший на якоре посреди блистающего моря.

Васкамасӑр, шухӑшласа, пӗр пӑлханмасӑр, е ӑраснах интересленмесӗр вӑл ҫак тӗлӗнмелле юханшыва тавракурӑм патне ҫитичченех куҫӗпе сӑнаса кайрӗ те — ҫак юханшыв вӗҫе-хӗррисӗр сарӑлса, йӑлтӑртатса выртакан тинӗсе юхса кӗнине курчӗ.
Медленно, равнодушно, без всякого интереса он проследил за течением незнакомой реки почти до самого горизонта и увидел, что она вливается в светлое блистающее море.

Акӑ тинех — ҫӳлелле улӑхакан ҫурла ҫутинче — аппаратӑн хурҫӑ витти йӑлтӑртатса илчӗ.
Наконец, в свету восходящего серпа блеснула стальная обшивка аппарата.

Хӗвел анни // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Вилӗ ҫутӑ ҫинче кактус ҫулҫисем йӑлтӑртатса хускалчӗҫ.
Шевелились, поблёскивающие в мёртвом свету листья кактусов.

Манӑн пуҫ тӑрринчех, хура пӗлӗт хушшинче, ҫиҫӗм йӑлтӑртатса илчӗ.
Над моей головой чёрная туча осветилась молнией.

Пьеро хӑй мулкач ҫине утланса ларса, Ухмахсен Ҫӗршывне мӗнле пырса кӗни ҫинчен каласа кӑтартать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Кӗҫени те, хӗр-тантӑшӗн ним пытанчӑксӑр кӑмӑлне савса, сасартаках пӗлӗт айӗнчен тухнӑ хӗвел пайӑрки пек йӑлтӑртатса, ҫак эреветлӗ курӑнма пӗлекен ӑшпиллӗ ҫынна ҫӑт ҫупӑрларӗ: «Ырӑ ҫын эсӗ, Елькка, каҫар», — терӗ.
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Хӗрлӗрех куҫӗсемпе йӑлтӑртатса вӑл калатчӗ:
Поблескивая рыжими глазами, он говорил:

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вӗсем лайӑх йӑлтӑртатса тӑраҫҫӗ, анчах — ӑҫта-ши вӗсен чӑн пичӗ, пӗр-пӗр шухӑшӑн хӑш енӗ Уҫӑпшӑн ҫывӑхрах-ши, хаклӑрах-ши?
Они хорошо светятся, но — где у них настоящее лицо, которая сторона той или другой мысли ближе и дороже Осипу?

Вӑл макӑратчӗ, куҫҫулӗ унӑн сухалӗ ҫинелле юхса анатчӗ те, пурҫӑнла сухал пӗрчисем ҫинче кӗленчерен тунӑ шӑрҫасем пек йӑлтӑртатса тӑратчӗ.
Он плакал, слезы стекали ему на бороду и светились на шёлке волос стеклянными бусами.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Кӗленче шарсене мачча ҫумнех хӑпартса лартнӑ, унта ҫекӗлсем ҫинче, тӗтӗм тӗтри ӑшӗнче, кӑваккӑн йӑлтӑртатса ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.
Стеклянные шары подняты к самому потолку, висят там на крючках, в облаке дыма, и синевато поблескивают.

XIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Хӗлле суту-илӳ начар, ҫавӑнпа та усламҫӑсен куҫӗсем сыхланчӑкӑн, ҫӑткӑнӑн, йӑлтӑртатса тӑни ҫук, ҫулла пулсан ҫавӑ вара вӗсене пӑртак илем парса чӗрӗлтерсе тӑрать.
Зимою торговля слабая, и в глазах торгашей нет того настороженного, хищного блеска, который несколько красит, оживляет их летом.

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Пит хурланмалла пекчӗ; карташӗнче праҫник кунӗ йӑлтӑртатса тӑрать, ҫуртӑн крыльцине, хапхана ҫамрӑк хурӑнсемпе капӑрлатнӑ; кашни тумба ҫумнех чӗрӗ вӗрене, пилеш турачӗсене ҫыхса лартнӑ, пӗтӗм урам савӑнӑҫлӑн ешӗрсе тӑратчӗ, пурте пит ҫамрӑк, ҫӗнӗ; иртенпех мана ҫурхи праҫник нумайлӑха килсе ҫитнӗ пек, ҫак кунтанпа пурӑнӑҫ тасарах, ҫуттӑрах, савӑнӑҫлӑрах пулса каяс пек туйӑнатчӗ.
Было горько; на дворе сияет праздничный день, крыльцо дома, ворота убраны молодыми берёзками; к каждой тумбе привязаны свежесрубленные ветки клёна, рябины, вся улица весело зазеленела, всё так молодо, ново; с утра мне казалось, что весенний праздник пришёл надолго и с этого дня жизнь пойдёт чище, светлее, веселее.

X. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫынсем ырланӑ пек туса шикленнӗ пек саланса карӗҫ; тӗттӗмрех ҫенӗхре эпӗ кӗпе ҫӑвакан хӗрарӑмӑн ҫаврака шурӑ пичӗ ҫинче шывланнӑ куҫӗсем ҫилленчӗклӗн йӑлтӑртатса тӑнине куртӑм.
Публика неодобрительно и боязливо разошлась; в сумраке сеней я видел, как сердито сверкают на круглом белом лице прачки глаза, налитые слезами.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика