Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑхӑннӑ (тĕпĕ: тӑхӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Хӑнӑхман ют тумтире тӑхӑннӑ Ставрополь хӑй пекех пулнӑ, унӑн сӑнарӗ ҫаплах тӗтрепе витӗннӗ анлӑ ҫеҫенхире, илӗртсе тӑракан янкӑр кӑвак инҫелӗхе, куҫ виҫсе ҫитереймен анлӑлӑха аса илтернӗ.
Даже в чужом и непривычном наряде Ставрополь оставался самим собой, и вид его все так же напоминал укрытую дымкой широкую степь, синь манящих далей, простор, и простор необозримый.

XIX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Сергей, пирус туртса пӗтерсен те хӑй вырӑнӗнчех ларса, чарӑннӑ калаҫӑва тепӗр хут пуҫлама тӑнӑччӗ, анчах ҫав вӑхӑтра куппене тӑваттӑмӗш пассажир кӗчӗ — вӑл таҫта, кӳршӗсем патӗнче, пулнӑ пулмалла: вал чылай ҫула ҫитнӗ кӗрнеклӗ, сарлака питлӗ, пысӑк та чакӑр куҫсемлӗ арҫын; илемлӗн касса айккисене хырса тасатнӑ ҫутӑрах хӗрлӗ сухаллӑ, уссисӗр; хӳхӗм ҫар тумне тӑхӑннӑ, сарлака хулпуҫҫи ҫинче полковник погонӗсем илемлӗн выртаҫҫӗ.
Сергей докурил папиросу и присел тут же, но тут вошел четвертый пассажир, — все это время он был где-то у соседей; мужчина пожилой, коренастый, надежно сложенный; лицо широкое, глаза большие, светлые; носил он светло-рыжую бороду, со всех сторон подрезанную и подбритую; одет в добротный военный китель, на широких плечах лежали погоны полковника.

XVIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Кӑштах тӑрсан коридора Сергей, Стегачев, Алдахин, Нецветова тухрӗҫ; вӗсем хыҫҫӑн Кондратьев та тухрӗ; вӑл хӑлхаллӑ ҫӗлӗк, пилӗкне пӗрмеллӗ ҫӗленӗ вӑрӑм хура кӗрӗк тӑхӑннӑ, хулӗ ҫине бурка хунӑ.
А через некоторое время в коридор вышли Сергей, Стегачев, Алдахин и Нецветова; следом за ними появился и Кондратьев, в шапке-ушанке, в черной долгополой шубе со сборками на поясе и с буркой, перекинутой на руке.

XVII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Сергей хӗрарӑмсем патӗнчен уйӑрӑлса кайма та ӗлкӗрейменччӗ, Кондратьев кабинетӗнчен, аллинчи папкине уҫа-уҫа пӑхса, Алеша ӗҫлӗн утса тухрӗ, ун хыҫҫӑн галифепе хура пуставран ҫӗленӗ гимнастерка, ун ҫинчен ҫанӑсемсӗр пӗчӗк кӗрӗк тӑхӑннӑ Алдахин тухрӗ.
Сергей не успел отойти от женщин, как из кабинета Кондратьева деловым шагом вышел Алеша, на ходу заглядывая в раскрытую папку, а за ним Алдахин, в галифе и в черной суконной гимнастерке, поверх которой надета меховая безрукавка.

Алӑк уҫӑлчӗ те ун умне, кӗрӗкпе пӗркеннӗ урине ҫӑмата тӑхӑннӑ, Соня мар, унӑн амӑшӗ тухса тӑчӗ.
И вот отворилась дверь, и перед ним, кутаясь в шубчонку, в валенках на босу ногу, стояла не Соня, а ее мать.

XVI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Малтан Терентий Очеретько Хворостянкина хулпуҫҫипе кӑшт ҫеҫ тӗксе илчӗ, унтан вара ӑна хӑйӗн тӑлӑп тата ҫӑмламас ҫӗлӗк тӑхӑннӑ пысӑк пӳ-сийӗпе пӗтӗмпех хупӑрларӗ…
Сначала Терентий Очеретько лишь чуть-чуть задел плечом Хворостянкина, а потом полностью закрыл его своим большим, одетым в тулуп и в шерстяную шапку, телом…

XV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Стена ҫумӗнчи ретре хӗрарӑмсем кӑна: вӗсен хушшинче пуҫне шура шаль тутӑр ҫыхнӑ Варвара Сергеевна Аршинцева; илемлӗ пӗчӗк пуҫӗнчи ҫӳҫне темле хутлатса хунӑ Настенька Вирцева; хутортан килнӗ Глаша Несмашная, вӑл ваткӑллӑ пиншак тӑхӑннӑ, пуҫне ҫыхнӑ тутри унӑн хулпуҫҫийӗ ҫине шуса анать.
В крайнем от стенки ряду одни женщины: среди них с белой шалью на плечах Варвара Сергеевна Аршинцева, Настенька Вирцева с замысловатой прической на красивой маленькой голове, Глаша Несмашная, приехавшая с хутора в теплой стеганке и в платке, сползающем ей на плечи.

XIV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Куҫлӑх тӑхӑннӑ, аллине кӗнеке тытнӑ Прохор Ненашев лармасть, ура ҫинче тӑрать.
И Прохор Ненашев в очках и с книгой в руках.

XIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл кӗске кӗрӗк тӑхӑннӑ, ҫекӗлсемпе тимӗр тӑхасемлӗ монтерсен аллаппи сарлакӑш пиҫиххине ҫыхнӑ.
Он в коротком полушубке, подтянутом монтерским, в ладонь шириной, поясом, на котором висели крючки и пряжки.

Урисене ҫӑматӑ, ҫине калама ҫук пысӑк ҫухаллӑ кӗрӗк тӑхӑннӑ Тимофей Ильич Тутаринов вӗсен хушшинчен тухма пӗлмен.
И среди них постоянно находился, в валенках и в шубе с огромным воротником, Тимофей Ильич Тутаринов.

XII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Сӑрт-ту умӗсенче ҫутӑсем ялкӑшаҫҫӗ: унта, пысӑк уҫланкӑра вучахсем ҫунаҫҫӗ: тӗксӗмрех ҫутӑ ҫинче е бурка тӑхӑннӑ ҫыннӑн сарлака ҫурӑмӗ, е башлык тӑхӑннӑ пуҫ, е кузов кӗтесси тата сӳсменлӗ турта мӗлкисем курӑна-курӑна каяҫҫӗ…
В предгорье светляками маячили огни — костры были разбросаны на поляне; силуэтами выступали то широченная спина бурки или голова в башлыке, то угол кузова или дышло с ярмом…

XI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл ваткӑллӑ пиншак тӑхӑннӑ, ҫӑм тутӑр ҫыхнӑ, унӑн уринчи аттисем хура пылчӑкпа, юман тӗпне сыхлануллӑн ҫӗклесе илнӗ алли тӑпрапа вараланнӑ.
Одета она, была в ватник, подвязанный шерстяным платком, на ногах — сапоги в липком черноземе; ладони ее, на которых она приподняла молодой дубок, были испачканы землей.

Ҫак вӑхӑтра юланутҫӑсем, чупма туртӑнакан лашасене тытса чарса тата хулӑм пӗлӗтсен мӗлки тӗлӗнче хӑйсен буркӑсем тӑхӑннӑ пӗвӗсемпе илемлӗн курӑнса, вӑрман ӑстаҫи ҫурчӗ патнелле пыраҫҫӗ.
В это время конники, сдерживая рвавшихся на рысь лошадей и красиво рисуясь бурками на фоне косматых туч, подъезжали к домику лесовода.

Лукерья Ильинична атӑ тӑхӑннӑ пӗр урине малалла ярса пусрӗ, Хворостянкинпа тытӑҫса пӑхма хатӗрленнӗ пек, кӗске кӗрӗкӗн тӳмисене вӗҫертсе ячӗ.
Лукерья Ильинишна выставила вперед ногу, обутую в сапог, расстегнула полушубок.

IX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Лавҫӑсем — ваткӑллӑ пиншак тӑхӑннӑ, пуҫӗсене ҫӑм тутӑр ҫыхнӑ виҫӗ ҫамрӑк хӗр — вӑкӑр мӑйракисенчен ҫыхса янӑ вӗренсене аллинче тытса, юланутҫӑсем ҫине ҫилленчӗклӗн пӑха-пӑха илеҫҫӗ; чылай ҫула ҫитнӗ, кичемрех сӑн-питлӗ икӗ хӗрарӑм, аллисене пушӑсем тытнӑскерсем, юланутҫӑсен ҫулне пӳлсе хунӑ пек, вӗсемпе тем ҫинчен тавлашса тӑраҫҫӗ: вӗсенчен пӗрне Кондратьев тӳрех палласа илчӗ: вӑл Лукерья Ильинична Коломейцева пулнӑ.
Возчики — три молоденькие девушки, в коротких ватниках и в теплых платках — держали налыгачи в руках и сердито посматривали на всадников; две пожилые, угрюмые на вид женщины с кнутами в руках преградили всадникам путь и о чем-то спорили; одну из них Кондратьев узнал: это была Лукерья Ильинишна Коломейцева.

— Ҫаплах, бурка тӑхӑннӑ икӗ юланутҫӑ.
— Так точно, два верховых в бурках.

VII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл тимӗр таканлӑ керзовӑй атӑ тӑхӑннӑ, вӗр-ҫӗнӗ офицер шинелӗ ҫинчен сарлака пиҫиххи хушшине пӳрне те кӗмелле мар хытӑ туртса ҫыхнӑ; сылтӑм хулпуҫҫи урлӑ портупея ҫакса янӑ, пуҫне кубанка тӑхӑннӑ, хулпуҫҫисем ҫинче башлыкӗ ҫилпе вӗҫсе ялкӑшакан ҫулӑм пек курӑнать.
На нем были кирзовые сапоги с железными подковами, совсем еще новенькая офицерская шинель, подтянутая широким ремнем, так что под него и палец не проденешь; через правое плечо лежала портупея, на голове кубанка, а за плечами висел башлык.

Тул ҫути килсен, Кондратьев ҫывӑрнӑ чухне, Наталья Павловна, ҫутӑ ҫутса, упӑшкине ҫула хатӗрлеме пуҫланӑ чухне, аялтанах шӑвакан ҫумӑр пӗлӗчӗсем айне ҫӑра тӗтре шуса тухрӗ те, вара пӗтӗм станица ҫӑмламас шупка-кӑвак бурка тӑхӑннӑ пек хупӑрланса илчӗ.
На рассвете, когда Кондратьев еще спал, а Наталья Павловна зажгла свет и начала собирать мужа в дорогу, под низкие дождевые тучи подплыл косматый туман и вся станица укрылась лохматой серой буркой.

— Прохор Афанасьевич, пуса ҫавӑрӑнӑшӗсем ҫеҫ пулни ҫителӗксӗр-ха, — калаҫӑва хутшӑнчӗ Ирина, куҫне ҫаплах вилтӑпри тӳпи ҫинчен вӗҫертмесӗр тата унта хӑй ҫине бурка, пуҫне сенкер тӑрӑллӑ кубанка тӑхӑннӑ Сергее ҫеҫ курса.
— Прохор Афанасьевич, недостаточно, чтобы был лишь севооборот, — вмешалась Ирина, все также не снимая глаз с могилы и видя в ней только Сергея в бурке и кубанке с голубым верхом.

IV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Акӑ Сергей аллипе сулса аялтан такама чӗнсе илчӗ, ҫав самантрах вилтӑпри ҫине курӑкпа ҫыхлана-ҫыхлана ӳксе, анчах ҫийӗнчех хӑвӑрт тӑрса, шинель тата хӗрлӗ тӑрӑллӑ кубанка тӑхӑннӑ яштака каччӑ чупса кайрӗ.
Вот Сергей махнул рукой и позвал кого-то снизу, в тот момент на курган, запутываясь травой, но тут же быстро вставая, побежал стройный парень в шинели и кубанке с красным верхом.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика