Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫури (тĕпĕ: ҫура) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Зоопаркра вӑл хӑйӗн пек, Костя пек, ҫамрӑк ача упа ҫури патӗнче тӑрмашнине курнӑ — юннат пулмалла.
В зоопарке он видел, как паренек, вроде него, Кости, возился с медвежонком, должно быть юннат.

Кам пулма туртӑм пур санӑн? // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Пӗрре вӑл садра ҫывӑрса кайнӑ — ҫапла-и? — кушак ҫури пынӑ та пӗтӗм хӑймине ҫуласа илнӗ.
Она раз в саду заснула — да? — пришел котенок и всю сметану слизал.

Эсӗ вӗренсе ҫитӗн // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

— Чӑнахах та хырӑмӗ ыратнӑ унӑн, — тесе пӳлнӗ юлташне Бим, — мӗншӗн тесен вӑл, хӑйне хӑй чӑрмала-чӑрмала, пӑр ҫинче йытӑ ҫури пек сиккелерӗ; ыратнипе йынӑша-йынӑша ҫухӑрчӗ.
— Да, в его внутренностях была нестерпимая боль, — прервал Бим, — он царапал себя и прыгал по льду, как игривый щенок; по тому, как он рычал и метался, было ясно, что это не игра.

Киш ҫинчен ҫӳрекен юмах // М. Волков. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 35–47 с.

— Унта пӑр ҫинче какай нумай выртать — пӗр ватӑ упапа икӗ упа ҫури.
вы найдете на льду много мяса — медведицу и двух полугодовалых медвежат.

Мстислав Сергеевич, ну, анчӑк амин ҫури мар-и-ха эпӗ?
Мстислав Сергеевич, ну ведь сукин же я сын, — не могу я этого видеть…

Контратака // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Йӑтрӗ — йытӑ ҫури тейӗн.
Поднял, как щенка.

Лось Гусева пулӑшма васкать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Карабас Барабас сысна ҫури урине кӑшласа ӗмсе ларнӑ май хуҫине ҫапла каларӗ:
Карабас Барабас, обсасывая поросячью ногу, сказал хозяину:

Буратино ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне пӗлет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Карабас Барабаспа Дуремар сысна ҫури ашне ҫисе лараҫҫӗ.
Карабас Барабас и Дуремар подкреплялись жареным поросёночком.

— Эпӗ халӗ пӗр сысна ҫури те пӗр мӑшӑр кӑвакал ҫисе янӑ пулӑттӑм, — терӗ ӑна хирӗҫ Карабас Барабас.
— Я бы съел сейчас целого поросёночка да парочку уточек, — мрачно ответил Карабас Барабас.

Хуть те мӗн пулсан та, Буратино Карабас Барабасран ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне ыйтса пӗлме шут тытать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Лапсӑркка сысна ҫури евӗрлӗ ыйхӑллӑ питлӗ пурӑш килсе кӗчӗ… вӑл хӑйӗн урисемпе хура-кӗрен гусеницисене илсе, вӗсенчен пуканесен урине тӑхӑнмаллисем ҫине хура-кӗрен паста пӑчӑртаса кӑларчӗ те хӑйӗн хӳрипе Мальвина, Буратино тата Пьеро пушмакӗсене ҫап-ҫутӑ туса тасатса хучӗ.
Появился заспанный барсук, похожий на мохнатого поросёнка… он брал лапой коричневых гусениц, выдавливал из них коричневую пасту на обувь и хвостом отлично вычистил все три пары башмаков — у Мальвины, Буратино и Пьеро.

Ҫӗр шӑтӑкӗнче // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Куҫӑмсем курмаҫҫӗ, эпӗ ӑна йывӑҫ ҫинче анчӑк ҫури ларать пулӗ терӗм… — тет аҫа кушак Базилио.
— Глаза-то слепые, — ответил кот Базилио, — показалось — это собачонка на дереве…

Киле май кайнӑ чухне ҫул ҫинче Буратино икӗ кӗлӗмҫӗне — Базилио ятлӑ кушак аҫине тата Алиса ятлӑ тилӗне тӗл пулать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Ухмахсем те кахалсем калаҫҫӗ, а санӑн, йытӑ ҫури, ӑна итлемелле мар!
Дураки да лентяи, а тебе, кутенок, — не слушать бы этого!

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Аҫа ҫури часах вилчӗ; вилчӗ те ҫавӑнтах чиперленсе карӗ.
Умер вотчим быстро; умер и тотчас похорошел.

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Акӑ — паллашӑр, — терӗ аҫа ҫури, ун ҫине куҫӗсемпе кӑтартса, — Пит аван ҫын…
— Вот — познакомьтесь, — проговорил он, указав на нее глазами, — милый человек…

Пӗр минутлӑха аҫа ҫури тӑна кӗчӗ, салхулланса та тем ҫинчен аса илнӗ пек, мачча ҫинелле пӑхрӗ, унтан хӑйӗн типшӗм аллине ман паталла куҫарчӗ.
На минуту вотчим пришел в себя, посмотрел в потолок, серьезно нахмурясь и словно вспоминая что-то, потом подвинул ко мне свою тощую руку.

Хӗр аллисене минтер ҫине хучӗ, аҫа ҫури вара ҫӑварне карса, питҫӑмартийӗпе ҫав алӑсем ҫумнелле сӗрӗнетчӗ Хӗрӗ мӑнтӑртарахскерччӗ, хура яка платье тӑхӑннӑччӗ; унӑн тӑрӑхларах пичӗ тӑрӑх вӑраххӑн куҫҫулӗ юха-юха аначчӗ; йӗпе те кӑвак куҫӗсем, ниҫталла пӑрӑнмӑсӑр аҫа ҫурин пичӗ ҫине, шӗвӗр шӑммисем ҫине, шӗвӗрленсе кайнӑ пысӑк сӑмси тата хура ҫӑварӗ ҫине пӑхатчӗҫ.
Она положила руки на подушку, и вотчим терся щекой о них, открыв рот. Девушка была полненькая, в темном гладком платье; по ее овальному лицу медленно стекали слеза; мокрые голубые глаза, не отрываясь, смотрели в лицо вотчима, на острые кости, большой заострившийся нос и темный рот.

Тепӗр кунне, ирпе, эпӗ больница палатинче, аҫа ҫури койки ҫинче лараттӑм; вӑл койкинчен вӑрӑмрах та, унӑн анса кайнӑ кӑвак носки тӑхӑннӑ урисем койка пуҫӗнчи хулӑсем витӗр курӑнса тӑратчӗҫ.
На другой день, утром, я сидел в больничной палате, на койке вотчима; он был длиннее койки, и ноги его, в серых, сбившихся носках, торчали сквозь прутья спинки.

Пӗр-ик кунтан аса ҫури ӗҫлеме пымарӗ, унтан ватӑ хуҫа арӑмӗ мана пысӑк шурӑ конверт тыттарчӗ:
Дня через два он не пришел работать, а потом старая хозяйка сунула мне большой белый конверт, говоря:

Эпӗ Ситанова аса илтӗм те ун ҫинчен каласа кӑтартрӑм, аҫа ҫури мана тимлӗн итлесе ларса ҫавӑн пекех лӑпкӑн каларӗ:
Я вспомнил Ситанова и рассказал о нем, а вотчим, внимательно выслушав меня, заметил всё так же спокойно:

Ама ҫури нихӑҫан та манпа анне ҫинчен калаҫмастчӗ, ун ятне те нихӑҫан та асӑнман пек туйӑнать; ҫавӑ пит те ман кӑмӑла каятчӗ, аҫа ҫурине хисеплеттермелле пекех туса хуратчӗ.
Вотчим никогда не говорил со мною о матери, даже, кажется, имени ее не произнес никогда; это очень нравилось мне, возбуждая чувство, близкое уважению к нему.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика