Шырав

Шырав ĕçĕ:

куҫӗсем (тĕпĕ: куҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унӑн куҫӗсем сивчирпе чирленӗ чухнехи пек йӑлтӑртатаҫҫӗ.
Глаза его лихорадочно блестели.

10 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Кӑвакарса кайнӑ сӑн-пичӗ ҫинче унӑн пӑчӑртаса тытнӑ ҫӳхе тутисем тата хӗрелсе кайнӑ куҫӗсем уйрӑмах палӑраҫҫӗ.
На посеревшем лице выделялись тонкие, упрямо сжатые губы и воспаленные глаза.

Унӑн куҫӗсем юнпа хӗрелсе кайрӗҫ, ҫӳҫӗ тӑрмаланса пӗтрӗ, гимнастерки чӗрӗлсе, ҫурӑлса тухрӗ.
Глаза его налились кровью, волосы растрепались, гимнастерка превратилась в лохмотья.

7 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Френсисӑн ватӑ куҫӗсем йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Старческие глаза Френсиса блеснули.

5 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Вӗсен куҫӗсем тарӑхнипе тата курайманлӑхпа ялкӑшаҫҫӗ.
Их глаза горели негодованием.

1 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Ку ҫынсем вӗсем — бинтпа ҫыхса пӗтернӗ, куҫӗсем хӗрелсе кайнӑ, халтан кайичченех ывӑнса ҫитнӗ паттӑрсем, вӗсен кӗпи-тумтирӗ ҫурӑлса, юнпа вараланса пӗтнӗ.
Это были люди в бинтах, с воспаленными глазами, измученные, их форменки и бушлаты были разорваны и пропитаны кровью.

Любӑн куҫӗсем, чӗтренекен куҫхаршисем, пӗчӗк тути каллех йӑл кулса илчӗҫ.
В глазах Любы, на тонких и красных, как земляника, губах опять появилась улыбка, задрожали ресницы.

3 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Унӑн чее куҫӗсем хутран-ситрен Андрей еннелле хӑйсемех пӑрӑнаҫҫӗ, унран тӗпчесе ыйтнӑн туйӑнаҫҫӗ:
Ее лукавые глаза иногда сами скашивались в сторону Андрея и словно спрашивали у него:

Куҫӗсем унӑн мӑч-мӑч хупӑнса илчӗҫ.
Глаза его заморгали.

Унӑн кайӑкӑнни пекех ҫаврака куҫӗсем Маркин ҫине ӑшӑ кӑмӑлпа пӑхаҫҫӗ.
Глаза его, круглые, точно у птицы, добродушно глядели на Маркина.

Ҫӑра куҫхаршисем старикӗн куҫӗсем тӗлӗнче ҫӑмламасланса тӑраҫҫӗ.
Густые брови старика лохматились над глазами.

Потылихинӑн хӗвелпе пиҫӗхсе кайнӑ типшӗм сӑн-сӑпачӗ ҫинче янкӑр-кӑвак хӗсӗк куҫӗсем йӑлтӑртатса илчӗҫ.
На сухом загорелом лице Потылихина ярко и быстро, что молния, сверкнули прищуренные ярко-голубые глаза.

Анчах адмирал сасси хыттӑн та ӗнентерӳллӗ янӑрать, сӑн-сӑпачӗ унӑн ҫав-ҫавах сивӗ те вӑйлӑ: ватӑла пуҫланӑ кӑвак куҫӗсем Павлин ҫине шанчӑклӑн пӑхаҫҫӗ.
Но голос адмирала звучал твердо и как будто искренне, лицо сохраняло холодное, энергичное выражение; серые склеротические с прожилками глаза уверенно смотрели на Павлина.

Хура та тинкерӳллӗ куҫӗсем Павлин ҫине шӑтарасла пӑхаҫҫӗ.
Глаза, черные и пытливые, в упор смотрели на Павлина.

«Вӗсене хутшӑнтармалла мар та, анчах унсӑрӑн май ҫук пек ӗнтӗ», — терӗҫ адмиралӑн куҫӗсем.
«Следовало бы отказаться, но это, кажется, невозможно», — говорил взгляд адмирала.

— Вара? — министрӑн сарӑ куҫӗсем йӑлтӑртатса илчӗҫ.
— Да? — Глаза министра блеснули.

Фроловӑн тарӑхнипе куҫӗсем хӗсӗнчӗҫ, пӗчӗк мужик каялла чака-чака пычӗ те, хапха патнелле чупсах кайрӗ.
Глаза Фролова сузились от гнева; мужичонка попятился и побежал к воротам.

Анчах вӑл тӑрӑхласа тӑтӑшах йӑл кулнӑ пирки тутипе куҫӗсем патне пухӑнакан пӗркеленчӗксем ӑна ватӑлтараҫҫӗ.
Но морщины, образовавшиеся около губ и глаз от постоянной иронической усмешки, старили его.

Гурдов та куҫӗсене комиссар куҫӗсем ҫинчен илмерӗ.
Куҫарса пулӑш

Хӗр тусӗ // Николай Степанов. «Сунтал», 1939, 8№, 23 с.

Ҫак шупка хӗрлӗ тырӑ юхакан тӗнчере, праҫникри пек йӑл-йӑл кулакан тата хура алӑсемлӗ ҫынсен тӗнчинче, Алеша ячӗ савӑнӑҫлӑ шавра янӑранӑ ҫӗрте, Алеша чӗрӗ пулнӑ пек, кунта, кӗлтесемпе машинӑсем хыҫӗнче, унӑн кӑвакрах куҫӗсем тата унӑн кулли кашни минутра йӑлтӑртатса илме пултарнӑ пек, Алеша тырри ҫинчен ытла чӑнласа калаҫнӑ ҫӗрте Ленӑна аван та, ҫав вӑхӑтрах йывӑр та пулчӗ.
Ей было и хорошо и трудно в этом мире текучего розового зерна, праздничных улыбок и темных рук, где Алешине имя летело в веселом шуме, где об Алешином урожае говорили так естественно, словно он был живехонек и каждую минуту могли блеснуть голубоватые белки его глаз и его улыбка, здесь, за снопами и машинами.

7. Тырӑ пулчӗ // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика