Шырав

Шырав ĕçĕ:

вӑрман сăмах пирĕн базăра пур.

вӑрман (тĕпĕ: вӑрман) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Смолярчук тӗмсем айӗнчен пуҫне вӑрттӑн ҫӗклесе пӑхнӑ чухне вӑрман сукмакӗ ҫинче чӗрӗ ҫын мар, чикӗ урлӑ каҫнӑ ҫыннӑн вилли кӑна выртать иккен.
Когда Смолярчук осторожно выглянул из засады, на лесной тропе уже лежал труп нарушителя.

6 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Ҫак вӑрман пӗрре те лайӑх мар: хура сӑнлӑ кичем чӑрӑшсем, кӑвак мак, нӳрлӗх, ҫӗр тӗпӗнчи пек шӑплӑх.
Нехороший это был лес: угрюмые, почти черные елки, седой мох, сырость и тишина подземелья.

Смолярчук итлесе пӑхрӗ, анчах ту ҫинчи вӑрман шавланисӗр, юрлӑ сӑрт хушӑкӗнче ҫурхи шыв хаяррӑн шарлатнисӗр пуҫне урӑх ним те илтеймерӗ.
Тот напрягал слух, но слышал только шум горного леса и грозный гул весеннего потока на дне заснеженного ущелья.

Вӑрман касакансем Смолярчука хӑйсем кунта, уҫланкӑна, мӗнле ҫулпа килнине каласа пачӗҫ, вара вӗсем пулӑшнипе старшина ҫак вӑрман касакансен йӗрӗ ҫӗршыв чиккине пӑснӑ ҫынсен йӗрӗ урлӑ хӑш тӗлте каҫса кайнине чухласа илчӗ.
Смолярчук с помощью лесорубов выяснил, каким путем они пришли сюда, на поляну, и установил, где именно их следы пересекали следы нарушителей.

Кусем вӑрман касакансем — сезонниксем иккен.
Это были лесорубы-сезонники.

Макет ҫинче юханшыв та, вӑрман уҫланки те, ту тайлӑмӗсем те, шоссе те, ахаль ҫулсем те, сукмаксем те, ҫӑва та, пӗччен йывӑҫ та, тӗмсем те, канавсем те, ҫырмасем те пур.
Река, опушка леса, горные склоны, шоссе и проселочная дорога, тропы, кладбище, одинокое дерево, кустарник, канавы, овраги.

5 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Комендатура хыҫӗнченех ҫӑра вӑрман пуҫланать.
С тыла к комендатуре примыкал густой лес.

Юханшыв ҫыранӗ сӗвекленсен, айлӑм вырӑн пуҫлансан, вӑрман пӗтет, вӑл ҫак шыв хӗрринчен кашт ҫӳлерех, ту ҫине, тӑрса юлать, кун пек вырӑнсенче никам пырса кӗрейми ҫара тӗмесем, хӑмӑшсем.
Когда берег реки становился пологим, низменным, лес убегал от реки на взгорья, уступая место непроходимым зарослям кустарника и камыша.

Ҫул хӗрринчех — вӑрман, чикӗ тӑрӑхӗнчи сӗм тӗттӗм, никам ҫӳремен вӑрттӑн вӑрман.
Лес вплотную подходил к дороге — глухой, нехоженый, таинственный лес пограничной полосы.

Тӳпемре кӑтра вӑрман тӗтреллӗн курӑнать.
В седых кудрях лесов.

3 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Эсир таҫта, ҫурҫӗр шевли вылякан вырӑнта, вӑрман хуралҫин ҫап-ҫутӑ пӳртӗнче, кӑн-кӑвак кӳлӗ хӗрринче, шурӑ хурӑнсем хушшинче ҫуралнӑ пулас.
Должно быть, вы родились где-нибудь там, под северным сиянием, в светлой хижине лесника, на берегу синего-синего озера, среди белых берез.

2 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Ҫамрӑк упӑшкан — Верховинӑри вӑрман касаканӑн, сулӑсем юхтараканӑн кӑтра пуҫӗ ҫинче йӑлтӑркка симӗс шлепке, ӑна хура хӑюпа сӑс кӑларнӑ, тӑррине чаплӑ тӗк лартнӑ.
На кудрявой голове юного мужа — верховинского лесоруба или отважного плотосплавщика — ярко-зеленая шляпа, окантованная черным шнурком и увенчанная радужным пером.

1 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Аялта вара сӑрт айлӑмӗсем ешереҫҫӗ, пӗчӗкҫӗ шывсемпе юханшывсем кӗмӗл тӗспе ҫутӑлаҫҫӗ, вӗсем вӑрман е тӗм йӑрӑмӗсем ӑшнелле юхса кӗреҫҫӗ.
А внизу, в глубине зеленеют долины, серебрятся ленты ручьёв и речек, скрываясь за стеной леса или полосой кустов.

1. Тусем ҫинче мӗн курма пулать // Лина Агеносова. Обручев, В. А. Тусемпе материксем пулса кайни / вырӑсларан Л. В. Агеносова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 134 с.

Ку чӑтлӑхра яланах нӳрлӗ, сулхӑн; эрешмен карти, ҫӗрӗшнӗ тӑпра ҫине тӑкӑнса хуп-хура курӑнса выртакан панулми, хӑмла ҫырли, хӑшпӗр чухне вӑрман хӑнкӑли шӑрши кӗрет, ҫав хӑнкӑлана ҫырлапа пӗрле ӑнсӑртран ҫӑтса яратӑн та вара тепӗр ҫырлине хыпма васкатан.
В чаще этой всегда сыро, пахнет густой постоянной тенью, паутиной, падалью-яблоком, которое, чернея, уже валяется на прелой земле, малиной, иногда и лесным клопом, которого проглотишь нечаянно с ягодой и поскорее заешь другою.

XXXII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Унта эпӗ сулхӑнта курӑк ҫине выртатӑп та вулама тытӑнатӑп, сайра хутран кӑна пуҫа кӗнеке ҫинчен ҫӗклетӗп, вара сулхӑн тӗлӗнче хӑмӑртарах кӑвак тӗслӗ курӑнакан тата ирхи ҫилпе чӳхенме пуҫлакан ҫырма шывӗ ҫине, тепӗр ҫыранти сап-сарӑ курӑнакан ыраш уйӗ ҫине, пӗрин хыҫне тепри пытанса, манран таса вӑрман инҫечӗ еннелле кайса ҫухалакан хурӑнсем ҫине, ҫав хурӑнсене аяларах та аяларах йӑлтӑртаттаракан ирхи шупкарах хӗрлӗ ҫутӑ пайӑркисем ҫине пӑхатӑп, таврари ҫутҫанталӑкра пур ҫӗрте те сисӗнекен пурнӑҫ вӑйӗ хамра та тулса тӑнине туйса савӑнатӑп.
Там я ложился в тени на траве и читал, изредка отрывая глаза от книги, чтобы взглянуть на лиловатую в тени поверхность реки, начинающую колыхаться от утреннего ветра, на поле желтеющей ржи на том берегу, на светло-красный утренний свет лучей, ниже и ниже окрашивающий белые стволы берез, которые, прячась одна за другую, уходили от меня в даль чистого леса, и наслаждался сознанием в себе точно такой же свежей, молодой силы жизни, какой везде кругом меня дышала природа.

Вӑрман енчи чӳречесем ҫине тулса ҫите пуҫланӑ уйӑх ҫути ӳкет.
В окна, обращенные на лес, ударяла почти полная луна.

XII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Мулкача вӑрман хӗррине пӗр каварлӑн хӳтерсе кӑларнӑ йытӑсем хыҫҫӑн тӗмсем хушшинчен Турка тухсан, мӗн тери намӑсланма тиврӗ мана!
Но каков был мой стыд, когда вслед за гончими, которые в голос вывели на опушку, из-за кустов показался Турка!

VII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Хӑрах хӑлхине усса, теприне чанк тӑратса, вӑрман хӗррипе мулкач сиккелесе пырать.
На опушке леса, приложив одно ухо и приподняв другое, перепрыгивал заяц.

Эпӗ ун ҫине ҫаврӑнса пӑхсанах, вӑл пӗр икӗ утӑм айккинерех вӗҫсе кайрӗ, вӑрман чавкапуҫӗн шура тӗслӗ шаннӑ чечекӗ тӗлӗнче явӑнкаларӗ те ун ҫине ларчӗ.
Как только я обратил на нее внимание, она отлетела от меня шага на два, повилась над почти увядшим белым цветком дикого клевера и села на него.

Сунар йыттисем пӗрре вӑрман хӗрринчех хамлатса вӗреҫҫӗ, тепре майӗпен манран аяккалла каяҫҫӗ; мулкач курӑнмасть.
Гончие то заливались около самой опушки, то постепенно отдалялись от меня; зайца не было.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика