Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

усса (тĕпĕ: ус) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл тухрӗ те чарӑнчӗ, Зитор вара хирӗҫ тӑнӑ та — ун ҫине пӑхать, хӗрарӑм — Кассан ҫине; ҫапла пӗр минута яхӑн, пуҫӗсене вӑкӑрла усса, вӗсем пӗр-пӗрне тӗсерӗҫ: пӗр кулмасӑр, шӑтарасла.

Она вышла и остановилась, а Зитор, стоя против нее, смотрел на нее, она на него, и так, с минуту, склонив, как быки, головы, смотрели они, не улыбаясь, в упор друг на друга.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 375–381 с.

Картиш нимӗнпех те тӗлӗнтереймест: вӑл пушӑ, ун пирки каламалли ҫакӑ ҫеҫ; савӑнӑҫсӑр, пушӑ — ҫӗрӗшнӗ ҫӑмарта хуппи пек; йӑвинче чӗлхине усса сӑнчӑрти йытӑ выртать тата хӳме айӗнчи кивӗ шӑмӑсем патӗнче ула кураксем сиккелесе ҫӳреҫҫӗ.

Двор не представлял ничего особенного: он был пуст, — вот все, что можно сказать о нем, безотраден и пуст, как сгнившая яичная скорлупа; в будке, свесив язык, лежала цепная собака да у старых костей под забором скакали вороны.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 375–381 с.

Пуҫне усса аллисене пӳрнисемпе ҫыхӑнтарчӗ, сарса хунӑ чӗр куҫҫисенчен чавсисемпе тӗревленчӗ.

Опустив голову, он сцепил пальцами руки, локти положил на расставленные колени.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 161–173 с.

Эпӗ айӑплӑ, — терӗ Смит пуҫне усса.

Я виноват, — сказал Смит, опустив голову.

Тӑватӑ гинея // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 392–397 с.

Ҫав вӑхӑтра Смит шлюпкӑпа пуш-пушӑ океанра ҫапкаланса ҫӳрерӗ; хумсем питӗ хытӑ алхаснӑран Смит авӑсни усса каймарӗ; кӗсменсем ӑна шлюпка сӑмсине хумпа пӗр шайлӑн тытса пыма ҫеҫ пулӑшаяҫҫӗ, унсӑрӑн вӑл ҫаврӑнса ӳкме пултарать.

Между тем Смит носился в шлюпке среди пустынного океана; волнение было так сильно, что он не мог грести; весла служили ему только для того, чтобы держать нос шлюпки в разрез волны, иначе шлюпка могла перевернуться.

Тӑватӑ гинея // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 392–397 с.

Ҫул тӑршшӗпех пуҫне усса, тарӑн шухӑша путса утрӗ, тепӗр чух шухӑшӗсем тӑруках киле-киле ҫапнӑран шурала-шурала каять.

Все время он шел с опущенной головой, в глубокой задумчивости, иногда внезапно бледнея под ударами мыслей.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Хӗр хӑвӑрт, ытла хытах мар калакан кӗвве Гнор лайӑх пӗлет, хӑйне евӗрлӗ кӗвӗ пуҫламӑшне, хаваслӑ та тулли сасӑллӑскере вӑл пуҫне усса итлерӗ.

То, что она начала играть негромко и быстро, было знакомо Гнору; опустив голову, слушал он начало оригинальной мелодии, веселой и полнозвучной.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Тӑлӑх арӑм пӳрчӗ умӗнчи каҫ аса килчӗ, анчах ытти аса илӗвне хӑйӗнчен хӑй сасартӑк ҫав тери йӗрӗнни тытса чарчӗ; ӑна иртнӗ пурнӑҫӗ, вӑл виле ӳт пулни, хӑй халӗ урисене усса ларакан виле шӑтӑкӗ, хӑйӗн тавра сапаланнӑ тӑпра тӗмескисем — пурте-пурте тӳсме ҫук йӗрӗнтереҫҫӗ.

Он вспомнил ночь перед домом вдовы, но другим воспоминаниям помешало внезапно овладевшее им отвращение к себе — в прошлом, — как к трупу, к могиле, на краю которой он сидел со свешенными в нее ногами, и разбросанной повсюду земле.

Пьерпа Суринэ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 276–284 с.

Ҫакӑ усса килчӗ: пилӗк-ултӑ утӑмри ҫавӑрса пӑрахнӑ, чӗлӗннӗ кимӗ айӗнчен лапсака пуҫ курӑнса кайрӗ; сӑн-питӗнче евӗклӗ шухӑш таппи палӑрать, сухалӗнче мӗн кирли ҫителӗклех.

И не без успеха; через пять-шесть шагов из-под опрокинутой расщепленной лодки высунулась лохматая голова с печатью приятных размышлений в лице и бородой, содержимой весьма беспечно.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 187–210 с.

Пӑрӑҫ пуҫне усса ларать.

Перец сидел, опустив голову.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 177–180 с.

Пӗр хушӑ вӑл пуҫне усса тӑчӗ, ҫырусене пӗрин хыҫҫӑн теприне шкатулкӑна ӳкерчӗ, — питне тепӗр хут ҫӗкличчен килсе ҫапнӑ чӑнлӑха йышӑнма хатӗрленчӗ тейӗн.

Некоторое время она стояла, опустив голову, роняя письма одно за другим в шкатулку, как будто желая освоиться с фактом, прежде чем снова поднять лицо.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Эпӗ ӑна хускатма хӑтланни усса килмерӗ, эпӗ вӑй хурса муталани ӑна уртарать ҫеҫ, вӑл усал сӑмахсене сирпӗтсе кӑларать; тӳпепе тамӑка, хупахҫӑсене, мана хирӗҫ тата нимӗнпе те айӑпа кӗмен «Тӑватӑ ҫиле» хирӗҫ, — ҫакскер мол патӗнче икӗ катерпа юнашар тӳлеккӗн тӗлӗрет пулин те.

Я тщетно пытался сдвинуть его, все мои усилия повели только к взрыву проклятий, направленных против неба, ада, трактирщиков, моей особы и ни в чем не повинной шхуны «Четыре ветра», мирно дремавшей у мола в соседстве двух катеров.

«Тӑватӑ ҫил» штурманӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 117–123 с.

— Халь мӗн ӗнтӗ… — терӗ ҫеҫ Сӑпани, пуҫне усса.

Куҫарса пулӑш

3 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Анчах Сӑпани ҫыран хӗррине, хыр вулли ҫумне пырса тӑчӗ те, авӑрланӑ икӗ кӗпҫеллӗ пӑшалне хатӗр тытса, хӑйпе юнашар тата темиҫе патрон кӑларса хучӗ, унтан сасартӑк, сулахай алӑри вӑтапа пуҫ пӳрнесене ункӑласа ҫӑвара чикрӗ те, арҫурилле ши-и-и! шӑхӑрса ячӗ, пӑшалне хатӗр тытса, пуҫне аялалла усса, кашкӑрсем йӑваран тухасса кӗтрӗ.

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Оглоблин хирӗҫ нимӗн те хуравлаймарӗ, майӗпен тӑчӗ, аллисене хыҫалалла тытрӗ, пуҫне усса, аслисем малалла мӗн каласса кӗтрӗ.

Куҫарса пулӑш

3 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

— Ах, Антун! — терӗ вӑл, пуҫне упӑшкин кӑкӑрӗ ҫине усса.

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

— Телегин, эс мӗн пуҫна усса ларан? — такам сасси сасартӑк кӗчӗ хӑлхана.

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Телегин та ку ӗҫре алӑ усса лармӗ, ялхуҫалӑх юлташлӑхне ҫынсене ытларах та ытларах явӑҫтарӗ.

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Ҫакӑ усса килчӗ-килчех; хӑй мӗн тума шухӑшланине вӑл тинех айккинчен сӑнаса пӑхаять ӗнтӗ.

Такое упражнение подействовало: он был способен наконец взглянуть со стороны на все предприятие.

V. Хатӗрленӳ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Пӗтӗм ӳт-пӗвӗпе чӗтресе Ассоль ӑна пӳрнинчен хывса илчӗ, йӗкӗр ывӑҫ ҫинче шыв тытнӑ пек тытрӗ, ҫамрӑклӑхӗн таса тӗшмӗшлӗхӗпе, пӗтӗм чунӗпе, пӗтӗм чӗрипе, ҫав тери хӗпӗртесе, тӗплӗн тишкерсе тухрӗ, унтан кӑкӑрӗ ҫумне пытарса питне ывӑҫ тупанӗсемпе хупларӗ; вӗсен витӗр чарӑнми йӑл кулӑ ӑнтӑлать, ҫакӑн хыҫҫӑн пуҫне усса Ассоль килнӗ ҫулпах ерипен каялла утрӗ.

Вся дрожа, сдернула она его с пальца; держа в пригоршне, как воду, рассмотрела его она — всею душою, всем сердцем, всем ликованием и ясным суеверием юности, затем, спрятав за лиф, Ассоль уткнула лицо в ладони, из-под которых неудержимо рвалась улыбка, и, опустив голову, медленно пошла обратной дорогой.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех