Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ҫав вӑхӑтра ҫил-тӑвӑл лӑпланнӑ ӗнтӗ, тӳпе пӗлӗтсенчен тасалнӑ, кайӑксем юрланӑ, ҫавнашкал ир кирек мӗнле ҫул та хитре туйӑнать.

Между тем ураган стих, небо сияло, пели птицы, и всякая дорога в такое утро была прекрасной.

IV сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Юлташсем мана питӗ юрататчӗҫ, эпӗ вӗсене вӑрмансемпе кӳлӗсем, чӗр чунсемпе вӗҫен кайӑксем, хулара ҫук ытти тем те пӗр ҫинчен кала-кала кӑтартаттӑм.

Товарищи очень любили меня, я рассказывал им о лесах и озерах, животных и птицах и обо всем, чего нет в городе.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 382–396 с.

Шыв ялти ҫатан карта ҫийӗнчи сывлӑш пек янкӑр, тӑрӑ, эпӗ юхан шыв тӗпне куратӑп, хӑйӑрӑн таса сийӗсем, хурарах юшкӑнпа ҫурри таран хупланнӑ пӗренесем, хӑма татӑкӗсем; вӗсен ҫийӗн ҫуначӗсене ерипен хуската-хуската пулӑсем тӑраҫҫӗ: шултрисем, вӗттисем, вӗсен айӗнче, аялта, шыв курӑкӗ сип-симӗс — кайӑксем вӗҫе-вӗҫе анакан улӑх-ҫаран тӗмӗсем евӗр.

Вода стала прозрачной, как воздух над деревенской изгородью, я видел дно, чистые слои песка, бревна, полузанесенные черноватым илом, куски досок; над ними, медленно шевеля плавниками, стояли рыбы, большие и маленькие, сеть водорослей зеленела под ними, внизу, совершенно так же, как луговые кустарники под опускающимися к ним птицами.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 360–374 с.

Пынӑ ҫӗртех аса илӳсен, тӗшмӗртӳсемпе сапаланчӑк шухӑшсен кӑткӑс ҫавра ҫилне лекнӗскер — Ганэль уртмахӗнчен ӑшаланӑ сысна какайӗ кӑларчӗ, ӑна ҫирӗ те кӑштах лӑпланчӗ; вӑрман чӑтлӑхӗнче, таҫта шалта, кайӑксем кахаллӑн кӑшкӑраҫҫӗ.

На ходу, охваченный сложным вихрем воспоминаний, соображений, расплывчатых мыслей, проголодавшийся Ганэль вынул из перекидной сумки кусок жареной свинины, съел ее и стал немного спокойнее; в глубине лесных зарослей лениво кричали птицы.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 345–359 с.

Кайӑксем вӗҫсе килеҫҫӗ — вӗсене ула курак теҫҫӗ.

Прилетят птички, которые называются вороны.

Мӗн пулнӑ пулнах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 109–113 с.

Пӗтӗмпех ыйхӑрилле; тискер кайӑксем, ӗшенчӗклӗх, выҫлӑх тата шӑплӑх; тата эпӗ тискер кайӑксене вӗлертӗм.

Все было, как во сне: звери, усталость, голод и тишина; и я убивал зверей.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

Унта пӗтӗмпех уҫӑмсӑр: вӑрман, сӗм тӗттӗмлӗх, тӑшмансем тата тискер кайӑксем; унта никам ҫине те ҫаврӑнса пӑхаймастӑн.

Там глухо: леса, тьма, враги и звери; не на кого там оглянуться.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 49–57 с.

Эй, эсир ҫунатлӑ кайӑксем!

Куҫарса пулӑш

Ялти ӗҫчен хӗрарӑмсене халалласа // Лидия Ковалюк. Ковалюк Л.А. Юрату ҫӑлкуҫӗ. Сӑвӑсем. Шупашкар: «Калем» кӗнеке издательстви, 2002. — 72 с. — 15–16 с.

Вӑл аллине хӗрарӑм кӑкӑрӗ ҫине хучӗ, ал лаппине ҫӗклерӗ те унӑн хӑлхи ҫинчен итлемен ҫӳҫне айккинелле куҫарчӗ, маччаналла хаваслӑн тӗмсӗлчӗ, — унта, кӑвак тӑваткалсен хушшине, ҫулҫӑсемпе чечексем, кайӑксем ӳкерсе тултарнӑ.

Он тихо положил руку на ее сердце, отнял ладонь, откинул с маленького уха послушные волосы и весело посмотрел в потолок, где среди голубых квадратов были нарисованы листья, цветы и птицы.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

Кайӑксем шӑпланчӗҫ; шӑплӑх шухӑша кайса иккӗленнӗн туйӑнать; ку — Гнорӑн хӑйӗн иккӗленӗвӗ; кӑштах кӗтрӗ те чӑтаймасӑр кӑшкӑрса ячӗ:

Птицы смолкли; тишина как бы колебалась в раздумьи; это была собственная нерешительность Гнора; подождав и не выдержав, он закричал:

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Тутине вӑраххӑн вылятса Гнор ӗнерхи сӑмахсене сасӑпа тепӗр хут каларӗ; шуҫӑмпа шуйхатнӑ хыҫҫӑн ӗнтрӗк халхавӗнче ҫухалнӑ кайӑксем евӗр — ҫӑвартан ҫӑвара вӗҫсе куҫнӑ сӑмахсене.

Медленно шевеля губами, Гнор повторил вслух некоторые слова, сказанные вчера вечером; слова, перелетевшие из уст в уста, подобно птицам, спугнутым на заре и пропавшим в тревоге сумерек.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Симӗс шӑнасем вӑраннӑ та сывлӑшра мӗлтлете-мӗлтлете вӗҫеҫҫӗ — вӗсем питне урисемпе шӑлкаласа хӗвел ӑшшинче ларма юратаҫҫӗ; вил тӑпри чулӗн кӗтесӗнчен калтан вак шӑрҫа евӗр чее куҫӗсем тӗсеҫҫӗ, тӗмсен хушшинчи курӑнми кайӑксем пӗр-пӗрне йӑвашшӑн та хӑюсӑррӑн йыхӑрма пикенчӗҫ.

Проснулись, мелькая в воздухе, зеленые мухи, любительницы сидеть на солнце, утираясь лапками, умные бисерные глаза ящерицы показались на углу могильной плиты, и невидимые в кустах птицы начали робкую перекличку.

Пьерпа Суринэ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 276–284 с.

Вӑл кайӑксем кӗвӗсене еплерех евӗрленине те кӑтартасшӑнччӗ, граммофон патне сиксех ӳкрӗ ӗнтӗ, анчах пуҫне сулласа чарӑнса тӑчӗ:

Он даже предложил показать, как птицы подражают музыке, и бросился было к граммофону, но удержался, покачав головой.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Сентресен айӗнче куллен кирлӗ хӑш-пӗр савӑт-сапапа пӗрле пӑшалсемпе капкӑнсем, йӗлтӗрпе танатасем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ, вунӑ-вун икӗ читлӗхре кайӑксем хӑйсен ансат партийӗсене хумханса та пӑлханса кӑшкӑраҫҫӗ.

Под полками с небольшим количеством необходимой посуды висели ружья, капканы, лыжи, сетки и штук пятнадцать клеток с певчими птицами, возбужденно голосившими свои нехитрые партии.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Ҫул ҫӳревҫӗсем хӑйсене тӑлӑххӑн туяҫҫӗ; сулхӑнлатрӗ; сасӑсӑр хӑпарса кайӑксем ҫӗр ҫумӗнченех хӑравлӑн та аптӑравлӑн вӗҫеҫҫӗ.

Было сиротливо и холодно; птицы, вспархивая без крика, летели низом, вихляющим трусливым полетом.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Кайӑксем пӗр йывӑҫ ҫинчен тепӗр йывӑҫ ҫине сике-сике ларнӑ, юрланӑ, чӗвӗлтетнӗ вӗсем.

Птички перепархивали беспрестанно, пели и кричали.

Вӑрманти ачасем // Василий Хударсем. Ушинский К. Д. Тӑватӑ ӗмӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 28 с. — 7–11 с.

Итлесе пӑх-ха: кайӑксем мӗнле хитре юрлаҫҫӗ, чӗвӗлтетеҫҫӗ!

Послушай, как кричат там птички.

Вӑрманти ачасем // Василий Хударсем. Ушинский К. Д. Тӑватӑ ӗмӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 28 с. — 7–11 с.

Ҫыран хӗрринче тӗтрен кӗмӗл мамӑкӗ ҫапкаланса силленет, шыв тӗксӗмленчӗ, хӗвел анӑҫӑн вутлӑ ҫуначӗ мӗлкесен кавирӗсене сапаласа ӳкерчӗ, ҫӗр шухӑша путрӗ; вӗҫен кайӑксем шӑпланчӗҫ.

Серебристый хлопок тумана колыхался у берегов, вода темнела, огненное крыло запада роняло ковры теней, земля стала задумчивой; птицы умолкли.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Пур-ҫук кайӑксем паҫӑрах юрлама-чӗвӗлтетме пӑрахнӑ ӗнтӗ, кӑмӑла пусаракан шӑплӑх тӑрать йӗри-тавра.

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Гарнизон хула варринче вырнаҫнӑ пулин те, унӑн хӳми ҫумӗпе лартса тухнӑ йывӑҫсем ҫинче ҫулҫисем кӑна мар, юрлакан кайӑксем те нумай.

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.