Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ахӑлтатса (тĕпĕ: ахӑлтат) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Капитансем ахӑлтатса кулса ячӗҫ.

Капитаны захохотали.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Ҫынсем ҫырана тухрӗҫ, мана чӗнеҫҫӗ, ахӑлтатса кулаҫҫӗ, аллисемпе сулкалашаҫҫӗ.

Люди вышли на берег, зовут меня, смеются и машут руками.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Палуба ҫинче тӑпӑртатни, хыттӑн ахӑлтатса кулни илтӗнет; океан уҫлӑхӗнче ҫак сасӑсем салхуллӑ шава куҫса тепӗр хут янӑраҫҫӗ.

С палубы долетел топот, взрыв смеха; океан вторил ему заунывным гулом.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Ҫак сӑмахсене вӑл хӑвӑрт, кӑштах улшӑнчӑк сасӑпа каласа хучӗ, вара ҫавӑнтах, тӗлӗннӗ Гнора хускавсӑр, кӑмӑллӑ куҫӗсемпе сӑнаса, ахӑлтатса кулма пикенчӗ.

Эти слова произнес он быстро, чуть-чуть изменившимся голосом, и тотчас же принялся хохотать, глядя на удивленного Гнора неподвижными, добрыми глазами.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Эпӗ, мӗн, ахӑлтатса, савӑнса тӗлӗнессе кӗтетӗн-и?

Что я буду ахать и восхищаться?

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Гаванӗн каҫхи кӗрлеве кунта хӑлха сисӗни-сисӗнми янӑранӑ пекрех вӑйсӑр ахрӑмпа илтӗнет; хутран-ситрен ҫӳревҫӗсене тапранакан пӑрахут сирени хӑлхана ҫурасла ҫухӑрни хуса ҫиткелет е ӑнсӑртран килсе ҫакланнӑ мартын вилӗсен хуҫӑлнӑ мачтисем ҫийӗн йӗрсе те ахӑлтатса вӗҫсе ҫӳрет, унтан ӗмӗрхи ҫӑткӑнлӑхӗ тата пулӑ ҫиес каскӑнлӑхӗ ӑна каллех хумсен вичкӗн пичӗ ҫине йыхӑрса антараҫҫӗ.

Вечерний гром гавани едва доносился сюда слабым, напоминающим звон в ушах, бессильным эхом; изредка лишь пронзительный вопль сирены отходящего парохода нагонял пешеходов или случайно налетевший мартын плакал и хохотал над сломанными мачтами мертвецов, пока вечная прожорливость и аппетит к рыбе не тянули его обратно в живую поверхность волн.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 187–210 с.

Гарвей хаяррӑн йӗлпӗрет, йӗри-тавра пӑхкалакан Редж ӑнланмасӑр янахне сиктеркелет; Сигби хыттӑн ахӑлтатса кулса ячӗ — тепӗр ҫеккунт, тата тепре, — урмӑшу-тилӗрӳ пуртта лекнӗ патакла хуҫӑлчӗ, мӗншӗн тесен Аян сӑмахӗсем иккӗленӳсӗр ӗненӳпе янӑрарӗҫ; самант питех те тӗл килчӗ.

Гарвей сурово улыбнулся, Редж с недоумением дернул подбородком, оглядываясь; громко захохотал Сигби — еще секунда, другая, и бешенство сломилось, как палка, встретившая топор, потому что слова Аяна звучали непоколебимой уверенностью; момент был великолепен.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Ҫакӑн пирки шухӑшласан манӑн ахӑлтатса кулас килет.

Меня разбирает смех, когда я об этом думаю.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Эсир ирхи шуҫӑмран пуҫласа каҫхи шуҫӑмччен ахӑлтатса кулас килтерекен тӳпене курнӑ-и?

Видали вы небо, под которым хочется хохотать с зари до зари?

«Тӑватӑ ҫил» штурманӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 117–123 с.

Пӗрисем халап ҫаптараҫҫӗ, тӑрсан-тӑрсан вӑйлӑ сасӑсемпе ахӑлтатса яраҫҫӗ, теприсем юрласа ҫаврӑнакан пикесене киленсе пӑхса тӑраҫҫӗ…

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Король ахӑлтатса ячӗ, ӑна кура юлташӗсем те ихӗлтеткелерӗҫ.

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Хӗлип, чӗлпӗртен вӗҫерӗнсе, тепӗр енне пӑлтӑрт! сирпӗнсе ӳкрӗ, тарӑхса кӑшкӑрса ячӗ, ҫавӑнтах тата, Тӑвӑл юр ӑшне пашлатнине курчӗ те, ҫиллине чарчӗ, юлташӗсем пулӑшнипе ура ҫине тӑрса, ахӑлтатса кула пуҫларӗ:

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Куҫӗсем темӗнле тӗлӗнмеллерех, хӑйӗнни пек мар сӑна куҫма, мӑйӑхӗ айӗнче тути вӑйсӑррӑн палӑракан йӑваш кулӑпа ҫиҫме пуҫланӑччӗ ӗнтӗ, анчах Грэй хӑйне алла илчӗ те ахӑлтатса кулса ячӗ, вара Пантена ылмаштарма тухрӗ.

Уже глаза Грэя начали принимать несвойственное им странное выражение, а губы под усами складываться в слабую, кроткую улыбку, как, опомнившись, он расхохотался и вышел сменить Пантена.

V. Хатӗрленӳ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Ассоль ӑна капӑрлатнӑ вӑхӑтра Лонгрен тӗтӗм сывласа ҫӑтасран хӑракан ҫын евӗр пит-куҫне хыттӑн пӗркелентерсе ларчӗ, хӗрӗн сӑмахӗсене илтсен ҫӑвар туллин ахӑлтатса кулса ячӗ.

Пока Ассоль охорашивала его, Лонгрен сидел, крепко сморщившись, как человек, боящийся дохнуть дымом, но, услышав ее слова, густо захохотал.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Тӑсланкӑ каччӑ хӗре хӑлхинчен темӗн каларӗ: Тамара шӑнкӑрав пек сассипе ахӑлтатса кулса ячӗ.

Куҫарса пулӑш

Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 134–165 c.

Хӗрсем ахӑлтатса кулни тавраналла сарӑлчӗ.

Куҫарса пулӑш

Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 134–165 c.

Унтан ахӑлтатса кулса ячӗ.

потом уже отчаянно залился хохотом.

3 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Вӑл каллех ахӑлтатса кулса ярать.

Он опять раскатился.

2 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Хӗр инҫетелле кайсан тин, Пархоменко аллипе айӑкран тытсах, хулӑм сасӑпа ахӑлтатса кулса ячӗ; лаши, ним тума аптранипе хӑлхисене вылятса, хӑйне хӑех малалла юрттарса кайрӗ.

И когда она была уже далеко, Пархоменко взялся за бока и раскатистым басом захохотал так, что лошаденка запряла ушами, сама побежала рысью.

1 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Генерал пӗр саманта иккӗленсе тӑнӑ: тарӑхнипе ҫурӑлса каяс-и, е креслоран ярса илсе, куҫҫулӗ тухиччен ахӑлтатса кулмалла-и…

Секунду генерал колебался: лопнуть ли от возмущения или, схватясь за ручки кресел, захохотать до слез…

3 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех