Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

Ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫумӑр, ҫумӑр, яра пар, Юлашкине пире пар, Эпир каяр хӑвана Тур мучие кӗлтума.
Дождюк, дождюк, припусти, Мы поедем во кусты, Богу молиться, Христу поклониться.

4 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Каҫалапа аслатиллӗ ҫумӑр капланса килчӗ.
К вечеру собралась гроза.

Хирте, юри тенӗ пекех, ҫумӑр ӳккелеме пуҫларӗ.
В поле, как нарочно, стал накрапывать дождик.

Тухатнӑ вырӑн // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Пӗтӗм пит-куҫӗпе ҫан-ҫурӑмӗнчен ҫумӑр ҫунӑ пекех сивӗ тар тӑкӑнать.
Холодный пот лился с него градом.

V. Аппӑшӗн ҫӗнӗ шухӑшӗсем // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Ҫакӑнта ҫитсен юланутҫӑ чарӑнчӗ те тата хытӑрах ҫывӑрса кайрӗ, ҫумӑр, пӗлӗчӗсем вара, аялалла анса, ӑна хупларӗҫ.
Тут остановился конь и всадник, и еще глубже погрузился в сон, и тучи, спустясь, закрыли его.

XII // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Мӗншӗн тесен вӗсем тӳпери ҫумӑр пӗлӗчӗ пекех хӑмӑр, шурӑ тӑррисем вара хӗвел ҫинче ҫиҫсе те йӑлтӑртатса тӑраҫҫӗ.
Ибо и на них такой же серый цвет, а белая верхушка блестит и искрится при солнце.

Кун ҫути ялкӑшса илчӗ, анчах кунӗ хӗвеллӗ мар: тӳпе хӑмӑр, уй-хирсемпе вӑрмансем ҫине, анлӑ Днепр ҫине вӗт-вӗт ҫумӑр пӗрӗхсе тӑрать.
Блеснул день, но не солнечный: небо хмурилось и тонкий дождь сеялся на поля, на леса, на широкий Днепр.

IV // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Ҫакна илтсен пурте ахӑлтатса кулса ячӗҫ; анчах та лавпа юнашар ерипен утса пыракан упӑшкан капӑр тумланнӑ арӑмне капла саламлани питех мар пек туйӑнчӗ пулас; хӗрлӗ питҫӑмартийӗсем ҫулӑмланчӗҫ, путсӗр йӗкӗт пуҫӗ ҫине вара, ҫумӑр пек, ятарласах суйласа илнӗ ятламалли сӑмахсем тӑкӑнма пуҫларӗҫ.
Хохот поднялся со всех сторон; но разряженной сожительнице медленно выступавшего супруга не слишком показалось такое приветствие: красные щеки ее превратились в огненные, и треск отборных слов посыпался дождем на голову разгульного парубка.

I // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Ҫӗр сӗм-тӗттӗм те нӳрлӗ; кӑнтӑрла хӗвеланӑҫнелле шунӑ катмар ҫумӑр пӗлӗчӗсем халӗ чупма чарӑнса сивӗнме ӗлкӗрнӗ йӗпе ҫӗр ҫумне тӗршӗннӗ пек туйӑнаҫҫӗ.
Ночь стояла непроглядная и сырая; те же влажные, разлохмаченные тучи, которые днем плыли и плыли себе на запад, теперь, казалось, остановились и прижались к мокрой и уже холодной земле.

XI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Кӑшт вӑхӑт иртсенех виҫӗ юланутҫа, шыв урлӑ каҫса, Яман-Джалга патнелле ҫул тытрӗҫ; вӗсем лашисене пӗрре ҫумӑр вырттарнӑ хӑмӑлпа, тепре ҫырмасемпе тӗмесем хушшинчи сип-симӗс те йӗпе курӑк тӑрӑх уттарчӗҫ: лашасен ура чӗрнийӗсем акӑ ӑҫта шыва кӗрсе тасалчӗҫ те ӗнтӗ!
В это время три всадника взяли путь на Яман-Джалгу; ехали напрямик, то по жухлой, прибитой дождями стерне, то по ложбинам и кустарникам, зеленеющим сочной и росистой отавой; вот уж где выкупались лошадиные копыта!

Вӗсен пылчӑкланса пӗтнӗ машини юланутҫӑ шпорсемпе тапса илнине сиссе ҫумӑр витӗр шыв-шурлӑ ҫулпа вунӑ километр тарана сиккипе чупса тухнӑ ут евӗрлӗ…
Весь в грязи, напоминая собой скаковую лошадь после того, как она, чувствуя шпоры всадника, под дождем и по хлюпкой дороге галопом пронеслась километров десять.

X // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Сирӗн патӑрта та ҫумӑр вӑйлӑ ҫӑвать-и?
У вас тоже сильно задождило?

VII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ҫумӑр ҫӑвать те ҫӑвать, шыв ӗнтӗ умри кантӑк ҫинче те юхать.
Дождь все припускал и припускал, вода стекала бугорками по смотровому стеклу.

Ҫӗре тӗпне ҫитичченех йӗпетме тӑрӑшнӑ пек, ҫумӑр ҫаплах пӗрӗхсе тӑрать; хӑмӑр та салхуллӑ ир килсе ҫитрӗ те пӗтӗм инҫелӗхе тӗксӗм сӑн хупласа илчӗ: йӗп-йӗпе станица ҫинче пӗлӗтсем аялта-аялта ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.
Дождик все еще моросил, стараясь промочить землю насквозь, утро выдалось хмурое, даль была скрыта, над станицей низко-низко нависли тучи.

Тул ҫути килсен, Кондратьев ҫывӑрнӑ чухне, Наталья Павловна, ҫутӑ ҫутса, упӑшкине ҫула хатӗрлеме пуҫланӑ чухне, аялтанах шӑвакан ҫумӑр пӗлӗчӗсем айне ҫӑра тӗтре шуса тухрӗ те, вара пӗтӗм станица ҫӑмламас шупка-кӑвак бурка тӑхӑннӑ пек хупӑрланса илчӗ.
На рассвете, когда Кондратьев еще спал, а Наталья Павловна зажгла свет и начала собирать мужа в дорогу, под низкие дождевые тучи подплыл косматый туман и вся станица укрылась лохматой серой буркой.

Пӗлӗтрен ҫумӑр тумламӗсем вӗтӗ ала витӗр юхнӑ пек пӗрӗхсе тӑраҫҫӗ; кӑнтӑртан уҫӑ сывлӑш вӗрсе тӑрать — тусем ҫине юр ӳкнӗ пулмалла — сивӗннӗ сывлӑшра хӗллехи сивӗ те кӗҫ-вӗҫех ҫитесси сисӗнет.
Небо моросило и моросило, дождь пробивался сквозь мельчайшее сито; с юга тянуло зыбкой свежестью, — видимо, в горах уже выпал снег, в остуженном воздухе пахло молодым и близким морозцем.

Эсӗ ывӑннӑ, шӑннӑ, ӑнланатӑп, — ҫумӑр витӗр ҫӳреме аван мар, ҫавӑнпа санӑн кӑмӑл-туйӑму та пит япӑх.
Это ты устал, продрог, я понимаю — под дождем приятного мало, оттого и настроение у тебя чертовски плохое.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Акӑ сан пата та ҫумӑр витӗр чуптарса ҫитрӗм, анчах лайӑххине мӗн илтрӗм-ха?
Да вот и к тебе по дождю прискакал, а что я хорошего услышал?

I // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Катмар пӗлӗтсем хушшинчен хӗвел пайӑрки сайра-хутра ҫеҫ пӑхкаласа илет; ҫеҫенхирте йӗп-йӗпе, тен, ҫавӑнпа пулӗ, тӗксӗм-сӑрӑ кукурузӑпа юнашар акнӑ кӗрхи тыррӑн анлӑ пуссисем йӑмӑххӑн палӑрса выртаҫҫӗ; ҫумӑр шывӗпе ҫӑвӑннӑ калча сип-симӗс — ҫакӑн пек тап-таса тӗсе ниепле художник та пир ҫине ӳкерме пултарас ҫук пек туйӑнать.
Луч солнца редко где проглядывал сквозь набухшие тучи; степь была мокрая, и, может быть, поэтому рядом с темно-серой кукурузой уж очень ярко выступали просторные площади озими; всходы были свежие, умытые и зеленые-зеленые — кажется, ни один художник не смог бы положить на полотно такую сочную краску.

Кӗр сӑнӗ ҫапнӑ уйра ҫиллӗ ҫумӑр шавласа ҫӑвать.
Дождь с ветром поливал поблекшие поля.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика