Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫӳллӗ, чипер пӳ-силлӗ Феоктистов, пилӗк таран ҫарамасланса, чашлаттарса ҫӑвакан ҫумӑр айӗнче курӑк ҫинче выртнӑ.
Высокий, ладно скроенный Феоктистов лежал на траве, голый по пояс, под проливньм дождем.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Эммануил Казакевич. Ҫӑлтӑр: повесть; вырӑсларан И.С. Васильев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 1622 с.

Вӑл ирхине ҫумӑр ҫунӑ, Травкин вара разведчиксене кантарса илме шут тытнӑ.
В то утро шел дождь, и Травкин решил дать отдых развeдчикам.

Ним курӑнми тӗттӗмлӗхе пӗр сас-чӳсӗр кӗрсе пытаннӑ разведчиксен ушкӑнӗ ҫӗтсе кайнӑ, ҫухалнӑ тата унан йӗрӗсене те ҫумӑр ҫуса тикӗслесе лартнӑ.
Вся группа, бесшумно скрывшаяся в непроглядной темени, пропала, исчезла, и следы ее замыл дождь.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Эммануил Казакевич. Ҫӑлтӑр: повесть; вырӑсларан И.С. Васильев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 1622 с.

Ҫав вӑхӑтрах вӑл, Травкин, тата ыттисем те кунта вилӗм хӑрушлӑхӗ умӗнче тата — ҫакӑ пуринчен те начартараххи — татти-сыпписӗр ҫӑвакан ҫумӑр айӗнче лараҫҫӗ.
В то время как он, Травкин, и другие сидят здесь под страхом смерти и — что еще хуже — под проливным дождем.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Эммануил Казакевич. Ҫӑлтӑр: повесть; вырӑсларан И.С. Васильев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 1622 с.

Пехота йӗпе ҫӗр ҫинчех, тӑшман вучӗ айӗнче тата юрпа хутӑш ҫӑвакан ҫурхи ҫумӑр ҫинче выртать.
Пехота остается лежать на мокрой земле под неприятельским огнем и весенним дождем вперемежку со снегом.

Турттарма пуҫлаҫҫӗ те, ҫумӑр тӑкма тапратать.
Только начнут возить — опять дождь.

III // Феодосия Ишетер. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 93–110 стр.

Унтан, ҫӗрле пулсан, каллех сивӗ ҫил вӗрме пуҫларӗ, татах ҫумӑр Голландири пек лутра крышӑсем ҫинчен юхса анса, чӳречесем ҫине шӑпӑртатма тытӑнчӗ.
А потом, с наступлением темноты, опять поднялся северный ветер, и дождь беспрерывно стучал в окна, скатываясь с низкой голландской кровли.

Юлашки ҫулҫӑ // Николай Степанов. О. Генри. Юлашки ҫулҫӑ // Илемлӗ литература: журнал. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1941. — №4. — 113-118 с.

Ҫӗр каҫах вӑйлӑ ҫумӑр ҫунӑ, вӑйлӑ ҫил касса вӗрнӗ пулин те, ҫапах та кирпӗч стена ҫинче пӗр ҫулҫӑ курӑнса тӑрать.
После проливного дождя и резких порывов ветра, не унимавшихся всю ночь, на кирпичной стене еще виднелся один лист.

Тулта юрлӑ-пӑрлӑ сивӗ ҫумӑр ҫӑвать.
Шел холодный, упорный дождь пополам со снегом.

Халӗ ҫавсем пӗтӗмпех тахҫанах манӑҫа тухнӑ ӗнтӗ, хӑш-пӗр ҫӗрте кӑна, ту тӑрринче усӑнса тӑракан чулсем ҫинче хура та тӗксӗм, ҫумӑр тумламӗсем ҫисе ҫийӗнтернӗ, ҫурма арканнӑ, никама та кирлӗ мар хуралҫӑ башнисем тинӗс ҫинчи пӗчӗк утравсем пек лараҫҫӗ…
Ныне все это давным-давно ушло из памяти, и только кое-где, как островки на море, еще стоят на отвесной скале сторожевые башни, темные и мрачные, совсем уже хилые и изъеденные дождями.

XIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вара ӑна каллех Соня ҫавӑрса илчӗ те шухӑшра вӑл каллех тӗттӗм вагонта пулнӑ, тулта ҫумӑр шавланине илтнӗ.
И уже опять Соня завладела им, и мысленно он снова стоял в сумеречном вагоне и слышал шум дождя за дверью.

III // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ҫумӑр чӗреслетсе ҫунӑ чухне пычӗ…
Пришла в ливень…

Вӑл ҫул хӗрринчи ҫумӑр тумламӗсемпе шерепеленнӗ хытхура ҫине, пысӑк та симӗс хупах ҫулҫи ҫине пӑхать пулсан та, Соньӑна, унӑн йӗпеннӗ те мӑнкӑмӑллӑ питне, унӑн питҫӑмартисем тӑрӑх чупа-чупа анакан куҫҫуль тумламӗсене курать: вӑл таҫта тӳпере пӗр вырӑнта вӗҫсе тӑракан тӑри юрланине итлет, анчах Соня сассине илтет…
Он смотрел на придорожный бурьян, унизанный бисером мельчайших росинок, на широкий лист сочного лопуха, а видел опять Соню: ее мокрое и гордое лицо, ее слезы, стекавшие по щекам; он прислушивался к песне жаворонка, где-то над головой сверлившего небо, а слышал голос Сони…

Ҫумӑр тул ҫутӑличчен нумай малтан чарӑнчӗ, ирхине ҫанталӑк йӑлтах уяртрӗ: пӗлӗт ҫӳле хӑпарса шупкаланчӗ, ӑна такам ҫунӑ та, ҫил типичченех шӑлса тасатнӑ, тейӗн.
Еще задолго до рассвета дождь перестал, а к утру и совсем распогодилось: небо сделалось высоким и светлым-светлым, точно его кто промыл и вытер досуха.

Ӑна тӗттӗм хупӑрласа илчӗ те, ҫумӑр шавланисӗр пуҫне урӑх нимӗн те илтӗнмерӗ.
Вокруг него сомкнулась тьма, и ничего, кроме шума дождя, не было слышно.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Соня пуҫне ун еннелле ҫавӑрчӗ, хунар ҫути унӑн шурӑ мар, темӗнле кӑвакарнӑ тӗслӗ йӗпе пичӗ ҫине ӳкрӗ, халӗ ӗнтӗ Виктор унӑн куҫӗсенче ҫумӑр тумламӗсем мар, куҫҫуль асӑрхарӗ.
Соня повернула к нему голову, свет фонаря упал на ее мокрое и не бледное, а зеленое лицо, и теперь Виктор увидел в ее глазах не капельки дождя, а слезы.

Вӑл ҫумӑр шавлакан тӗттӗмелле чӗнмесӗр пӑхрӗ.
Она молчала и смотрела в шумящую дождем темноту.

Ҫумӑр вагон ҫине ҫаплах вӑйлӑн шапӑртаттарса ҫӑвать, алӑкран сулхӑн персе кӗчӗ, вара тӗттӗмрен Прохор мар, лачкам шыв пулнӑ темле хӗрарӑм вилнӗ ҫын мӗлки пек тухса тӑчӗ.
Дождь хлестал о вагончик с еще большей силой, веяло сыростью, и из темноты вышел не Прохор, а появилась, точно привидение, до нитки промокшая женщина.

Вӑл кӳреннӗ, унӑн кӑмӑл-туйӑмӗ пӑсӑлнӑ тата хӑйне вӗрентекенпе тем-тем ҫинчен татах нумай калаҫас килнӗ пулсан та, вӑл, ҫумӑр кӑштах лӑпланасса кӗтсе, алӑк ҫумӗнче кӗткелесе тӑчӗ те стана тухса кайрӗ…
И хотя он был обижен, хотя настроение у него было плохое и хотелось еще о многом поговорить со своим учителем, он постоял у дверей, подождал, пока хоть немного стихнет дождь, и тоже отправился в стан…

Каҫ пулнӑранпа ӗнтӗ вӑхӑт нумай иртрӗ, анчах ҫумӑр ҫаплах чарӑнмасть-ха, вагонӑн шуҫ ҫивиттийӗ пӗр чарӑнмасӑр чанкӑртатать, ун ҫине вӗҫӗмсӗр вӗтӗ чул сапса тӑнӑн туйӑнать…
Был поздний вечер, а дождь не переставал, и железная крыша вагончика неумолчно шумела и трещала с такой силой, точно на нее непрерывно сыпались мелкие камни…

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика