Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӗпне (тĕпĕ: тӗп) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Шыв ялти ҫатан карта ҫийӗнчи сывлӑш пек янкӑр, тӑрӑ, эпӗ юхан шыв тӗпне куратӑп, хӑйӑрӑн таса сийӗсем, хурарах юшкӑнпа ҫурри таран хупланнӑ пӗренесем, хӑма татӑкӗсем; вӗсен ҫийӗн ҫуначӗсене ерипен хуската-хуската пулӑсем тӑраҫҫӗ: шултрисем, вӗттисем, вӗсен айӗнче, аялта, шыв курӑкӗ сип-симӗс — кайӑксем вӗҫе-вӗҫе анакан улӑх-ҫаран тӗмӗсем евӗр.

Вода стала прозрачной, как воздух над деревенской изгородью, я видел дно, чистые слои песка, бревна, полузанесенные черноватым илом, куски досок; над ними, медленно шевеля плавниками, стояли рыбы, большие и маленькие, сеть водорослей зеленела под ними, внизу, совершенно так же, как луговые кустарники под опускающимися к ним птицами.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 360–374 с.

Эсир ҫут тӗнчере чи лайӑх ҫын мар тӑк — ҫӗр тӗпне анса каям!

Провались я, если вы не лучший человек на свете!

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 360–374 с.

Ҫавӑнпах тинтерех ҫеҫ юнлӑ тытӑҫу пулнӑ тӗлелле ҫаврӑнса пӑхрӗ те — хӑйӗн суя вилӗмӗшӗн тавӑрни вырӑнне хурса чула та, Фиас виллине те ҫӗр тӗпне анса кайма чӑнласах сунчӗ.

Поэтому, обернувшись к месту недавней схватки, он, в виде мести за свою мнимую гибель, — искренне пожелал камню и трупу провалиться в недра земли.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 345–359 с.

Ганэль мӗн те пулин тӗшмӗртсе ӗлкӗреймерӗ — е вӗсем патне тухса тӑмалла, е ҫӗр тӗпне анса каймалла — кӗтмен ҫӗртен хыттӑн кӑшкӑрни ӑна ӗнтӗркеврен кӑларчӗ, кӑмӑллах мар туйӑмӗ пӗлес килнин тунсӑхлӑ ҫунавӗпе ылмашӑнчӗ.

Ганэль еще не успел сообразить что-либо, колеблясь между желанием объявить себя и желанием провалиться сквозь землю, как вдруг резкое восклицание вывело его из оцепенения, сменив это неприятное ощущение зудом тоскливого любопытства.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 345–359 с.

Урай икӗ хут чӗриклетрӗ, манӑн кашнинчех ҫӗр тӗпне тертлӗн анса ҫухалас килчӗ.

Пол скрипнул два раза, и каждый раз мучительно хотелось мне провалиться сквозь землю.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Унта хӗвелпе пиҫсе хуралнӑ пулӑҫ кимӗ ҫинче тӑрса юхан шыв тӗпне шалча ҫапать; вӑл пуҫне ҫӗклерӗ те — ҫыр хӗрринче хӑйне тӑнлавӗнчен револьверпа тӗлленӗ ҫынна курать.

Там, стоя в лодке, загорелый старик вбивал кол в речное дно; он, подняв голову, увидел человека, стоящего на обрыве с поднесенным к виску револьвером.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 161–173 с.

Ҫул ҫухатнине ӑнлансан Кистпа Род уйрӑлчӗҫ: пӗри -сылтӑмалла, тепри сулахаялла пӑрӑнчӗҫ; Кист утса каҫайми ҫыр тӗпне пырса тухрӗ те каялла таврӑнчӗ; ҫур сехетрен Род килсе ҫитрӗ — ҫулӗ ӑна ҫак хушӑк тӗпсӗрлӗхе сикекен темиҫе юхӑм авӑрне пайланнӑ ҫӗре кӑларчӗ.

Видя, что заблудились, Кист разделился с Родом: один пошел направо, другой — налево; Кист выбрался к непроходимым обрывам и возвратился; через полчаса вернулся и Род — его путь привел к разделению трещины на ложа потоков, падавших в бездну.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 141–146 с.

Вӑл пирус тӗпне пӑрахрӗ те сад пахчин инҫетри кӗтеснелле васкамасӑр утрӗ; унта извеҫӗн пушӑ пичкисене пӗр-пӗрин ҫине купаланӑ.

Он бросил окурок, не торопясь подошел к дальнему углу сада, где сваленные одна на другую пустые известковые бочки

Ҫапкаланчӑкпа тӗрме пуҫлӑхӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 132–135 с.

Аванах ҫапрӗ: юхӑма шӑтарса — йывӑҫ юхан шыв тӗпне ик ҫӗр метр тарӑнӑш кӗрсе ларчӗ те тусана куҫрӗ.

Удар был неплох. Дерево, пробив течение реки, прошло в ее дно на глубину двухсот метров и обратилось в пыль.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 119–131 с.

Юлашкисене — мур тӗпне

И уберите остатки прочь.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 85–91 с.

Ыттисем пӗлӗтсен асамлӑ тӗлӗнтермӗшӗсемпе киленни, эсӗ вара пуҫупа шыв тӗпне тӑрӑнни сана кӳлештерместех-и?

И не разбирает тебя злоба, что другие видят волшебные чудеса облаков, а ты тыкаешься головой в дно?

Йӑр-йӑр // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 10–14 с.

Енчен те вун пилӗк минутран сакӑр пӑшала сулахай енчен, иллюминатор тӗлӗнчен, бортран пӑрахмасан — шыва миҫе ӳкни мана курӑнмалла пултӑр тата шутлама май килтӗр, — енчен те ҫакӑн хыҫҫӑн эсир шлюпкӑна пӗр ҫын юлмиччен ларса ҫыран патнелле акулӑлла хӑвӑрт ишсе ҫухалмасан — ҫыран, сӑмах май, горизонтра лайӑх курӑнать, — эпӗ, Стерс капитан, хамӑн сӑмаха нихӑҫан та улӑштарманскер, шӑп та лӑп иккӗ иртни ҫирӗм пилӗк минутра тара пульӑпа хаплаттаратӑп, хамӑра та, сире те шыв тӗпне ӑсататӑп.

Если через пятнадцать минут все восемь ружей не будут брошены за борт с левой стороны против иллюминатора, чтобы я мог видеть и считать, сколько их упало в воду, если затем все вы до единого не сядете в шлюпку и не отчалите восвояси к берегу, который, кстати сказать, хорошо виден на горизонте, — я, Стерс, капитан, никогда не изменявший своему слову, ровно двадцать пять минут третьего всаживаю в порох пулю и пускаю нас всех ко дну.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 293–299 с.

Шлюпка силлене-силлене шхунӑна хӳрипе таклаттарать; Аян шывалла анчӗ, анчах сасартӑк, урисемпе кимӗ тӗпне лекиччен, темӗн асне килнӗн, хыпалансах каялла улӑхрӗ те крюйс-камерӑна иртрӗ; кунта тар пичкисем лараҫҫӗ.

Шлюпка, качаясь, стукала кормой в шхуну; Аян спустился, но вдруг, еще не коснувшись ногами дна лодки, вспомнил что-то, торопливо вылез обратно и прошел в крюйс-камеру, где лежали бочонки с порохом.

IX // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Инҫех те мар, шывра, тӗпне кӑтартса шлюпка хуп-хуран выртать; ӑна хумсем силлеҫҫӗ, кимӗ тӗпӗнче тинӗс кӑнттам ҫак япалапа мӗн тумалла-ха тесе шухӑшлӑн чарӑннӑ-ши?

Невдалеке чернела залитая водой, обнажившая киль шлюпка; волнение качало ее, как будто море в раздумье остановилось над лодкой, не зная, что делать с этим неуклюжим предметом.

IX // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Вӑл юлнӑ кӗсменне шлюпка тӗпне пӑрахрӗ те бортран ҫатӑрласа тытрӗ.

Он уцепился за борт, бросив оставшееся весло на дно шлюпки.

VIII // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Каккуй Хӗлимунпа калаҫма, ун умӗнче ҫӗр тӗпне анса кайма хатӗр тӑчӗ вара вӑл…

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Ҫак таврара вӗсене ҫӗр тӗпне ҫӑтакан асамлӑ вырӑн пур тейӗн.

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Йӑван симпыла курка тӗпне пурне те кӑтартсах ӗҫсе ячӗ, унтан ыттисене хӑнала пуҫларӗ.

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Тӗпне ҫапса кӑларса ҫӗр ҫулхи тӗттӗм шӗвек-ырлӑха уҫнӑ.

С сбитым дном, открывшим столетнюю темную благодать.

VII. Хӗрлӗ «Вӑрттӑнлӑх» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Лилиана тӗпне яккӑр ярсанах пӗтӗмпех каласа паратӑп, вара эсир япӑх сигара чӗртсе шӑрпӑк ҫав таран нумай пӗтермӗр.

Как только мы бросим якорь на дно Лилианы, я расскажу все, и вы не будете тратить так много спичек на плохие сигары.

V. Хатӗрленӳ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех