Шырав

Шырав ĕçĕ:

астӑватӑп (тĕпĕ: асту) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Астӑватӑп, эпӗ пӳлӗме кӗтӗм.
Помню, я вошла в комнату.

Листовкӑсем // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.

Ывӑлӑм ҫуралнӑ куна хальхи пекех астӑватӑп.
Как сейчас, помню день рождения моего сына.

Пирвайхи кун // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.

Вӗсем пире ӑҫталла ертсе кайнине астӑватӑп эпӗ.
Я помню, куда они нас вели.

Маруся, Галя тата Вера ҫухални // Илле Тукташ. Шварц, Е.Л. Пӗрремӗш класра; И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 124 с.

Тӑххӑр астӑватӑп.
Девять помню.

Маруся пӗрремӗш хут шкула пырать // Илле Тукташ. Шварц, Е.Л. Пӗрремӗш класра; И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 124 с.

— Астӑватӑп.
Куҫарса пулӑш

6 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Анчах эпӗ яш чухнехи паттӑрлӑха астӑватӑп…
Но я еще помню свои юношеские военные подвиги…

X сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Астӑватӑп, эпӗ ӗлӗк кӗнеке ҫинче вуланӑччӗ.
Помнится, в «Физиологии обыденной жизни» сказано,

Тӑватӑ кун // Ярукка Сантри. Гаршин В.М. Тӑватӑ кун: калав. — Шупашкар: Республикӑри чӑваш кӗнеки кӑларакан уйрӑм, 1924. — 38 с.

Ҫапах та, лайӑх астӑватӑп, мана уҫланкӑра персе пӑрахрӗҫ, епле эпӗ чӑтлӑха кӗрсе выртнӑ-ши?
Однако как это я очутился в кустах, когда они выстрелили в меня на полянке?

Ҫак тӗлте турккӑсем пӑшалпа питӗ хытӑ пенине астӑватӑп.
Они стреляли так часто.

Мӗншӗн тесен, эпӗ ӳкрӗм (кӑна лайӑх астумастӑп, анчах астӑватӑп, пурте малалла чупрӗҫ, эпӗ чупаймарӑм, вара ман пуҫ умӗнче темӗскер кӑваккӑн курӑнса ҫеҫ юлчӗ), ӳкрӗм эпӗ уҫланкӑра, сӑрт ҫине.
Потому что я упал (этого, впрочем, я не помню, но помню, как все побежали вперед, а я не мог бежать, и у меня осталось только что-то синее перед глазами) — и упал на полянке, наверху холма.

Вӑрмантан уҫланкӑ ҫине тухсан, хам та пӑшала темиҫе хут пенине астӑватӑп.
Помню, и я сделал несколько выстрелов, уже выйдя из лесу, на поляне.

Тата астӑватӑп, вӑрмантан тухса ҫитеспе, чӑтлӑхра эпӗ… лешне куртӑм.
Я помню также, как уже почти на опушке, в густых кустах, я увидел… его.

Кӑна эпӗ питӗ лайӑх астӑватӑп.
Да, я это хорошо помню.

Астӑватӑп, вӑрманта хамӑр чупнине, етресем шӑхӑрса иртсе кайнине; етресем лексе йывӑҫ турачӗсем ҫӗре татӑлса ӳкнине, тата йӗплӗхулӑ тӗмисем витӗр хамӑр упаленнине астӑватӑп…
Я помню, как мы бежали по лесу, как жужжали пули, как падали отрываемые ими ветки, как мы продирались сквозь кусты боярышника.

Кӑна вара эпӗ астӑватӑп, ку хӗрӗх улттӑмӗш ҫулта пулчӗ.
Это я уже помню, это в сорок шестом году было.

Утрав ҫинче // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Унпала темӗскерле алӑка уҫмаллине, вара вӑл телей кӳрсе панине кӑна астӑватӑп… — терӗ Тортилла.
Помню только, что нужно отворить им какую-то дверь и это принесёт счастье… — сказала Тортила.

Буратино кӳлӗре пурӑнакансемпе паллашать, кунта вал тӑватӑ ылтӑн укҫа ҫухални ҫинчен пӗлет тата Тортилла тимӗр шапаран ылтӑн ҫӑраҫҫи илет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Астӑватӑп, пальто айӗнчен курӑнса тӑракан пысӑк та яки пуҫ чашки ҫине тата кӑвак хӑлха ҫине пӑхса тӑнӑ чух манӑн ни хӑрани, ни хӗрхенни те ҫукчӗ, — ҫавӑн пек кӑмӑллӑ ҫурхи кун хушшинче ҫын хӑйне-хӑй вӗлерме пултарнине ӗненес килместчӗ.
Помню, я не чувствовал ни страха, ни жалости, глядя на большой, гладкий череп, высунувшийся из-под пальто, и на синее ухо, — не верилось, что человек мог убить себя в такой ласковый весенний день.

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ман учитель те мана ырӑ сунакан ҫын Хусанта академире, — астӑватӑп!
Учитель мой и благожелатель; в Казани, в академии, помню!

Ҫав пӗртен-пӗр хутра ҫеҫ, — эпӗ астӑватӑп, — аҫа ҫури ним чӗнмесӗр вӑл кулса илчӗ.
Это был единственный раз, когда, я помню, вотчим молча улыбнулся.

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Эпӗ астӑватӑп, вӑл тӑлӑхскер пулнӑччӗ; амӑшӗпе ашшӗ унӑн тахҫанах вилнӗ, хӑйпе тӑванӗсем пулман, пӗр сакӑр ҫултанпах вӑл ют ҫынсем патӗнче пурӑнатчӗ.
Он был, помнится мне, сирота; мать и отец давно умерли у него, братьев, сестер — не было, лет с восьми он жил по чужим людям.

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика