Шырав

Шырав ĕçĕ:

Йытӑ сăмах пирĕн базăра пур.

Йытӑ (тĕпĕ: йытӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Анчах пӗр кӗтмен ҫӗртен йытӑ вӗрсе ячӗ, вӑл пӳртрен чупса тухрӗ.
Но тут собака неожиданно залаяла и выскочила из хижины.

XXXV. Хӗл каҫмалли вырӑнта // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Йытӑ ун еннелле пӑхса вӗрсе илчӗ.
Собака залаяла на него.

Пынӑ ҫынсене тем пысӑкӑш йытӑ тапӑнчӗ, юрать-ха, вӑл Иван Остена палласа илчӗ те ачашланма тытӑнчӗ.
На путников бросилась овчарка, но, узнав Ивана Остена, стала ласкаться к нему.

Иван Боримечка, йытӑ пек вӗре-вӗре хӑратса, хуса ҫитнӗ кашкӑрсене пурттипе ҫапа-ҫапа ӳкерет.
Иван Боримечка часто делал вылазки, лая, как овчарка, и добивал зверей топором.

ХХХIII. Ҫӗнтерекенсем ҫӗннисене хӑналаҫҫӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ушкӑнри ҫынсем ҫакӑ мӗне пӗлтерни пирки шухӑшланӑ хушӑра йывӑҫ хӳттинчен пӗр тем пысӑкӑш тӗттӗм кӗлетке курӑнах кайрӗ, паллах ӗнтӗ, ку йытӑ тавраш пулмарӗ, темле тӗлӗнтермӗш, акӑш-макӑш пысӑк упа тейӗн, кайри ури вӗҫҫӗн чӗвен тӑнӑн курӑнчӗ ҫак кӗлетке.
Пока товарищи продолжали недоумевать, из-за деревьев появилась громадная темная фигура, напоминавшая уж, конечно, не собаку, но скорее чудовище, невиданного гигантского медведя, вставшего на задние лапы.

Йытӑ вӗрни хытӑрах илтӗнсе кайрӗ.
Лай зазвучал громче.

— Ӑҫта кунта йытӑ пулма пултартӑр ҫав вӑхӑтра? — терӗ Бойчо.
— Откуда тут взялась собака в такое время? — сказал Бойчо.

— Мӗн эс пире сехет хушши урамра тытса тӑратӑн йытӑ? — ятлаҫса илчӗ хӑрах куҫлӑ жандармӗ, плащӗнчен юрне силленӗ май.
— Почему ты держал нас целый час на улице, скотина? — ругался одноглазый полицейский, стряхивая снег с плаща.

XXXII. Турӑ ҫӳлте, патша инҫетре // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл шӑппӑн кӑна аяккинелле пӑрӑнчӗ те, ватӑ йытӑ пек, кӗтмен ҫӗртен вӗрсе ячӗ.
Молча отойдя в сторону, он внезапно залаял, как старая овчарка, прямо над головой у девушек.

ХХХI. Алтӑнӑври улах // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Стайкӑна култарма хӑтланса, вара йытӑ пек вӗрет.
А когда хочет ее рассмешить, лает, что овчарка.

Ҫав йытӑ Стефчовӑн ҫывӑх юлташӗ пекех пулса тӑчӗ, вӑл Огнянова вилӗм карти хатӗрлесеччӗ…
Она стала союзницей Стефчова и выдала Огнянова…

XXVII. Ҫӳрен ҫын // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак йытӑ вӗрнине те таҫта илтнӗ пек пулчӗ, элле ӑна ҫавӑн пек туйӑнчӗ кӑна-ши.
Этот лай был ему как будто знаком, или, может быть, так ему показалось.

Кӑштах тӑрсан, йытӑ вӗрни илтӗнсе кайрӗ, унтан ҫын сасси те илтӗнкеле пуҫларӗ.
Спустя четверть часа невдалеке послышался собачий лай, а вскоре и голоса людей.

Йытӑ мӗншӗн ҫав арман патӗнче явӑнса ҫӳрерӗ?
Почему собака вертелась у мельницы?

ХХIV. Икӗ ӑрӑм // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Стефчовӑн та, онбашин те ун чухне ҫав йытӑ мӗншӗн Огнянова урнӑ пек тапӑннине, арман патӗнче вӑл мӗншӗн ҫӗре тӑрмаланине пӗлме май та пулман.
В то время ни Стефчову, ни онбаши не пришло в голову спросить себя, отчего гончая с бешеной яростью набрасывалась на Огнянова и рыла землю у мельницы.

Ҫӗр минне анса кайтӑрах ҫак ман ача пуҫне ҫавӑракан йытӑ ами!
Чума ее возьми — эту бешеную суку, что приворожила моего сына!

ХХIII. Таппа урӑххи ҫакланнӑ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Йытӑ вӗрни кӑна хытӑрах та ытларах илтӗнет.
Только собаки лаяли все громче и чаще.

XXII. Ставри пуп патӗнче хӑнара // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Йытӑ вӗрни хытӑрах та хытӑрах илтӗнет, Илийчо Ӑслай вӑл ӗҫе пит ӑста пултарни пуриншӗн те паллӑ.
Лай все громче, и публика находит, что эта роль хорошо удается Илийчо Любопытному.

XVII. Спектакль // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӗсенчен те ҫак йытӑ пек чӗрӗлсе тухаканӗ ан пултӑрччӗ, — терӗ игумен ӳпкелешнӗ кӑмӑлпа.
Как бы кто из них не воскрес вроде этой собаки, — проговорил игумен укоризненно.

XVI. Ҫӑва калаҫать // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Чорбаджи, мӗншӗн сана тапӑнать ҫак йытӑ? — тесе ыйтрӗ онбаши пашкаса сывлакан Огняновран.
— Чорбаджи, почему эта собака так зла на тебя? — обратился он к раскрасневшемуся и тяжело дышавшему Огнянову.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика