Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кулма (тĕпĕ: кул) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ахӑлтатса кулма пуҫланӑ Эстамп мана хӑлхаран ярса тытрӗ те кӑшкӑрать:

Захохотав, Эстамп схватил меня за ухо и вскричал:

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Иккӗшӗ те харӑсах сулланчӗҫ — вӗсен хушшине пӗрене чиксе хунӑ тейӗн, вара ахӑлтатса кулма пуҫларӗҫ.

Тогда оба качнулись, словно между ними ввели бревно, и стали хохотать.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Эпӗ тӳрӗрех тӑрса кулма хӑтлантӑм.

Выпрямился и попробовал улыбнуться.

IX сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Кулма хӑтланса пӑхрӗ те тӳрех шӑпланчӗ, унтан хӑяв ярса, ылханса кӑмӑлне тул-тарасшӑнччӗ.

Попробовал засмеяться и смолк, затем разразился проклятиями.

V. Шӑплӑх // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

Эпӗ, Фирс, амӑшӗ хӑйӗн ачисене ачашлама хӑяйман, йӑл кулма ӗмӗтленекенсен малтан ӑс-хакӑл халал хучӗ ҫырмалли вӑхӑтсем пирки ӗмӗтленетӗп.

Я мечтаю о тех временах, Фирс, когда мать не осмелится погладить своих детей, а желающий улыбнуться предварительно напишет духовное завещание.

I. Чыс тӑватӑп // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

— Нимӗн те, — шӑлӗ витӗр сӑрхӑнтарчӗ Эли, ҫав вӑхӑтрах куҫӗсем кулма хӑтланчӗҫ.

— Ничего, — процедил он сквозь зубы, в то время как глаза его силились улыбнуться.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 327–333 с.

Куҫ вара хӗсет те хӗсет, мӑйӑх ҫӗкленет те ҫӗкленет, ҫакӑ ытлашши ҫепӗҫ те кулӑшла пулнӑран Сериз г-жа тӳссе лараймарӗ, ахӑлтатсах кулма пикенчӗ.

А глаз все подмигивал, ус все топорщился, и было это так нежно и смешно, что г-жа Сериз, не выдержав, расхохоталась.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 293–301 с.

Кулма чарӑнчӗ те Груббе — каласа хучӗ:

Перестав смеяться, Груббе заметил:

IХ сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Давенант хӑйӗн сӑрине вӗҫленӗ вӑхӑтра сӗтел хушшинче лӑплантаракан тата путишле темле йышӑну турӗҫ ахӑртнех, мӗншӗн тесен Тромп хӑйӗн пӳрнисен вӗҫне чуп туса илчӗ те — пӗлӗшӗсем ахӑлтатса кулма пикенчӗҫ.

Пока Давенант оканчивал свою кружку, за столом, как видно, было решено что-то успокоительное и потешное, так как Тромп поцеловал кончики своих пальцев и приятели расхохотались.

VII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Вальтерпа юнашар вырнаҫсан та кулма чарӑнаймарӗ.

Сев с Вальтером, он продолжал смеяться.

VII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Давенант шутсӑр хытӑ савӑннӑран хура мӑйӑхлӑ ҫынна чавсинчен ярса тытрӗ, хыттӑн чӑмӑртарӗ, савӑнса тӗлӗннипе кулма пуҫларӗ.

Давенант так обрадовался, что схватил черноусого человека за локоть и сжал его, смеясь от восхищения.

VII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Хуҫа ҫав тери аптӑраса кайнӑ Гента ӑнланма та, унран кулма та мехел ҫитереймен, ҫав хушӑра лешӗ пӳртрен тухнӑ та ҫухалнӑ.

Хозяин так оторопел, что не мог ни понять, ни высмеять Гента, а тем временем тот вышел и скрылся.

IV сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Эпир чылайччен тавлашрӑмӑр, пӑхатӑп та — пурте майӗпен-майӗпен тарӑхма чарӑнчӗҫ, кулма пикенчӗҫ.

Мы долго спорили, и мало-помалу я увидел, что все уже не сердятся, а смеются.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 382–396 с.

— Хулара? — Энох хӑйӗнчех хӑй темӗскер вӑрланӑн калпакне васкамасӑр хыврӗ, унтан кулма чарӑнса ывӑлӗ ҫине йывӑр пӑшӑрханупа тулнӑ куҫӗсемпе тирӗнчӗ.

— В город? — Энох медленно, точно воруя ее сам у себя, снял шапку и, перестав улыбаться, устремил на сына взгляд, полный тяжелого беспокойства.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 382–396 с.

Ыттисем ахӑлтатса кулма пикенчӗҫ.

Остальные захохотали.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 360–374 с.

— Эпӗ телейлӗ, — терӗ вӑл эпӗ лаша ҫинчен сиксе ансан мана ыталаса; унӑн ҫӗкленӳллӗ сӑмахӗ мана кӑштах иментерчӗ, ҫавӑнпа эпӗ хаваслӑн кулма хӑтлантӑм.

— Я счастлив, — сказал он, обнимая меня, когда я соскочил с лошади, и несколько смущенный торжественностью его голоса, пытался весело засмеяться.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 331–337 с.

«Тӗнче ҫӑлӑнӑҫӗн чӑнлӑхӗ» мана ҫав тери хыттӑн ахӑлтатса кулма хистерӗ.

«Истина спасения мира» заставила меня громко расхохотаться.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 331–337 с.

Шӗвӗрӗлчен ахӑлтатсах кулма пуҫларӗ.

Глист громко расхохотался.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 298–303 с.

Тенброк кулма хӑтланчӗ.

Сказал Тенброк, пытаясь улыбнуться.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 276–284 с.

Вӑл тинех кулма вӑхӑт ҫитрӗ тесе шухӑшларӗ.

Наконец он решил, что пора улыбнуться.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 259–266 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех