Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

вӑрман сăмах пирĕн базăра пур.
вӑрман (тĕпĕ: вӑрман) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ӳпне ӳкнӗ ҫын ҫул ҫинче выртать, — вӑрман пурнӑҫне чавси айӗнчен тимлӗн сӑнать тейӗн; куртка пуставӗ ҫурӑмӗ ҫинче кӑштах ҫурӑлнӑ.

На дороге, лицом вниз, словно рассматривая из-под локтя лесную жизнь, лежал труп человека с едва заметно разорванным на спине сукном куртки.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 161–173 с.

Руанта юхан шыв ҫыранне Конкаибпа Ахуан-Скап хушшинчи кӳлӗсен ушкӑнӗпе ҫыхӑнтаракан вӑрман ҫулӗ, пӗр ӑру вӑйӗпе хывнӑскер, — ҫакнашкал ытти мӗн пур ҫул пекех: тӳп-тӳрӗ кайма май ҫук; ҫынсемшӗн мар, ытларах, тен, вӗҫен кайӑксемшӗн меллӗрех; анчах ун тӑрӑх ҫӳреҫҫӗ, чӑн та — тӑтӑшах тееймӗн.

Лесная дорога, соединяющая берег реки Руанты с группой озер между Конкаибом и Ахуан-Скапом, проложенная усилиями одного поколения, была, как все такие дороги, скупа на прямые перспективы и удобна более для птиц, чем для людей, однако по ней ездили, хоть и не так часто.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 161–173 с.

Пӗлӗтсен хумлӑ-хумлӑ, ҫӳллӗ-ҫӳллӗ хӳмисем вӑрман ҫийӗн чӗвен тӑрса ишеҫҫӗ, вӑхӑт-вӑхӑтӑн тӗтре тӗркемӗсене ҫӗрелле ывӑтаҫҫӗ, хайхискерсем тӗмсенчен ҫакланса пӑравус трубин тӗтӗмӗн капламӗсем пек куҫаҫҫӗ.

Волнистые стены туч плыли стоймя над лесом, иногда опуская к земле свитки тумана, цепляющиеся за кусты, подобно клубам дыма паровозной трубы.

Шурӑ шар // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 136–139 с.

— Кунта вӑрман мар.

— Здесь не лес.

Мӗн пулнӑ пулнах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 109–113 с.

— Эпӗ унта Кӑвак Юхан шывпа Вӑрман Лилийӗ таранчченех мӗн пур сукмака пӗлетӗп.

— Я там знаю все тропочки от Синего Ручья до Лесной Лилии.

Мӗн пулнӑ пулнах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 109–113 с.

— «Вӑрман лилийӗ» фермӑна-и? — йӑвашшӑн ыйтрӗ Грифит.

— На ферму «Лесная лилия»? — кротко спросил Грифит.

Мӗн пулнӑ пулнах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 109–113 с.

Ҫапла… ҫул ҫинчи пӗр уйӑх мана вӑрман мӗнне кӑтартса пачӗ.

Да, месяц пути показал мне, что этот лес.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

Тӗлӗнсе кайнӑскер, — ара, кунта вӑрман ҫеҫ, сӗм вӑрман ҫеҫ тӑсӑлса выртмалла, вун тӑватӑ кун кайсан та пур енче те негрсен пӗр ялӗ те ҫук, — сунарҫӑ сасӑ тӗлнелле утнӑ, ӑна унта питӗ ӑшшӑн кӗтсе илнӗ.

Потрясенный, так как только лес, только один лес мог расстилаться здесь, и во все стороны не было даже негритянской деревни ближе четырнадцати дней пути, Пелегрин двинулся на звук, и ему оказали теплое гостеприимство.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

Вӑрман варринче ҫынсем пурӑнакан питех те хитре йӑвалла пысӑках мар айлӑм сарӑлса выртать-мӗн; Пелегрин унта пач кӗтмен ҫӗртен пырса лекнӗ, мӗншӗн тесен капӑр ҫурма сӗмлӗхре тропик чӑтлӑхӗ, ӑнсӑртран тенӗ пек, ҫӳллӗ пӗрене стенасемпе пӗрлешет; ку — ҫурт-йӗрӗн хыҫал енӗ, малти фасад вара тӑп-тулли чечеклӗ шалти ҫӑра сада тухать.

Среди лесов высится небольшое плато с прелестным человеческим гнездом, встречаемым неожиданно, так как тропическая чаща в роскошной полутьме своей неожиданно пересекается высокими бревенчатыми стенами, образующими заднюю сторону зданий, наружные фасады которых выходят в густой внутренний сад, полный цветов.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

Вӑл юхан шыв леш енче, кунтан пӗр пилӗк ҫӗр мильӑра, слон шӑмми питӗ нумай пуҫтарнӑ; сӗм-сӗм вӑрман хушшинче, сирӗн чун-чӗрӗре тыткӑнлакан вырӑнта.

Он взял много слоновой кости по ту сторону реки, миль за пятьсот отсюда, среди лесов, так пленяющих ваше сердце.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

Анчах тӗшши ҫапларах: «Ҫак вӑрман океанӗнче пысӑкран та пысӑк, аптӑратмаллипех аптӑратса ӳкерекен, паллӑ мар тӗлӗнтермӗш варри — вӗҫе-вӗҫӗн сапӑнса тухнӑ тӗлӗнтермӗшсен темӗнле Гималайӗ пулма кирлӗ».

Но ее суть такова: «в лесном океане этом должен быть центр наибольшего и наипоразительнейшего неизвестного впечатления, некий Гималай впечатлений, рассыпанных непрерывно».

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

— Пысӑк ҫак вӑрман, материке шалалла пин-пин мильӑна тӑсӑлаканскер, Соломон патша копийӗсене, Шехерезада юмахӗсене тата хӑйсене уҫасса кӗтекен пин-пин япалана пытарса усрама тивӗҫлӗ.

— Этот огромный лес, что тянется в глубь материка на тысячи миль, должен таить копи царя Соломона, сказку Шехерезады и тысячу тысяч вещей, ждущих открытия.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

— Ун чухне вӑл вӑрман пирки мӗскер евитлерӗ? — ыйтрӗ Вебер.

— Что говорил он тогда о лесе? — спросил Вебер.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 98–108 с.

Сарлакаран та сарлака анлӑш мӗнне пӗлменскер ун патнелле ыткӑнса ӳкекен каплама — ҫывӑхри уй-хирпе вӑрман стенине — курнипе сиксех чӗтрет, анчах юлашкинчен тавралӑх хӑйӗн вырӑнне ларчӗ-ларчех.

Не умея овладеть громадной перспективой, он содрогался среди взметнувшихся весьма близких к нему стен из полей и лесов, но наконец пространство стало на свое место.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 85–91 с.

Сад тулашӗнче вӑрман тата Ахуан-Скап ту хысакӗсен юрлӑ вӑчӑрисем йӑлтӑртатаҫҫӗ.

За садом сияли леса и снежные цепи отрогов Ахуан-Скапа.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 85–91 с.

Вӗсен ҫурӑмӗ хыҫӗнче вӑрман кашласа ларать; малта, ҫултан аяларах, сарлака уҫланкӑра, чӑпар тӗмсем ӳсеҫҫӗ, тункатасен хушшинче — вутӑ стенисем, — вӗсем уҫӑ тӳремлӗхре пысӑк лаптӑк йышӑнаҫҫӗ.

За их спиной стоял лес; впереди, пониже дороги, пестрела обширная вырубка с кустами и пнями среди стен дров, занимавших большую часть открытой равнины.

Хушу — ҫар валли // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 81–84 с.

Унта пӗтӗмпех уҫӑмсӑр: вӑрман, сӗм тӗттӗмлӗх, тӑшмансем тата тискер кайӑксем; унта никам ҫине те ҫаврӑнса пӑхаймастӑн.

Там глухо: леса, тьма, враги и звери; не на кого там оглянуться.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 49–57 с.

Анни чарӑнчӗ те — кӑкӑрӗнче вӑрман юррине тӑн-ларӗ; унтан каллех чул муклашкине шаккама пикенчӗ; янӑравлӑ ҫӗнӗ хум ҫурма тамалак сасса вӑйлата-вӑйлата салатнине кура — вӑхӑт-вӑхӑтӑн хӗпӗртӳллӗн кулать, кулать…

Анни остановилась, слушая, как в самой ее груди поет лес, и стала стучать по камню, улыбаясь, когда новая волна звона осиливала полустихший звук.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 371–376 с.

Пирӗн вӑрман ҫулӗсем — сад пахчи.

Наши лесные дороги — это сады.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 371–376 с.

Хӗвел, хӑйӑр, вӑрман.

Солнце, песок, лес.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех