Шырав

Шырав ĕçĕ:

хыттӑн сăмах пирĕн базăра пур.

хыттӑн (тĕпĕ: хыттӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Виҫҫӗшӗ те, ури ҫине тӑрса, Владимирка ҫулӗ еннелле, тӗттӗмелле, пӑхса хыттӑн юрларӗҫ.
Все трое встали и уже кричали во весь голос в темноту, туда, где пролегал Владимирский тракт:

Карпеи // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Саша ку йӗркесене уйрӑмах йыхравлӑ юрлама пӗлет, Володя, пур тӗлӗшпе те пиччӗшӗ пек пулма тӑрӑшаканскер, ун ҫине пӑхса, унпа тата аппӑшпе пӗрле пӗтӗм сассипе хыттӑн юрлать:
У Саши они звучали особенно призывно, и Володя, старавшийся во всем подражать брату, вместе с ним и сестрой громко пел:

Аня Саша еннелле ҫаврӑнчӗ те хыттӑн вула пуҫларӗ:
Аня, повернув лицо к Саше, громко прочитала:

Сехет чашлатма тытӑнчӗ, ҫав хушӑра хыттӑн йӗни илтӗнчӗ.
Часы зашипели, и раздался громкий плач.

Ҫӗнӗ ҫурт // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Вӑл хӑйӗн типнӗ тутине чӗлхипе ҫулакалать, хыттӑн, хӑйӑлтатса сывлать.
Он облизывал сухие губы и громко, с хрипом дышал.

Кивӗ венец урамӗнче // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Вӑл, кукленсе, чуччуне хыттӑн ыткӑнтарса ярать — Оля хӑман тепӗр вӗҫӗнче ҫӳле-е ҫӗкленет, хӑраса та хавасланса ҫухӑрашать, пуҫне хыҫалалла ҫавӑрать: унӑн та Атӑла курасси килет.
Он приседает, сильно толкает доску — Оля на другом конце взлетает вверх, визжит от страха и восторга, поворачивает голову назад: ей тоже хочется увидеть Волгу.

Хыттӑн кӑшкӑрса ярса, Дик трап тӑрӑх Уэлдон миссис, пӗчӗк Джек, Бэн, Бенедикт пичче ларакан каютӑна чупса кӗчӗ.
Тогда Дик, громко вскрикнув, бросился вниз по трапу и вбежал в каюту, где сидели миссис Уэлдон, маленький Джек, Нэн и кузен Бенедикт.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Халл капитан «Пилигрим» еннелле пӑхса илчӗ те пакур вӗҫне ҫыхнӑ вымпелпа хыттӑн сулла пуҫларӗ.
Капитан Халл бросил взгляд в сторону «Пилигрима» и отчаянно замахал вымпелом, привязанным на конце багра.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

— Вара Уэлдон миссис хыттӑн: — Бенедикт пичче! Килӗр-ха кунта, — тесе чӗнчӗ.
— И миссис Уэлдон громко позвала: — Кузен Бенедикт! Идите сюда.

Улттӑмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

— Курӑр акӑ, — хыттӑн калаҫрӗ руль умӗнчи Болтон, — пӗр ырӑ уяр кун ҫак йытӑ ман пата пырать те: «Ӑҫталла ҫул тытатпӑр, Болтон? Ҫил хӑш енчен вӗрет паян? Ҫурҫӗр-хӗвеланӑҫ е хӗвеланӑҫ-ҫурҫӗр енчен?» — тесе ыйтать.
— Вот увидите, — ораторствовал рулевой Болтон, — в один прекрасный день этот пес подойдет ко мне и спросит: «Куда мы держим курс, Болтон? Какой ветер нынче дует? Норд-вест или вест-норд-вест?»

Хыттӑн кисренни вӗсене ыйхӑран вӑратнӑ.
Их разбудил страшный толчок.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Унтан, камбуз еннелле ҫаврӑнса, хыттӑн: — Негоро! — тесе чӗнчӗ.
— И, повернувшись к камбузу, он громко крикнул: — Негоро!

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Вӑл Дик Сэнда пиншак аркинчен урипе ҫаклатрӗ те хурлӑхлӑн та хыттӑн вӗрме тытӑнчӗ.
Схватив Дика Сэнда за полу куртки, она опять громко и жалобно залаяла.

Дубов Ковалев патне пырса тӑчӗ, унӑн типӗ те вӗри аллине хыттӑн тытса чӑмӑртарӗ.
Дубов подошел к Ковалеву, крепко пожал его сухую горячую руку.

Ҫирӗм саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Витюшкӑн пит-куҫӗ шуралса кайрӗ, амӑшӗн аллине тытамак тытнӑ чухнехи пек, хыттӑн ярса тытрӗ.
Лицо у Витюшкн побелело, он схватил мать за руку.

Ҫирӗм улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Юлашки вӑйне пухса, Саша ирсӗр палача урипе тапса ячӗ те хыттӑн кӑшкӑрчӗ:
Собрав последние силы, Саша ударил ногой палача и крикнул:

Пуҫне ҫӳлелле ҫӗклесе, вӑл хыттӑн юрласа ячӗ:
Вскинув голову, он громко запел:

Мӗнле шутлатӑн эсӗ, чӑнах та ҫакса вӗлерӗҫ-ши? — ыйтрӗ вӑл тӗттӗмелле хӑйӗн пысӑк куҫӗсемпе хыттӑн шӑтарса пӑхса.
Как ты думаешь — повесят? — спросил он, глядя в темноту широко раскрытыми глазами.

Ӑна курсанах, хунямӑшӗ хытӑ хӑраса ӳкрӗ, хуняшшӗ вара, хӑйӗн ӗҫпе кушӑрканӑ вӑйлӑ чӑмӑрне пӗрре хытӑ пӑчӑртаса, тепре ҫемӗҫтерсе, хыттӑн мӑшлатса сывларӗ, ҫамкине картлантарчӗ.
Свекровь затряслась, увидя его, а свекор громко засопел, нахмурился, сжимая и разжимая все еще крепкие, заскорузлые кулаки.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Лешӗ вара, унӑн аллине хӑвӑртрах ярса тытса, хыттӑн чӑмӑртарӗ.
Тот схватил ее, крепко сжал.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика