Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑхӑннӑ (тĕпĕ: тӑхӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тепӗр чарӑнура трамвай площадкине те, вагон ӑшне те парада тухмалли костюмсем тӑхӑннӑ, хӗрлӗ галстуксем ҫакнӑ шкул ачисем кӗрсе тулчӗҫ.
А на следующей остановке и площадку и вагон заполнили школьники в парадных костюмах, в красных галстуках.

Июнӗн ҫирӗм иккӗмӗшӗ // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Вӑл ҫак сарлака кӗлеткеллӗ, уҫӑ ҫухаллӑ кӗпе тӑхӑннӑ ҫӗр чавакан ҫын 201-мӗш шкул директорӗ пулнинчен тӗлӗнсе кайрӗ пулас та, кулса ячӗ, анчах шкула урӑх ӗҫпе килнӗ пулнӑ пулин те, эпир ӗҫленӗ ҫӗртен пӗр самантлӑха та каймарӗ.
Он сначала удивился, услышав, что плечистый землекоп в косоворотке и есть директор 201-й школы, потом рассмеялся и больше уже не уходил с участка, хоть и пришел в школу по каким-то другим делам.

«Килет ешӗл ҫуркунне» // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Кӗнеке хуплашки ҫинче икӗ ача ҫапӑҫнине ӳкернӗ: пӗри кӑвак костюм тӑхӑннӑ типшӗм ача, тепри, — хӑмӑр тӗслӗ тӑхӑнни — мӑнтӑр.
На обложке дрались два мальчика: худенький — в голубом костюме и толстый — в сером.

Аркадий Петрович // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Эсир хӑвӑр кам пулсассӑн та сирӗн ырӑ пурнӑҫ шӑпи ҫав ҫын аллинче, ҫав ученӑйӑнни пек пуҫлӑ, рабочинни пек сӑнлӑ ахаль салтак тумтирне тӑхӑннӑ ҫын, пуриншӗн те тӑрӑшса ӗҫлет».
И кто бы вы ни были, судьба вашей добродетели в руках этого человека с головой ученого и в образе рабочего, в простой солдатской одежде, заботится обо всем».

Ҫулпуҫ сӑмахӗ // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ывӑлпа юнашар тӑрса, кӗрен кӗпе тӑхӑннӑ, шухӑша кайса лӑпкӑн ларакан хӗрача ҫине пӑхатӑп та ҫапла шухӑшлатӑп: мӗн тӗлӗнтерет-ши ӑна ҫак ӳкерчӗкре?
Я стояла рядом с сыном, смотрела на спокойную, задумчивую девочку в розовом и думала: что так поразило Шуру?

Кӗрен кӗпеллӗ хӗрача // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ҫавӑн пек спецовкӑсем тӑхӑннӑ ҫынсене пурте хисеплесе те савӑнса пӑхаҫҫӗ — вӗсем пуҫласа метро тума тытӑннӑ ҫынсем-ҫке-ха.
На людей в таких спецовках смотрят с уважением и интересом: первые строители метрополитена — это не шутка!

Тӗлӗнмелле ҫулҫӳрев // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Урамра эпир нумайранпа ӗнтӗ куркалатпӑр тӑмпа вараланса пӗтнӗ спецовка тӑхӑнакан яшсемпе хӗрсене, вӗсем резина атӑпа ҫӳреҫҫӗ, пуҫӗсене шахтерсенни пек сарлака шлепке тӑхӑннӑ.
Уже давно мы встречаем на улице юношей и девушек в перепачканных землей и рыжей подсыхающей глиной спецовках, в резиновых сапогах и широкополых шахтерских шляпах.

Вӗсем ҫумӑр шывӗпе ҫӑвӑннӑ хыҫҫӑн ҫӗнӗ тум тӑхӑннӑ пек туйӑнаҫҫӗ.
Сейчас они стояли нарядные, дочиста вымытые дождем.

Тепӗр ҫултан // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Анатолий Петрович питӗ хӳхӗм ҫунашка туса пачӗ те, вӗсем кашни кун чылай вӑхӑт хушши ярӑнаҫҫӗ, е пӗрне-пӗри туртса ҫӳреҫҫӗ, Зоя мала, Шура хыҫала ларса, хӗрлӗ алсиш тӑхӑннӑ мӑнтӑр аллисемпе аппӑшне ҫатӑрласа тытса, ту ҫинчен парӑлтаттарса ҫеҫ анаҫҫӗ.
Анатолий Петрович смастерил отличные салазки, и каждый день Зоя с Шурой подолгу катались: то возили друг друга, то садились вдвоем — Зоя впереди, Шура сзади, ухватившись за сестру толстыми короткими руками в красных варежках, — и во весь дух летели с горы.

Xӗлле // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Хура пиншакпа, тӗрӗллӗ кӗпе тӑхӑннӑ, шӑлаварпа, ҫӑнӗ ҫӑпатапа, пиншакӗ айӗнчен пиҫиххи ярапи курӑнса тӑрать.
Одет был парень в черный пиджак, вышитую рубашку, подпоясанную поясом, концы которого свисали из-под полы пиджака.

XXX. Ҫураҫу // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Лапсӑркка хура ҫӗлӗкпе, ҫине хура тупкӑ кӗрӗк тӑхӑннӑ рамански кӑҫатти пӗҫтӗп таран.
В черной лохматой шапке, такой же дубленой шубе и высоких романских валенках.

XXI. Вӑхӑтсӑр татӑлнӑ юрӑ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ешӗл ҫӗлӗкӗсем кӑтра вӗсен, йӑрӑм-йӑрӑм, ука ярапа аннӑ пек, сарӑ кӑрккисем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ, Ҫамрӑк чӑрӑшсем ешӗл тухъя тӑхӑннӑ евӗр илемлӗ.
Только сосновые шляпы зелены и кудрявы, и на них золотятся, будто расшитые позументом, крупные шишки, А молодые ели, кажется, оделись в зеленые тухьи…

XVIII. Харсӑр алӑсем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Мӑшӑр хура ҫивӗтне кӑкӑрӗ умне усӑнтарнӑ, ҫара урине ҫӳхе пушмак тӑхӑннӑ.
Две тугие черные косички свисали на грудь, на босу ногу надеты легкие тапочки.

XIII. Тимӗр хӗрсе шӑранать // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Пуҫне выртма карттус тӑхӑннӑ, шурӑ кӗпи ҫийӗн пилӗкне чӗн пиҫиххи ҫыхнӑ, лутра кунчаллӑ атӑпа, тепри — ҫамрӑкки, ҫанӑсӑр шурӑ кӗпепе, кӗске кӑвак йӗмпе, Ильяс ҫамрӑккине ҫийӗнчех палласа илчӗ — Володя.
На голове у него был картуз, а белая рубаха подпоясана кожаным ремешком; обут он был в сапоги с короткими голенищами; на другом была белая рубашка без рукавов, короткие синие штанишки — Ильяс тут же узнал в нем Володю.

Шурӑ халат тӑхӑннӑ майор профессор пек курӑнчӗ.
В белом халате, наглухо завязанном, майор походил на профессора.

24. Кӗрешӳ тата вӑрӑма пырать-ха // Леонид Агаков. Матвеев Г.И. Симӗс вӑчӑрасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 112 с.

Юлашкинчен вӑл шурӑ халат тӑхӑннӑ темле ҫынпа пӗрле тавӑрӑнчӗ.
Вернулся он с каким-то человеком в белом халате.

Палланӑ, формӑллӑ тумтир вырӑнне вӑл халат тӑхӑннӑ.
И на нем, вместо знакомой формы, был надет халат.

Сасартӑк алӑк чӗриклетрӗ те, алӑк умӗнче кулса тӑракан, тап-таса хырӑннӑ, формӑллӑ кителпе килти туфли тӑхӑннӑ Николай Васильевич курӑнчӗ.
Скрипнула дверь, и на пороге показался улыбающийся, чисто выбритый, в форменном кителе и домашних туфлях Николай Васильевич.

Аялти кӗпе-йӗм вырӑнне тӑхӑннӑ ҫӑмлӑ халат ӑна хӑшпер япаласене аса илтерчӗ, вара вӑл ҫывӑрса каяс умӗнхи юлашки минутсенче мӗн пулнине майӗпе аса илсе йӗркене кӳртрӗ, анчах унтан кайран мӗн пулнисем пӗтӗмпех темле тӗпсӗр хура шӑтӑка путнӑ.
Пушистый халат, надетый вместо белья, кое-что напомнил, и постепенно в памяти начали восстанавливаться последние минуты перед сном, а дальше все тонуло в какой-то черной пропасти.

Пальто ҫийӗн шурӑ халат тӑхӑннӑ хӗрарӑм Стёпкӑран тӗпчеме тытӑнчӗ.
Женщина в белом халате поверх пальто затормошила Степку:

22. Ҫӑлӑнӑҫ // Леонид Агаков. Матвеев Г.И. Симӗс вӑчӑрасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 112 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика