Шырав

Шырав ĕçĕ:

санӑн (тĕпĕ: сан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Э-э… хӗр ача, санӑн качча тухмалла!.. — терӗ Гусев вырӑсла.
— Тебе, девка, совсем замуж пора, — сказал ей Гусев по-русски.

Ӑнсӑртран пӗлни // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Санӑн мана пулӑшмалла.
Ты мне должна помогать.

Ҫав авӑкра пулассине каласа кӑтартнине аса илеҫҫӗ: «Туман мӗскӗн ывӑлӗ, усалшӑн мӗлке пулса тӑр, вара тӳпе ывӑлӗн юнлӑ куҫӗ санӑн мӗлкӳне вӗлерме хӑмсарни — харама».
Тогда вспомнили пророчество: «Стань тенью для зла, бедный сын тумы, и кровавый глаз сына неба напрасно пронзит твою тень».

Аэлитӑн пӗрремӗш калавӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Вара эсӗ Тӳпен усал ывӑлӗ умӗнче курӑнмастӑн, унӑн юнлӑ куҫӗ санӑн мӗлкӳне кӑшлани — харама».
И ты станешь невидимым злому сыну неба, — напрасно его кровавый глаз будет пронзать твою тень».

Икӗ уйӑх — Оллопа Литха — ҫутипе ҫӗрле, усал эрешмен, цитли, санӑн ҫуртна картипе ҫыхнӑ чухне — мӗлке пулса тӑр, вара цитли сана тытаймасть.
Когда при свете двух лун, — олло и литха, — ночью злой паук, цитли, оплетает паутиной твою хижину — стань тенью, и цитли не поймает тебя.

Кӗтӳҫ малалла калать: «Юншӑн ҫӑтӑхакан ча сана чӑтлӑх витӗр шыранӑ чухне — мӗлке пулса тӑр, вара ча сӑмси санӑн юн шӑршине илтмест.
Пастух говорил ещё: «Когда кровожадный ча ищет тебя глазами сквозь заросль — стань тенью, и нос ча не услышит запаха твоей крови.

Санӑн чейник вӗри-и?
Чайник у тебя горячий?

Ҫав ҫӗрлех // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

— Унтан тата… — вӑл пӗр самантлӑха чарӑнса тӑрса, тӗлӗнмелле улшӑннӑ сасӑпа хушса хучӗ: — тен санӑн пӗр татӑк ҫӑкӑр тупӑнӗ… мана валли?
— А потом… — Он на мгновение замялся и странно дрогнувшим голосом докончил: — Может, у тебя найдется кусок хлеба… для меня?

3. // Леонид Агаков. Фадеев, А. А. Амгуньски полк: повесть; вырӑсларан Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 40 с.

— Челноков, эпӗ ҫак пулса иртни ҫинчен ревштаба пӗлтеретӗп те, матрос батальонӗсенчен пӗрне санӑн алла пама ыйтатӑп.
— Челноков, я сообщаю о происшедшем в ревштаб и прошу прислать один из матросских батальонов в твое распоряжение.

Санӑн тытса чармалла пулнӑ, ӑнлантӑн-и?
Ты должен был удержать, понимаешь?

Эсӗ ытлашши комиссарланса кайнӑ, санӑн куншӑн ответ тытмалла пулӗ.
Ты определенно закомиссарился, ты за это ответишь.

2. // Леонид Агаков. Фадеев, А. А. Амгуньски полк: повесть; вырӑсларан Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 40 с.

А санӑн хӑван малашнехи плансем мӗнле?
А каковы твои планы на будущее?

— Сана пурпӗрех персе пӑрахаҫҫӗ, анчах халь пулса иртни ҫинчен санӑн пӗлтермеллех.
— Тебя все равно расстреляют, но предупредить о случившемся ты обязан.

1. // Леонид Агаков. Фадеев, А. А. Амгуньски полк: повесть; вырӑсларан Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 40 с.

— Итле-ха, Семенчук, — терӗ Челноков, командир патне пӗшкӗнсе, — вӗсем пӑрахса кайсан, санӑн ответ тытмалла пулать.
— Слушай, Семенчук, — сказал Челноков, наклонясь к командиру, — если они уйдут — ты будешь отвечать.

— Карло атте, чӑн-чӑнах пукане сӑмахӗпе тупа тӑватӑп, — санӑн вучахра чӑн-чӑнах вутӑ ҫунса выртӗ, чӑн-чӑн чугунран тунӑ хуранта вӗри шӳрпе пулӗ.
— Папа Карло, даю честное кукольное слово, — у тебя будет настоящий огонь в очаге, настоящий чугунный котелок и горячая похлёбка.

Буратино Карло ашшӗпе, Мальвинӑпа, Пьеропа тата Артемонпа пӗрле килне тавӑрӑнать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Нимӗнех те мар, ан хурлан, каҫхине кайса санӑн япалусене пурне те илсе килӗп, — терӗ Карло.
— Ничего, не горюй, — сказал Карло, — вечером я схожу, принесу твои узлы.

— Эй эсӗ, пуканесен театрӗн директорӗ, сӑра пички, мӑнтӑр мӑйӑх, санӑн ӑшӑнта ухмах шухӑшсем кӑна, кунталла пирӗн пата ан, эпӗ санӑн ҫӗтӗк сухаллу ҫине сурам, — тет.
— Эй ты, директор кукольного театра, старый пивной бочонок, жирный мешок, набитый глупостью, спустись, спустись к нам — я тебе наплюю в драную бороду!

Буратино хӑйӗн пурӑнӑҫӗнче пуҫласа питех те пысӑк хуйхӑна кӗрсе ӳкет, анчах ӗҫ аванах майлашса каять // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Санӑн тусусене пӑявсемпе ҫыхса, ҫыхӑсемпе пӗрле урапа ҫине ывӑтрӗҫ те, хӑйсем патне илсе кайрӗҫ, — терӗ арлан.
Твоих друзей связали, кинули в тележку вместе с узлами и уехали, — сказал крот.

— Санӑн эрехӳ начар, ав ҫав кӑкшӑмран ярса пар-ха мана! — терӗ те Буратино кӗрсе ларнӑ кӑкшӑм ҫине тӗллесе кӑтартрӗ.
— Дрянь у тебя вино, налей-ка мне вон из того кувшина! — и указал костью на кувшин, где сидел Буратино.

Буратино ылтӑн ҫӑраҫҫи вӑрттӑнлӑхне пӗлет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Эпӗ санӑн арчуна турасем тума сутнӑ пулӑттӑм… — терӗм эпӗ.
Я бы продал твою крышку на гребешки…

Пьеро хӑй мулкач ҫине утланса ларса, Ухмахсен Ҫӗршывне мӗнле пырса кӗни ҫинчен каласа кӑтартать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика