Шырав

Шырав ĕçĕ:

куҫӗсем (тĕпĕ: куҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Анчах та — слобода ҫыннисем ун патне пырса тӑрсанах, унӑн чӑрсӑрлӑхне ырласа ик-виҫӗ ӑшӑ сӑмах каласанах, — сасартӑках вӑл, ҫул хӗрринчи тусан пуснӑ хурӑна, нумайччен ҫумӑр курмасӑр типсе ларнӑ хыҫҫӑн, ҫумӑр ҫуса уҫӑлтарнӑ евӗр, пӗтӗмпех улшӑнса, ҫӗнелсе каять, илемлӗ куҫӗсем унӑн каллех ачаш вут-кӑварпа йӑлкӑшма тытӑнаҫҫӗ, курпунланнӑ ҫурӑмӗ тӳрленсе тӑрать, вӑйлӑ аллисем палланӑ ҫынсене юратса ыталаҫҫӗ.
Но — стоило слобожанам подойти к нему, сказать несколько ласковых похвал его удали, — он вдруг весь обновлялся, точно придорожная пыльная берёза, омытая дождём после долгой засухи; снова красивые глаза вспыхивали ласковым огнём, выпрямлялась согнутая спина, сильные руки любовно обнимали знакомых.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Ҫавӑн йышши чарусӑрлӑхсене кӑтартнӑ кунсенче унӑн пӑхма кӑмӑллӑ хитре сӑнӗ-пичӗ лапшакаланса ларать, унта хӑш-пӗр йӗрсем ҫухалнӑн туйӑнаҫҫӗ, тути, нимӗн тума аптранӑ евӗр, айванлӑрах йӑл кулса тӑрать, ыйхӑсӑр аптранипе пиҫсе хӗрелсе кайнӑ куҫӗсем тӑрӑ мар шӗвекпе тулаҫҫӗ, вара пурин ҫине те усаллӑн, выльӑхла анӑравлӑ салхулӑхпа пӑхаҫҫӗ.
Во дни таких подвигов его красивое законченное лицо становилось плоским, некоторые черты как бы исчезали с него, на губах являлась растерянная, глуповатая улыбка, а глаза, воспалённые бессонницей, наливались мутной влагой и смотрели на всё злобно, с тупой животной тоской.

Сӑнтан пӑхсан хӑй сарлака питшӑммиллӗ, монголла куҫӗсем хӗсӗк те чалӑшшӑн лараҫҫӗ, сулахай пичӗ тӑршшипех — тарӑн ҫӗвек: вӑл тути хӗррисен кӗтессине кӑштах хӑпартрӗ те Артюшкӑн сӑн-пичӗ ҫине хӑйӗн нихҫан улшӑнми йӗрӗнчӗкле куллине сарса хучӗ.
Лицо у него скуластое, монгольское, глаза узкие, косые, во всю левую щёку — глубокий шрам: он приподнял угол губ и положил на лицо Артюшки бессменную кривую улыбку пренебрежения.

Сима Девушкинӑн пичӗ-куҫӗ ҫап-ҫаврака, тӑмсайрах, хӑюсӑр куҫӗсем тӗссӗр, тата, сурӑхӑнни евӗр, мӑкӑрӑлса тухса тӑраҫҫӗ.
Лицо Симы Девушкина круглое, туповатое, робкие глаза бесцветны и выпучены, как у овцы.

— Ну вара пуҫ та иккен! — тесе ярать Зосима тӗлӗнсе кайса, ҫав тери пысӑк, тӗссӗр куҫӗсем ҫине вӑрӑм та сарӑхнӑ куҫ хупанкисене усӑнтарса хурса.
— Ну и башка! — изумлённо говорит Зосима, опуская длинные жёлтые ресницы на огромные, мутные глаза.

Павӑлӑн ҫаврака пичӗ-куҫӗ канӑҫсӑррӑн тӗксӗмленет, пӗчӗк ҫивӗч куҫӗсем хӑвӑрт-хӑвӑрт мӑчлаттарса илеҫҫӗ те, вӑл вара, селӗппӗн, васкавлӑн каласа хурать:
Круглое лицо Павла озабоченно хмурится, острые глазки быстро мигают, и, шепелявя, он поспешно говорит:

Настоятелӗн инквизиторла куҫӗсем ҫакна асӑрханӑ.
Инквизиторский глаз настоятеля их разглядел.

Малалла ҫырас вырӑнне каласа пани // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 30–98 с.

Полякӑн сенкер куҫӗсем ун хыҫӗнченех йӗрлесе ҫӳренӗ, ҫав асапланса пӗтнӗ ҫамрӑк ҫынна хӑй темиҫе хут та курнӑ пек туйӑннӑ ӑна — кам пӗлет, тен вӑл вилӗмрен хӑтӑлса юлнӑ пулӗ; ӑна вӑл ҫавӑн пек ӳпкевлӗн, пӑлхавлӑ хурланупа, йӗрӗнсе, хӗрхеннӗ пек те пӑхнине палласа илнӗн туйӑннӑ.
Голубые глаза поляка преследовали его, ему казалось, что он несколько раз встречал молодого страдальца, который, может, избегнул смерти; ему казалось, что он узнает то же выражение укора, беспокойной печали и презрения, смешанного почти с сожалением.

Анатолӗн куҫӗсем хуралса килнӗ, вӑл сулӑнса кайса лашине шпорӗсемпе тапнӑ, анчах лаши сасартӑк чӗвен тӑнӑ та ҫӗре тӑсӑлса ӳкнӗ — вырӑс бомбин осколокӗ лашана амантнӑ тата Анатолӗн хулпуҫҫине ватса пӑрахнӑ.
У Анатоля потемнело в глазах, он покачнулся и дал шпоры лошади, но лошадь вдруг поднялась на дыбы и брякнулась наземь — осколок русской бомбы ранил лошадь и раздробил Анатолю плечо.

Унӑн куҫӗсем япӑх курнӑ ӗнтӗ, урисем ҫине ҫирӗппӗн пусайман, хӑлхисем витӗрех илтеймен; анчах ҫапах та, вӗҫкӗнленсе, хӑйӗн ҫӳҫӗсене а lа Titus тураса хунӑ, мундирне ҫат туртӑнтарса тӑхӑннӑ, хӑй ҫине духи сирпӗтнӗ, уссисене сӑрланӑ, барышньӑсем хыҫҫӑн сӗтӗрӗннӗ тата, турӑ пӗлет мӗн тума, — ҫынсем умӗнче ырӑ ятлӑ пуласшӑн ҫеҫ пулмалла — француз актрисине хӑй укҫипе тытса усранӑ.
Он уже плохо видел, нетвердо ступал, неясно слышал; но все еще с некоторым fion зачесывал седые волосы a la Titus, подтягивал мундир, прыскался духами, красил усы, волочился за барышнями и бог знает для чего, кажется, из одного приличия, держал французскую актрису на содержании.

Столыгин парӑнса чакнӑ та пулӗччӗ, анчах — хӑйӗн хурлӑхне — вӑл пӗчӗк француженкӑн чее куҫӗсем ҫине пӑхса илнӗ.
Столыгин и уступил бы, да на беду он взглянул на плутовские глазки маленькой француженки.

IV // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 30–98 с.

Дрейяк чи ансат сӑлтавпа тӑкӑрлӑка пӑрӑнса юлнӑ, унтан, пӗтӗм халӑх виҫӗ хӗрарӑм-сутӑҫӑсем малалла тӗртсе пыракан аббат ҫинелле пӑхнӑ хушӑра, меллӗ самант тупса аяккалла тапса сикнӗ; киле вӑл вилнӗ ҫын пек пулса пырса кӗнӗ, унӑн куҫӗсем сӳнсе ларнӑ, сӑхманӗ ҫӗтӗк пулнӑ.
Дрейяку удалось завернуть под самым суетным предлогом в переулок, вылучив счастливую минуту, когда все внимание его соседей обратилось на аббата, которого толкали вперед три торговки; он дал оттуда стречка и пришел домой полумертвый, с потухшими глазами и с изорванным кафтаном.

Князь питӗ илемлӗ, хӗрлӗ питлӗ, ачаш сӑнлӑ пулнӑ, унӑн тути ҫинче ҫемҫе кӑна мамӑк пек тӗк ӳснӗ, унӑн сенкер куҫӗсем тӳррӗн те уҫҫӑн пӑхнӑ, пуринчен ытла вӑл пурнӑҫ ҫине хаваслӑн пӑхакан хӗрсемпе ҫамрӑк тӑлӑх ӑрӑмсене кӑмӑла кайнӑ.
Князь был хорош собою, румяный, нежный, отрочески мужественного вида, с легким пухом на губах, с чистым голубым взглядом, он нравился особенно сангвиническим девицам и молодым вдовам.

Суккӑр старик молдаванкӑна качча илнӗ пулнӑ, — амансан вӑл унӑн пӳртӗнче выртнӑ; ҫав хӗрарӑм ҫамрӑках пулман; сӑмси курпун тата куҫӗсем ӑмӑрткайӑкӑнни пек, тем пысӑкӑш пулнӑ пулин те, унӑн кӑмӑлӗ ҫав тери лӑпкӑ пулнӑ.
Слепой старик был женат на молдаванке, у которой в доме лежал раненый; она была не первой молодости и, несмотря на большой римский нос и на огромные орлиные глаза, отличалась великим смирением духа.

II // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 30–98 с.

Куратӑр ӗнтӗ, ӑна вӑл ҫирӗп вырнаҫтарнӑ, Ефимка ҫамрӑк йӗкӗт чухне урам шӑлнӑ, мӑйӑхӗсем шӑтма пуҫланӑ чух шӑлнӑ, сарлака сухаллӑ пулсан шӑлнӑ, ҫӳҫӗсем кӑвакарма пуҫласан шӑлнӑ, пачах шап-шур ҫӳҫ-пуҫлӑ пулсассӑн та шӑлнӑ, халӗ, сухалӗ сарӑхса ларсан, урисем авӑнса ларакан, куҫӗсем япӑх куракан пулса ҫитсессӗн те шӑлать.
Устроил он ее прочно, как видите, Ефимка мел юношей, мел с пробивающимся усом, мел с обкладистой бородой, мел с проседью, мел совсем седой и теперь метет с пожелтевшей бородой, с ногами, которые подгибаются, с глазами, которые плохо видят.

I // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 30–98 с.

Унӑн тем пысӑкӑш хура куҫӗсем хӗвелтухӑҫ енчи ачашлӑхпа мар, темле траурла, шанчӑксӑррӑн йӑлтӑртататчӗҫ; вӗсенче ялкӑшакан хӗлхем ӑна ҫунтарса янӑн туйӑнчӗ.
Огромные черные глаза блистали не восточной негой, а как-то траурно, безнадежно; огонь, светившийся в них, кажется, сжигал ее.

Вӑрӑ чакак // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 3–29 с.

Карчӑк куҫӗсем ҫыран хӗррине пырса чарӑннӑ кимӗ енне тинкерчӗҫ.
Глаза старухи устремились на лодку, причалившую к берегу.

XIV // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Акӑ унӑн куҫӗсем Ильсеярпа юнашар тӑракан Сарби карчӑк куҫӗсемпе тӗл пулчӗҫ.
Вдруг глаза его встретились со взглядом старухи Сарби, которая стояла рядом с Ильсеяр.

Куҫӗсем ҫав тери пысӑк та хӑрушӑ.
Глаза были огромные, ужасные.

Уметбаевӑн кӑшт хӗсӗкрех хура куҫӗсем малалла тинкерсе пӑхрӗҫ.
Черные, немного узкие в разрезе глаза Уметбаева сосредоточенно смотрели вперед.

XI // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика