Шырав

Шырав ĕçĕ:

Уйӑх сăмах пирĕн базăра пур.

Уйӑх (тĕпĕ: уйӑх) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Гречкин ҫапла каларӗ: «Козлова мана отделра питӗ кирлӗ, комсомол енӗпе те унӑн ӗҫ нумай, анчах сире кирлӗ пулсан — пӗр уйӑхлӑха е уйӑх ҫурӑлӑха яма пулать», — терӗ.
Гречкин говорит: «Козлова мне очень нужна в отделе, у нее большая нагрузка и по комсомольской линии, но если захотите — отпустим ее на месяц, полтора».

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Темиҫе уйӑх алӑра вут-хӗм тытман!
Несколько месяц огонь в рука не держал!

Иккӗмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Уйӑх?
Месяц?

Пӗрремӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Пӗр уйӑх каялла санӑн вӑл шухӑшсем…
Месяц тому назад эти твои убеждения…

IV сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Пӗр уйӑх пек иртсен, арестленисене пурне те кӑларса ячӗҫ, Мирон Якова хыттӑн, хирӗҫ каламалла мар сасӑпа хушрӗ:
Через месяц приблизительно всех арестованных выпустили; Мирон строго, не допускающим возражений голосом, сказал Якову:

Уйӑх, чиркӳ тӑрри хыҫне пытанса, ӑна кӗмӗл тӗслӗ пӑтранчӑк ҫутӑпа ҫавӑрса илчӗ те каҫхи ӑшӑ тӗттӗмлӗхре темле тӗлӗнмелле палӑрса тӑракан турӗ.
Луна спряталась за колокольней, окутав её серебряным туманным светом и этим странно выдвинув из тёплого сумрака ночи.

Унтан стакана уйӑх ҫутине хирӗҫ тытса, унӑн ӑшӗнчи пӑтранчӑк квас ҫине пӑхса илчӗ.
И, подняв стакан против луны, посмотрел на мутную влагу в нём.

Таврара халь пӗтӗмпех темле йывӑр, кирлӗ мар пулнӑ: ҫынсем, вӗсен сӑмахӗсем, уйӑх ҫутинче бронза пек ҫутӑлса тӑракан сар лаша, ним чӗнмесӗр хуйхӑракан йытӑ.
Всё кругом было тягостно, ненужно: люди, их слова, рыжий конь, лоснившийся в лунном свете, как бронза, и эта чёрная, молча скорбевшая собака.

Пӗр енчен ирӗлнӗ уйӑх чӳрече витӗр ҫуттӑн пӑхса тӑнӑ, чӳрече карри хуллен хускалнӑ; картишӗнче Кучум ӳлесе ячӗ, вара, ӑна ответ панӑ пек, аслӑ Артамонов, аллисемпе сарлакан сулса сӑхсӑхнӑ май, килӗшӳсӗр хыттӑн: — Пурӑнасса та ҫӑмӑл пурӑнчӗ, вилессе те ҫӑмӑл вилчӗ… — терӗ.
Луна, обтаявшая с одного бока, светло смотрела в окно, шевелилась кисея занавески; на дворе взвыл Кучум, и, как бы отвечая ему, Артамонов старший сказал ненужно громко, размашисто крестясь: — Жил легко и помер легко…

Ольга вӗсене килхушшинче кӗтсе илчӗ; вӑл шурӑ юбкӑпа, каҫхи кофтӑпа, сарай патӗнчен хапха патне каллӗ-маллӗ утса ҫӳренӗ, уйӑх ҫутинче вӑл кӑвакрах тӗслӗ, витӗр курӑнакан япала пек курӑннӑ, унӑн кӗлеткинчен ҫара чулсем ҫине ҫӑра мӗлке ӳкни тӗлӗнмеллерех пулнӑ.
Ольга встретила их на дворе, она ходила от сарая к воротам туда и обратно, в белой юбке, в ночной кофте, при свете луны она казалась синеватой, прозрачной, и было странно видеть, что от её фигуры на лысый булыжник двора падает густая тень.

Урамра нӳрӗ ҫил унталла-кунталла ыткӑннӑ, шыв лупашкисене шӑлса тасатма тӑрӑшнӑ пек, ҫӗр ҫийӗн пӗлӗт мӗлкисем шунӑ, хӑш чух самантлӑха уйӑх пӑхса илнӗ, вара лупашкасенчи ҫӳхе пӑрпа витӗннӗ шыв пӑхӑр пек йӑлтӑртатнӑ.
По улице метался сырой ветер, тени облаков ползали по земле, как бы желая вытереть лужи, на минуту выглядывала луна, и вода в лужах, покрытая тонким льдом, блестела медью.

Унтан катӑк уйӑх шуса тухрӗ, сивӗ те нӳрлӗ пулса тӑчӗ; шыв ҫийӗпе ҫӑмӑл тӗтӗм пек тӗтре шума пуҫларӗ.
Потом выглянула обломанная луна; стало свежо и сыро; туман лёгким дымом поплыл над рекой.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

«Вӗренӳ курсӗ икӗ уйӑх хушши тӑсӑлӗ, унта теорипе практика пайӗсем пулӗҫ», - тесе каласа панӑ Чӑваш патшалӑх аграри университечӗн ректорӗ Андрей Макушев.
«Курс обучения состоит из теоретической и практической частей общей продолжительностью два календарных месяца, — рассказал ректор Чувашского государственного аграрного университета Андрей Макушев.

Чӑваш Ен Пуҫлӑхӗ Олег Николаев «Фермер шкулӗ» вӗренӳ проектне пурнӑҫлама старт панӑ // Влаҫ органӗсен порталӗ. http://gov.cap.ru/chuv/news.aspx?guid=ec ... b4575c9e35

Тихон ӑна крыльца ҫинче кӗтсе илчӗ, ҫара пуҫ хӑй, куҫӗсене ҫутӑлтарса пӑхать; уйӑх ҫути ярах ҫутатнӑ картишне пӑхса ҫаврӑнса, вӑл хуллен кӑна: — Эпӗ халь кӑна Никита Ильича мӑйкӑчран вӗҫертсе ятӑм… — терӗ.
Тихон без шапки, мерцая глазами, встретил его на крыльце, оглянул двор, ярко освещённый луною, и сказал тихонько: — Я Никиту Ильича сейчас из петли вынул…

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

— Мӗнле инкек сиксе тухрӗ, э? — терӗ те Тихон, хӑйне мӑйӗнчен ҫапса, вӑрӑмтунана вӗлерчӗ, ывӑҫ тупанӗпе чӗркуҫҫи ҫумне шӑлчӗ те юханшыв хӗрринчи йӑмра турачӗсенчен ҫакланнӑ пек курӑнакан уйӑх ҫине пӑхрӗ.
— Дело-то какое, а? — сказал Тихон и, хлопнув себя по шее, убил комара; вытер ладонь о колено, поглядел на луну, зацепившуюся за сучок ветлы над рекою.

Йытӑ пекех алла вӗренсе ҫитнӗ ачаш упа ҫури картишӗнче вунвиҫӗ уйӑх чупса ҫӳренӗ, кухньӑна кӗрсен, кайри урисем ҫине тӑрса, хуллен мӗкӗрсе, кулӑшла куҫӗсене мӑчлаттарса, ҫӑкӑр ыйтнӑ.
До тринадцати месяцев медведь бегал по двору, ручной и ласковый, как собака, влезал в кухню и, становясь на задние ноги, просил хлеба, тихонько урча, мигая смешными глазами.

Часах Ока леш енче вӑрмансем ҫунма пуҫларӗҫ, кӑнтӑрла ҫӗр ҫинче куҫа ҫиекен кӑвак тӗтӗм йӑсӑрланса тӑрать, каҫсерен кукша уйӑх хӗп-хӗрлӗ курӑнать, йӑсӑрланакан тӗтӗм ӑшӗнче хӑйсен ҫутине ҫухатнӑ ҫӑлтӑрсем пӑхӑр пӑтасен шлепки пек курӑнса тӑраҫҫӗ, ҫырмари шыв, пӑтранчӑк пӗлӗте палӑртса, ҫӗр айӗнчен тухакан сивӗ те ҫӑра тӗтӗм юхнӑ пек туйӑнать.
За Окою горели леса, днём над землёю стояло опаловое облако едкого дыма, ночами лысая луна была неприятно красной, звёзды, потеряв во мгле лучи свои, торчали, как шляпки медных гвоздей, вода реки, отражая мутное небо, казалась потоком холодного и густого подземного дыма.

Хӑмӑр пӗлӗтсем хушшипе уйӑх шуса пырать, юханшыв ҫине пӗлӗт мӗлкисем ӳкеҫҫӗ.
Луна катится среди серых облаков, реку гладят тени.

Пӳрт тӑррисем урлӑ Ока шывӗ кичеммӗн ҫуталса выртни курӑнать, ун ҫинчен уйӑх татӑкӗ сиккеленет, унтан леререхре хура кӗрт куписем пек вӗҫӗмсӗр вӑрмансем тӑсӑлса выртаҫҫӗ.
За крышами домов печально светилась Ока, кусок луны таял над нею, дальше чёрными сугробами лежали бесконечные леса.

Эпӗ чӑтса пурӑнаймарӑм, уйӑх хушшинчех ҫавӑн пек пурнӑҫ йӑлӑхтарса ҫитерчӗ мана.
Долго я не вытерпел, за месяц эта жизнь мне наскучила.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика