Шырав

Шырав ĕçĕ:

алӑк сăмах пирĕн базăра пур.

алӑк (тĕпĕ: алӑк) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эпӗ ӑна алӑк уҫса пӳрте кӳртсен, вӑл мана хулпуҫҫирен лӑпкаса илчӗ:
Когда я впустил его в избу, он хлопнул меня по плечу.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Вӑл кӗсйисене пушатса алӑк патнелле кайрӗ, анчах ҫавӑнтах чарӑнса тӑчӗ те ухмахла ҫинҫе тата хӑрушӑ сасӑпа: — Пар вунӑ тенкӗ! — терӗ.
Он разгрузил карманы, пошёл к двери, но, остановясь, сказал идиотски высоким и страшным голосом: — Дай десять рублей!

Вӑл алӑк патӗнчи кӗтесре, теме итленӗ пек пулса, пӗр хушӑ нимӗн чӗнмесӗр тӑчӗ, унтан ман пата хыттӑн утса пычӗ те, сӗтел хӗррине ларчӗ.
Он замолчал, стоя в углу у двери и как будто прислушиваясь к чему-то, потом решительно подошёл ко мне, присел на край стола:

Эпӗ, алӑк сулли ҫумне тайӑнса,ун ҫине куҫхаршисем айӗн пӑхса тӑтӑм.
Я стоял, прислонясь у косяка двери, глядя на неё исподлобья.

Анчах та вӑл калама ӗлкӗреймерӗ — алӑк ярах уҫӑлчӗ те пӳлӗме хӗрлӗ сӑмсаллӑ пӗчӗк старик кӗрсе тӑчӗ; вӑл кӑтра пуҫне ҫинҫе чӗнпе ҫыхнӑ, аллинче унӑн пӗр бутылка эрех, хӑй ӗнтӗ самаях ӗҫнӗ.
Но он не успел сказать — дверь широко распахнулась, вошёл красноносый, маленький старичок с ремешком на кудрявой голове, с бутылкой водки в руке и уже выпивший.

Таччӑнах хупӑнайман алӑк хушӑкӗ витӗр Лутонин сассине илтетӗп:
В щель неплотно прикрытой двери слышу голос Лутонина:

Унта, аслӑ столовӑйра, алӑк патӗнче тӑратӑп, студентсене «кӗнеке ҫине ҫырмалла» е «укҫана алла илмелле» булкӑсем туянтаратӑп, — тӑнӑ ҫӗрех вӗсем Толстой ҫинчен тавлашнине итлетӗп; академири профессорсенчен пӗри — Гусев — Лев Толстойӑн ҫав тери хаяр тӑшманӗ.
Там, в обширной столовой, стою у двери, снабжая студентов булками «на книжку» и «за наличный расчет», — стою и слушаю их споры о Толстом; — один из профессоров академии — Гусев — яростный враг Льва Толстого.

Пӑлханса кайнипе ҫав ҫын ҫуйӑхса илчӗ, шалти пӳлӗмсене кӗмелли уҫӑ алӑк ҫине хӑравҫӑн пӑхрӗ, пӗр минут хушши шӑплӑха итлесе ларчӗ, унтан каллех, тарӑхса пекех пӑшӑлтатрӗ:
Человек, взвизгнув от возбуждения, боязливо останавливал взгляд на двери, открытой во внутренние комнаты, минуту слушал тишину и снова шептал почти с яростью.

Вӑл ним ҫинчен шухӑшламасӑрах алӑк патнелле кайрӗ, анчах прислугине пулӑ ҫинипе чирленӗ пирки больницӑна ӑсатнине аса илчӗ те, чарӑнса тӑчӗ.
Он рассеянно пошел к двери, но остановился, вспомнив, что прислуга объелась рыбой и ее отправили в больницу.

Кухньӑналла кӗмелли алӑк ҫумӗнче шурӑ сараппан тӑхӑннӑ хӗр тӑрать, унӑн ҫутӑ ҫӳҫӗсене кӗскен кӑна каснӑ, шуранкарах, кӑшт шыҫмакрах сӑнӗ ҫинче кӑвак куҫсем кулса, ҫутӑлса тӑраҫҫӗ.
У косяка двери в кухню стояла девушка, одетая в белое; ее светлые волосы были коротко острижены, на бледном, пухлом лице сияли, улыбаясь, синие глаза.

Деренков лавки скопец-улшуҫӑ ҫурчӗ ҫумне туса лартнӑ лутра ҫуртра вырнаҫса тӑратчӗ; лапкаран пӗр алӑк пысӑк пӳлӗме илсе кӗретчӗ, ӑна килхушинелле пӑхакан чӳрече вӑйсӑррӑн ҫутатса тӑратчӗ, ҫав пӳлӗм хыҫӗнче кухня пурччӗ, кухня хыҫӗнче икӗ стена хушшинче вырнаҫнӑ тӗттӗм ҫенӗкре, кӗтесре, чӑлан пурччӗ те, ҫавӑнта вара унӑн «сиенлӗ» библиотеки пытанса тӑратчӗ.
Лавка Деренкова помещалась в низенькой пристройке к дому скопца-менялы; дверь из лавки вела в большую комнату, ее слабо освещало окно во двор; за этой комнатой — продолжая ее — помещалась тесная кухня; за кухней в темных сенях, между пристройкой и домом, в углу прятался чулан, и в нем скрывалась злокозненная библиотека.

Эпӗ ӑна тата тепӗр хутчен куҫ хӗсрӗм те алӑк хыҫне тухса тӑтӑм; кӑтра ҫын та ман хыҫҫӑн карӑнкаласа тухрӗ те пирус тивертсе ман ҫине ним чӗнмесӗр пӑхрӗ.
Ещё раз подмигнув ему, я вышел за дверь, остановился на улице; кудрявый, потягиваясь, тоже вышел и молча уставился на меня, закуривая папиросу.

Унӑн хӑни коридора чашкӑрса, нӑйкӑшкаласа, хӑйӗн сарлака тумтирӗпе чӗркенсе сиксе тухсан, математик — вӑрӑмскер, хӑрушӑскер, алӑк патӗнче тӑрса, хӑйӗн пӳрнисене пуҫӗнчи арпашса пӗтнӗ ҫӳҫӗсем ӑшне чиксе ярса, хӑркӑлтатрӗ:
Когда его гость выкатился в коридор, шипя, повизгивая, кутаясь в широкую разлетайку, — математик, стоя на пороге двери, длинный, страшный, запустив пальцы руки своей в спутанные волосы на голове, хрипел:

Коридоралла виҫӗ алӑк тухатчӗҫ, вӗсенчен иккӗшӗн хыҫӗнче проституткӑсем пурӑнатчӗҫ, виҫҫӗмӗш хыҫӗнче — семинаристсем хушшинчен тухнӑ чахоткӑллӑ математик, вӑрӑм, ырхан, хӑрушла сӑнлӑ, хӗрлӗрех тӗслӗ хытӑ ҫӑмпа витӗннӗ, кӗлеткине вараланчӑк кипкесемпе аран-аран пытаркаланӑ ҫын пурӑнатчӗ: кипки ҫурӑкӗсем витӗр унӑн кӑвакрах ӳчӗ ҫӳҫенчӗклӗн ҫутӑлса тӑратчӗ те айӑк пӗрчи шӑммисем курӑнатчӗҫ.
Три двери выходили в коридор, за двумя жили проститутки, за третьей — чахоточный математик из семинаристов, длинный, тощий, почти страшный человек, обросший жёсткой рыжеватой шерстью, едва прикрытый грязным тряпьём; сквозь дыры тряпок жутко светилась синеватая кожа и рёбра скелета.

Ҫурта кӗмелли алӑк патӗнче офицерсем пуҫтарӑнса тӑнӑ.
У входа в здание стояли офицеры.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Алӑк умӗнче тусан пуснипе хуралса ларнӑ пит-куҫлӑ хӗрлӗармеец типсе ҫуркаланса пӗтнӗ тутисене выляткаласа тӑнӑ.
Советский солдат с чёрным от пыли лицом, с потрескавшимися, пересохшими губами стоял в дверях.

Ҫирӗм тӑваттӑмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Алӑк яр уҫӑлса кайнӑ.
Дверь распахнулась.

Гуровпа Василий Георгиевич алӑк патнелле тапса сикнӗ.
Гуров и Василий Георгиевич ринулись к двери.

— Эй, унта кам та пулсан пур пулсан, тухма пултаратӑр! — илтӗнчӗ алӑк тул енчен.
— Если тут кто есть, вылезайте! — послышалось за дверью.

Питӗркӗҫсем сиккеленӗ, алӑк парӑнма пуҫланӑ.
Засовы прыгали, дверь шаталась.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика