Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӳпенелле сăмах пирĕн базăра пур.
тӳпенелле (тĕпĕ: тӳпенелле) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Улӑм тӑрӑллӑ лупассем, тӑмран тунӑ хӳмесем, тӗлӗнмелле колоннӑсем, тухса тӑракан балконсем, башньӑсем, ӳплесем, аркӑсем, пӗчӗк пӳртсем, минаретсем, мечетьсем бархат евӗрлӗ тӳпенелле кармашакан пысӑк йывӑҫсемпе пӗрлешсе каяҫҫӗ; тӳпери ҫӑлтӑрсем вара хамӑр енчи пек мар йӑлкӑшаҫҫӗ.

Где соломенные навесы, глиняные стены, причудливые колонны, выступы балконов, башенки, шалаши, арки, хижины, минареты, мечети сливались с огромными деревьями, уходящими темными кронами в бархатное небо, на котором горели звезды, не похожие на наши.

Ҫӗрле Лахор хулине пырса кӗни // Александр Клементьев. Тихонов Н.С. Пакистан ҫинчен: калавсем; вырӑсларан А. Клементьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 99 с.

«Дуглас» ҫӗр ҫинчен вӗҫсе хӑпарса тӳпенелле улӑхса ҫитме те ӗлкӗреймерӗ, — пирӗн хушшӑмарта тӗрлӗ ӗҫсем ҫинчен калаҫу пуҫланса кайрӗ.

Не успел «Дуглас» набрать высоту, как начались у нас деловые разговоры.

Старая Гута — Мускав // Илле Тукташ. Ковпак С.А. Путивльрен Карпата ҫитиччен: повесть. Вырӑсларан И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 128 с.

Хӗрачасем тӳпенелле кармашса пӑхаҫҫӗ, хӑйсен ҫулӗн йӗрне шыраҫҫӗ.

Девочки взглядывают вверх, ищут свою путеводную нить.

Маруся, Галя тата Вера ҫухални // Илле Тукташ. Шварц, Е.Л. Пӗрремӗш класра; И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 124 с.

Сеня горнне илет те, мундштукне тути патне илсе пырса,трубине тӳпенелле ҫӗклет.

Сеня снимает горн, прикладывает мундштук к губам, а раструб поднимает к небу.

Ятарласа хушнӑ ӗҫ // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Тӗнче вӑрҫин тапхӑрне ас тӑвакансем тӳпенелле пӑхкаласа уйланаҫҫӗ: йывӑр тупӑсен снарячӗсем шӑпах ҫапла ӳлесе вӗҫетчӗҫ.

Люди, помнившие времена мировой войны, говорили, оглядывая небо, что так, обычно, ревели снаряды тяжёлых орудий.

Ҫӗр // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Гусев мӗн пур трубка-куҫсенчен тӳпенелле сӑнать, сӑнать, анчах — сӗм тӗттӗмлӗх, тӗттӗмлӗх…

Гусев поглядел через все глазки в небо, — тьма, тьма.

Пулма пултараймилӗх // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Тусан пӗлӗтӗнче ҫакӑнса тӑчӗ те — тӳпенелле метеор пек вирхӗнсе ҫӗкленчӗ, тискер-хаяр Магацитлсене хӑйсен ҫӗр-шывне илсе кайрӗ.

Повисло в облаках пыли, и, как метеор, — метнулось в небо, унося свирепых Магацитлов на их родину.

Тарни // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Темӗн пулса иртессе кӗтеҫҫӗ, тӳпенелле тинкереҫҫӗ.

Ждали событий, поглядывали на небо.

Тускуб // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Темиҫе ҫӗр аппарат тӳпенелле улӑхать.

Несколько сотен аппаратов улетело.

Аэлитӑн иккӗмӗш калавӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Ҫак вӑй — чашкӑравлӑ-кӗрлевлӗ, вутлӑ-сивӗ матери, вӑл ирӗке тухать те ҫӳл тӳпенелле ыткӑнать-вирхӗнет.

Эта сила, — гремучая, огненно-холодная материя, — освобождаясь, устремлялась в пространство.

Аэлитӑн иккӗмӗш калавӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

— Магацитл, — терӗ те марсиан — тӳпенелле тӗллесе кӑтартрӗ.

— Магацитл, — сказал марсианин и указал на небо.

Соацера // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Марсиан аялти тутине тӑсса хучӗ, аллине сарса тӳпенелле ҫӗклерӗ:

Марсианин выпятил нижнюю губу, поднял разведённые руки к небу:

Шӑллӑ-шӑллӑ тусен леш енче // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Акӑ вӗсем сарӑ ҫунаттисемпе ҫиҫкӗнчӗҫ те тӳпенелле вӗҫсе улӑхрӗҫ, унтан каялла ҫаврӑнчӗҫ.

Вот, они взмыли, сверкнув жёлтыми крыльями в тёмной синеве, и повернули.

Шӑллӑ-шӑллӑ тусен леш енче // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Тӳпенелле лӑпкӑн пӑхать.

Спокойно глядел на небо.

Шӑллӑ-шӑллӑ тусен леш енче // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Сасартӑк пӗҫҫине аллисемпе шарт ҫапса салтаксем еннелле ҫаврӑнчӗ те — чӑмӑртаннӑ аллине тӳпенелле ҫӗклесе хӑвӑрт-хӑвӑрт темӗн калама пуҫларӗ:

Вдруг, всплеснул руками, обернулся к солдатам и быстро, быстро стал говорить им, подняв к небу стиснутые руки.

Марсиансем // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Вӑл кайӑк сӑмахне тепре каларӗ те тӳпенелле хушуллӑн пӳрнипе тӗллерӗ.

Он повторил птичье слово и повелительно указал на небо.

Марсиансем // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Джулица ҫийӗнчи янкӑр тӳпере пӗлӗтӗн тем пысӑкӑш ҫӗлӗкӗ ҫакӑнса тӑрать; ҫил унтан пӗчӗк татӑксем уйӑра-уйӑра илет те вӗсене Расинӑпа Морава, унтан леререхре — пӗтӗм Серби ҫийӗнче сарӑлса выртакан ачаш сенкер тӳпенелле хӑвалать.

В глубине неба над Джюлицей поднималось белое, похожее на огромную шапку облако; ветер отрывал от него края и гнал эти маленькие клочки в мягкое море голубизны, которая разлилась и над Расиной, и над Моравой, и дальше — над всей Сербией.

41 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Пӑрахут кӗмӗл пек ҫиҫекен шыва ҫурса пынӑ май, кӑвак инҫетре ҫуртсем курӑнса кайрӗҫ, вӗҫлӗ тӑрӑллӑ башньӑсем, фабрикӑсен ҫӳлӗ трубисемпе вӗсенчен тӳпенелле хӑпаракан хура тӗтӗм юписем уҫҫӑнрах курӑна пуҫларӗҫ.

По мере того как пароход разрезал серебристую воду, постепенно все яснее обрисовывались на голубом фоне очертания домов, остроконечные колокольни, высокие фабричные трубы, а над ними столбы дыма, поднимавшиеся к небу густыми клубами.

I // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Юлашкинчен, ҫакӑн пек вырӑнсем те пур: унта халӗ ҫӳлӗ тусем ҫӗкленсе лармаҫҫӗ, тахҫан авал ҫакӑн пек вырӑнсенче тусем пулнине, кӑвак тӳпенелле ту шӑрчӗсем кармашса ларнине, пӗчӗкҫӗ юханшывсем шавласа юхнине халӗ тӗл пулакан уйрӑм сӑртсем, тӗрлӗ ту породисем каласа параҫҫӗ.

Наконец, есть такие места, где только по отдельным холмикам, по выходам различных горных пород можно догадаться, что и здесь когда-то поднимались горы, синели гребни, шумели речки.

4. Тусем ерипен пӗтсе пыраҫҫӗ // Лина Агеносова. Обручев, В. А. Тусемпе материксем пулса кайни / вырӑсларан Л. В. Агеносова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 134 с.

Тепӗр чухне, хӑна пӳлӗмне пӗччен тӑрса юлсан, Любочка пӗр-пӗр авалхи кӗвве калас-тӑк, ирӗксӗрех кӗнекене хуратӑп та балконӑн уҫса хунӑ алӑкӗнчен ҫӳлӗ хурӑнсен усӑнса тӑракан кӑтра турачӗсем ҫине пӑхатӑп, ку туратсене каҫхи мӗлке хупласа илет ӗнтӗ, таса тӳпенелле тинкеретӗп, ун ҫине сӑнаса пӑхатӑп-пӑхатӑп та, сасартӑк тусанлӑ сарӑрах пӑнчӑ курӑннӑ пек, унтан каллех ҫухалнӑ пек пулса каять; вара залри музыкӑпа, хапха чӗриклетнине, хӗрарӑмсен сассисене тата ялта кӗтӳ антарнине итленӗ май, эпӗ сасартӑк Наталья Савишнӑна, аннене, Карл Иваныча аса илетӗп те, ман пӗр минута ӑш вӑркаса каять.

Иногда, оставшись один в гостиной, когда Любочка играет какую-нибудь старинную музыку, я невольно оставляю книгу, и, вглядываясь в растворенную дверь балкона в кудрявые висячие ветви высоких берез, на которых уже заходит вечерняя тень, и в чистое небо, на котором, как смотришь пристально, вдруг показывается как будто пыльное желтоватое пятнышко и снова исчезает; и, вслушиваясь в звуки музыки из залы, скрипа ворот, бабьих голосов и возвращающегося стада на деревне, я вдруг живо вспоминаю и Наталью Савишну, и maman, и Карла Иваныча, и мне на минуту становится грустно.

XXXII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех