Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Каллех вӗт ҫумӑр пӗрӗхет.
Снова сеет мелкий серый дождь.

Шавлӑ халӑх // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Ҫумӑр чарӑнчӗ, хӗвел пӑхать, илсе тухӑр-ха вӗсене килхушшине, унта хӑйсем чупкаласа ҫӳрӗҫ, вылӗҫ, эсир астуса ҫеҫ тӑрӑр.
Дождик перестал, солнышко проглянуло, ведите-ка их во двор, там они сами побегают и поиграют, только приглядывайте.

Акӑ вӗсем амӑшӗсем патӗнче тӗккеленсе ҫӳреҫҫӗ, кӗрхи ҫумӑр айӗнче йӗпенеҫҫӗ, ҫыпҫӑнакан пылчӑк ҫине ӳкеҫҫӗ.
И вот толкутся они около матерей, мокнут под осенним дождиком, падают в липкую грязь.

Ҫӗрулми уйӗнчи ҫапӑҫу // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Ҫӗр йӗпе пулни те, кӗреҫе ҫумне тӑпра ҫыпҫӑнни те, алӑсем шӑнса кӳтни те, сивӗ те вӗтӗ ҫумӑр ҫуса тӑни те нимех мар.
Ничего, что земля сырая, что на лопату налипают комья, что стынут руки и сверху сеет мелкий холодный дождик.

Гектарӗ-гектарӗпе сарӑлса выртать уй, хӑмӑрланса кайнӑ улма аври вӗтӗ ҫумӑр айӗнче йӗпенет, ӗҫлекенсем сахал.
Гектар за гектаром тянутся поля, побуревшая ботва мокнет под мелким дождем, а рук так мало!

Малтанхи кӗрхи вӗт ҫумӑр, сайра ала витӗр ҫунӑ пек, вӗтӗртетет.
Первый мелкий осенний дождик засеял сквозь редкое сито облаков.

Ҫу иртрӗ // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Кула-кула силленеҫҫӗ вӗсем, тумтир ҫине ларнӑ ҫумӑр пӗрчисем Чижик пичӗ ҫине сирпӗнеҫҫӗ.
Смеясь, отряхиваются, и брызги теплого летнего дождя летят на щеки девочки.

Вӗренсе тухакансем // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Урамра ҫурхи савӑнӑҫлӑ ҫумӑр шапӑртатса ҫӑвать.
На улице шумит веселый летний дождик.

Ҫанталӑк сулхӑн, сывлӑш ҫумӑр ҫӑвас умӗнхи пек нӳрлӗ.
Было свежо и пахло дождем.

Иккӗмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Ҫав ҫутӑ пайӑркисем халь, ӗнтӗ кӑнтӑрлахи пек ылтӑн тӗслӗ мар, усал хӗрлӗ тӗслӗскерсем — вӗсем аслатиллӗ ҫумӑр килессе пӗлтереҫҫӗ:
Эти лучи уже не золотые, как днем, а зловеще красные — они предвещают грозу.

ХСIХ сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Юрать, ку хушӑра ҫумӑр пулмарӗ, ҫавӑнпа пӗр эрне малтантарах пулнӑ йӗрсене те ҫӑмӑллӑнах вулама пулать.
Счастье, что за это время не было дождя, и даже следы недельной давности можно будет без труда прочитать.

LXX сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Эсӗ ҫумӑр пӗлӗтӗнчен те салхурах туйӑнатӑн.
Ты выглядишь мрачнее тучи.

ХLVI сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Ҫумӑр иртсе кайсан, ялта пур ҫӗрте те шыв юха пуҫланӑ.
Вот как прошла гроза, везде по деревне ручьи бегут.

3 // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Пӗрре пит хытӑ аслати авӑтса, пӗр сехете яхӑн витрелетсе ҫумӑр ҫунӑ.
Была раз гроза сильная, и дождь час целый как из ведра лил.

Ҫав каҫ пит тӗттӗм пулнӑ, ҫумӑр ҫунӑ.
Ночь была темная и дождь.

Ермак // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Хайхи ҫын ҫумӑр пӗлӗчӗсем патне каять те калать: «Пӗлӗтсем, эсир тӗнчере пуринчен вӑйлӑ, ман хӗре качча илӗр», — тет.
Человек пошел к тучам и сказал: «Тучи! вы сильнее всех; женитесь на моей девочке».

Шӑширен пулнӑ хӗр // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Хӗвел калать: «Ҫук, пуринчен вӑйли эпӗ мар. Ҫумӑр пӗлӗчӗсем манран вӑйлӑрах, вӗсем мана хупласа тӑраҫҫӗ», — тет.
Солнце сказало: «Я не сильнее всех: тучи заслоняют меня».

Ҫумӑр пӗлӗчӗ ҫилпе тӗрлӗ ҫӗре саланать.
И тучи разносятся по земле…

Тинӗсри шыв ӑҫта каять? // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Тинӗс шывӗ каллех тӗтре пулса хӑпарать те ҫумӑр пӗлӗчӗ пулать.
Из моря опять вода поднимается в тучи.

Ҫумӑр шывӗ ҫӗр ҫинчен шурлӑхсене, ҫӑл ҫырмисене юхса анать.
С земли стекает в болота и ручьи.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика