Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӗсем ҫумӑр айӗн пычӗҫ, коляскӑра пилӗк ҫын пулнӑ, пӗри Артамонов ури вӗҫӗнче выртса мӑкӑртатса пычӗ:
Ехали под дождём, в коляске было пять человек, один лежал в ногах Артамонова и бормотал:

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

— Турӑ ҫумӑр кирлӗ вӑхӑтра ҫутармасть.
— Бог дожди не вовремя посылает.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Таврара пит те шӑп, хыр йӗпписем кӑна ҫут шӑрҫа евӗрлӗ ҫумӑр пӗрчисем ӳкнипе кантӑк пек янӑраҫҫӗ.
Вокруг было очень тихо, только хвоя сосен стеклянно звенела под бисером дождя.

Унӑн пуҫӗ ҫине вӗтӗ ҫумӑр пӗрӗхрӗ.
Голову его обильно посолил мелкий дождь.

Вӑл пиччӗшне гостиницӑна мӗнле каймаллине кирлӗ мар сӑмахсемпе тата нумайччен ӑнлантарса пачӗ, вара Петр тӗттӗм ҫӗре, сивӗ, тусан пек ҫумӑр айне тухсан, ун ҫинчен: «Лӑпӑртин мана хӑй патӗнчен ярас килмерӗ», — тесе шухӑшларӗ.
Он ненужно и многословно объяснил брату путь в гостиницу, и когда Пётр вышел во тьму, под холодненький, пыльный дождь, то подумал: «Не хотелось, болтуну, чтоб я ушёл».

Чуна ыраттаракан шухӑшсем витӗр, тӗтӗм йӗрӗ пек, тата темле урӑх, ют шухӑшсем тухса пычӗҫ, вӗсене ҫумӑр шывӗ пӑшӑлтатса каланӑ пек пулчӗ, вӗсем Петра хӑйне тӳрре кӑларма кансӗрлерӗҫ.
Сквозь горечь его размышлений струйкой дыма пробивались ещё какие-то другие, чужие мысли, их как будто нашёптывал тёмный шумок дождя, и они мешали ему оправдать себя.

Петр та калаҫма чарӑнса, Никита лартнӑ ҫӗмӗрт ҫулҫисем ҫине ҫумӑр хытӑрах та хытӑрах ӳкме тытӑннине итлерӗ.
Пётр тоже замолчал, прислушиваясь, как всё сильнее падает дождь на листья черёмухи, посаженной Никитой.

Чӳрече кантӑкӗсене ҫумӑр йӗпетме тытӑнчӗ сад ҫумӑрпа хуллен пӑшӑлтатма пуҫларӗ.
Дождь начал кропить стёкла окон, влажный шёпот поплыл по саду.

Ирхине ирех ҫӗр ҫине пӗр сехет хушши вӗтӗ ҫумӑр йӑскаса тӑчӗ, кӑнтӑрла ҫитеспе хӗвел курӑнса кайрӗ, вӑл фабрика ҫине, икӗ шыв хушшинчи савӑл евӗрлӗ ҫӗр лаптӑкӗ ҫине ӳркевлӗн пӑхса илчӗ те, Наталья ҫӗрле хӑйӗн хӗрлӗ питне мамӑк минтерсем ӑшне пытарнӑ пек, тӗксӗм кӑвак пӗлӗтсем ӑшне кӗрсе пытанчӗ.
Рано утром, с час времени, на землю падал, скупо и лениво, мелкий дождь, к полудню выглянуло солнце, неохотно посмотрело на фабрику, на клин двух реки укрылось в серых облаках, зарывшись в пухлую мякоть их, как Наталья, ночами, зарывала румяное лицо своё в пуховые подушки.

Вӑрманта шавлӑн кӗрлесе тӑракан пӑр часах тӑкӑнса пӗтрӗ, анчах ун вырӑнне чӗреслетсе ҫумӑр ҫума тытӑнчӗ, вӑл йывӑҫ ҫулҫисене миллионшар йывӑр тумламсемпе пере-пере лӑскарӗ, тӗттӗмлӗхре хаяррӑн уласа тӑчӗ.
Град, наполнив лес ледяным шумом, просыпался быстро, но его сменил густой ливень, дробно охлёстывая листву миллионами тяжёлых капель, наполняя тьму сердитым воем.

Кӑвак, сивӗ ҫулӑм ялкӑшса, ирӗлсе, вӗресе тӑракан ҫӗре самантлӑха хӑрушшӑн ҫутатса ячӗ тата ҫулӑн икӗ енче йӗпе тӗттӗмлӗхре юхакан кӗленче евӗрлӗ ҫумӑр витӗр хӑранипе хура йывӑҫсем сике-сике илни курӑнса кайнӑ вӑхӑтра ҫав тери хӑрушӑ пулчӗ.
Жутко было, когда синий, холодный огонь на секунду грозно освещал кипение расплавленной земли, а по бокам дороги, из мокрой тьмы, сквозь стеклянную сеть дождя, взлетали, подпрыгивая от страха, чёрные деревья.

Павел кӗрхи ҫумӑр айӗн е хӗллехи сивӗре вут ҫурнӑ чухне хур пек, хӑрах ура ҫинче тӑрса, шӑннӑ пӳрнисене вӗрсе ӑшӑтнӑ, тепӗрне чалӑшса кайнӑ, ҫӗтӗк атӑ тӑхӑннӑскерне, ун ҫумне тытса тӑнӑ.
Под осенним дождём или зимою, когда Павел колол дрова и грел дыханием озябшие пальцы, стоя, как гусь, на одной ноге, поджимая другую, с которой сползал растоптанный, дырявый сапог.

Нӳрлӗ ҫил, ывӑннӑ лаша пек хашкаса, чӑрӑш тӑррисене силлет, ҫумӑр пуласса систерет.
Всхрапывал, как усталая лошадь, сырой ветер, раскачивая вершины ельника, обещая дождь.

Эрнекун йӗпе юр, ҫумӑр ҫӑвӗ.
В пятницу выпадет мокрый снег, пойдет дождь.

50 градус сивӗ пек туйӑнӗ // Софья Савнеш. https://chuvash.org/news/27911.html

— Халь ҫумӑр кирлӗ.
— Теперь — дожди нужны.

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Ҫавӑнпа вӑл, пумилкке чухне Артамоновсен картишне пырса кӗрсе, лартса тухнӑ сӗтелсем хушшинче ҫӳреме, нимӗне пӗлтермен ухмахла сӑмахсем каласа: — Куятыр, куятыр, — шуйттан чиркӳ тӑррине хӑпарать ай, яй, ҫумӑр пулать, йӗпе пулать, каямас хура куҫҫулӗпе макӑрать! — тесе кӑшкӑрашма пуҫласан, хӑш-пӗр тавҫӑруллӑ ҫынсем пӗр-пӗринпе: — Ну, Артамоновсен телей пулмасть апла! — тесе пӑшӑлтатса илчӗҫ.
И когда, в час поминок, он явился на двор Артамоновых и пошёл среди поминальных столов, выкрикивая нелепые слова: «Куятыр, куятыр, — чёрт на колокольню, ай-яй, дождик будет, мокро будет, каямас чёрненько плачет!» — некоторые из догадливых людей перешепнулись: — Ну, значит, Артамоновым счастья не будет!

Курпун нимӗн чӗнмесӗр чӳречерен пӑхать — нӳрлӗ сывлӑшра хыр турачӗсем сулкаланса тӑраҫҫӗ, симӗс йӗпписем ҫинчен ҫап-ҫутӑ ҫумӑр тумламӗсене ҫӗре ӳкереҫҫӗ.
Горбун молча смотрит в окно, в мокром воздухе качаются лапы сосен, сбрасывают с зелёных игол ртутные капли дождя.

Тулта ҫумӑр чашлаттарса ҫӑвать, ҫуллахи шанса кайнӑ тӗссене ҫуса тӑкать.
За окном шуршит и плещет дождь, смывая поблекшие краски лета.

Пӗррехинче, вӑйлӑ ҫумӑр ҫунӑ хыҫҫӑн, Ватаракшӑна шыв тулчӗ.
Как-то после обильного дождя вода в реке поднялась.

Ҫӗнӗрен килсе тухакан кун яланах лайӑх: хӗвел пулсан — пурте ҫутӑлса тӑрать; ҫумӑр пулсан — уйрӑмах уҫӑ та таса; ҫулла пулсан — чечек, пыл, утӑ, сӗт шӑрши ҫапать; хӗл пулсан — питҫӑмартипе сӑмсана сивӗ савӑнӑҫлӑн чӗпӗтсе илет.
Новорожденный день всегда хорош: если солнце — кругом все сияет, если дождь — по-особому свежо и чисто; если лето — пахнет цветами, медом, сеном, молоком; если зима — мороз весело щиплет щеки и нос.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика