Шырав

Шырав ĕçĕ:

Уйӑх сăмах пирĕн базăра пур.

Уйӑх (тĕпĕ: уйӑх) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Анчах та ӑша-чикке чиксӗр савӑнӑҫ кӳртерекенни кунта, Виталипе Нина вӑйӑ саланнӑ хыҫҫӑн уҫӑлса ҫӳреме кӗнӗ колхоз садӗнче — ҫавра питлӗ янкӑр уйӑх ҫутипе шӗпӗл-шӗпӗл ҫулҫӑ калаҫӑвӗ.
Куҫарса пулӑш

5 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Виталий пӗве хӗррине пӑрахнӑ пӗрене ҫине ларнӑ иккен те уйӑх сутинче выртакан шыв канлӗхне шухӑшлӑн тинкернӗ.
Куҫарса пулӑш

5 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Анчах эп унта пурӗ те виҫӗ уйӑх ҫеҫ пулнӑ вӗт…
Но ведь я был там всего месяца три…

XVI // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Шуратӑл леш енче, инҫетре-инҫетре, горизонт тӗлӗнче, ҫил таткаласа пӗтернӗ пӗлӗтсем хушшипе ҫурла пек уйӑх шӑвать.
За рекой, у самого горизонта, в рваных, словно потрепанные паруса, облаках плыл месяц.

XV // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Тӳпере уйӑх ҫурли курӑнса кайрӗ, ун тавра ҫӑлтӑрсем пӗрин хыҫҫӑн тепри ҫуталса тухрӗҫ.
На небе показалась тонкая доля луны, вокруг нее одна за другой засветились звезды.

ХIII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Уйӑх капланса хӑпаракан ҫӑра пӗлӗт хыҫне кӗрсе ҫухалчӗ.
Луна скрылась за сгрудившимися на горизонте облаками.

VIII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Тӗлӗнмелле, ӑна уйӑх ҫутинче ялтӑртатса илнӗ шӑрҫаран ун ҫине, ашшӗ каласа панӑ пек, хитре те уҫӑ кӑмӑллӑ амӑшӗ пӑхнӑн туйӑнчӗ.
И странно, ей почудилось, будто из блеснувшего в свете луны камешка на нее глянула мать, красивая и добрая, как рассказывал ей отец.

VII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Вӑл Ильсеяр ҫине, листовкӑсем ҫине тинкерсе пӑхрӗ, унтан Ильсеяра пӗчӗкҫеҫ чӳречерен ӳкнӗ уйӑх ҫути патне илсе пычӗ.
Он внимательно смотрел на Ильсеяр, на листовки, потом подвел Ильсеяр к крохотному окошку, сквозь стекла которого падал лунный свет.

Уйӑх ҫутинче Ильсеяр хӑйӗн урисем ҫинче шыв сирпӗне-сирпӗне ялтӑртатнине курать.
Ильсеяр видела, как сверкают в лунном сиянии брызги на ее ногах.

Акӑ ансӑр сукмак пирӗн Ильсеяра ҫак каҫ Шуратӑл ҫыранӗ тӑрӑх илсе пычӗ, тӳпери уйӑх та унран юлмарӗ.
Вот и нашу Ильсеяр тропка вела в эту ночь по берегу Белой, а в вышине за ней неотступно следовала луна.

Утатӑн эс, уйӑх та, — хӑйне пӗччен кичем пулнӑ пек, санпа тӗл пулнӑшӑн савӑннӑ пек, — пӗрлех куҫса пырать.
Ты шагаешь себе, а луна — словно истомилась она в одиночестве, словно радуется этой встрече — движется вместе с тобой…

Ҫул хӗрринчи пирвайхи йывӑҫранах хӑвна юлташлӑх лайӑх туя касса илетӗн те уйӑх ҫине, ҫӑлтӑрсем ҫине, кӗмӗлӗн ялтӑракан шыв ҫине пӑха-пӑха, савӑнса пыратӑн.
Отрежешь у первого же придорожного дерева добрый сук себе в товарищи и идешь, любуешься на луну, на звезды, на серебристое сияние реки.

Ҫӳлӗ-ҫӳлӗ хӑпарнӑ тулли уйӑх Шуратӑлӑн лӑпкӑн юхса выртакан шывӗ ҫине хӑйӗн йӑлтӑркка ҫутине сапалать.
А полная луна забралась высоко и заливает сиянием плавно бегущие воды Белой.

Икӗ уйӑх курман ӗнтӗ эпӗ ӑна.
Уже два месяца не видела я ее.

III // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Вӗсене кӗркунне ҫывхарнине систерекен йывӑр хура пӗлӗт хӑваласа ҫитрӗ, вӑл хӑйӗн мӗлкин бархачӗпе уй-хире тата шурлӑха карса илчӗ, ҫапах та ҫак икӗ ҫынна хирӗҫ тулли уйӑх ҫаврашки йӑвашшӑн ҫутатса тӑрать.
Их догоняла предвестница осени, тяжёлая чёрная туча, одевая поле и болото бархатом тени, а встречу им ласково светил полный круг луны.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Пӗлӗтсем чупаҫҫӗ суккӑр уйӑх хыҫӗнчен, Ман хыҫран такам мӗлки йӑпшӑнать хуллен…
В небе тучи гонятся за слепой луной, Полем тихо крадётся чья-то тень за мной…

Пӗлӗтсем шӑваҫҫӗ, вӗсем хушшинче — уйӑх, мӗнпур тӳпе вара, татӑлса анас пек — чӗтренсе тӑрать…
Бегут тучи, а между них — луна, и всё небо вздрагивает, будто ломается…

Унтан тата пӗлӗтсем, тетӗн, вара — уйӑх та курӑнать-и?
Потом вот тучи, говоришь, и — луна?

— Тулли уйӑх чухне — мӗнле ҫӑлтӑрсем пулччӑр-ха?
— При полной-то луне — какие звёзды?

— Тӳпе вӑл яланах хӑрах куҫлӑ-ҫке-ха: кӑнтӑрла — хӗвел, каҫхине вара — уйӑх кӑна.
— Небо ведь всегда одноглазое: днём солнце, а ночью — луна только.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика