Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

Ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Кунта, кантӑкран шатӑртатакан вутлӑ ҫумӑр вирхӗнсе кӗнӗ евӗр, ҫутӑ йӗр хӑваракан пульӑсем чӑшлатса вӗҫсе кӗреҫҫӗ.
Во все окна с шипением врывались трассирующие пули, словно сюда ветром забивало трескучий огненный дождь.

XXVIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫӗр ҫул утсан та, ҫыпҫӑнакан-тӑпра ура айӗнче ҫаплах чапӑлтатассӑн, ҫумӑр пӗлӗчӗсем вӗҫӗмсӗр ҫумӑр тӑкассӑн, кӗрен тӗслӗ сӗвек чул сӑртсен тапранми утравӗсем тӗттӗмлӗхре ҫӗкленсе тӑрассӑн туйӑнать.
Казалось — иди хоть столетия, все будет под ногами чавкать вязкая земля, будет сеять и сеять нескончаемый дождь, всё будут выситься в темноте неподвижные острова крутых розовых скал.

XXIV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Хӗвеланӑҫӗнче ҫур тӳпене хӗрлӗ ҫутӑ ҫапнӑ, ҫумӑр тӑкӑнать кӑна, вӑл вӗри ӗнсе ҫине сиввӗн юха-юха анать, ҫакӑн пек ҫумӑр ҫунӑ чух пушар сӳнменни тӗлӗнтерет.
На западе полнеба было охвачено неподвижным заревом, дождь лил, стекая холодом на горячие шеи, и было странно, что это зарево не гаснет под ним.

XXIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Шултра ҫумӑр кантӑка ҫапӑнса шӑкӑртаттарать, тимӗр витнӗ ҫурт ҫивиттийӗ ҫилпе кӗмсӗртетет, ҫакна пула хӑй ҫутнӑ пӳлӗмре тата хӑтлӑрах.
Черный дождь тарахтел в стекла, грохотала под ветром железная крыша, и от этого в освещенной комнате было еще уютнее.

Пӗтӗм тӗнче хуралса килчӗ те, нумай вӑхӑта пыракан, пӗрпеккӗн те лӑпкӑн ҫуса тӑракан ҫумӑр тапранчӗ.
Весь мир стал серым, и пошел обложной дождь, равномерный и тихий, какие идут подолгу.

Каҫа хирӗҫ тӳпене ҫумӑр пӗлӗчӗсем хупласа хучӗҫ.
Под вечер тучи обложили небо.

Ир, аслатиллӗ ҫумӑр хыҫҫӑнхи пек, ҫӳлӗ те янкӑр уяр.
Утро было высокое и ясное, как после дождя с градом.

XI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӗсем снаряд ҫурӑлнӑ хыҫҫӑн ҫийӗнчех тӗтӗм ӑшӗнче ҫухалаҫҫӗ, пачах курӑнми пулаҫҫӗ; тӗтӗм сирӗлсен, сӑрӑ пӑнчӑсем каллех хускалма тытӑнаҫҫӗ; кӑткӑсем ҫумӑр хыҫҫӑн шунӑ пек, вӗсем тайлӑмсем тӑрӑх упаленеҫҫӗ.
Они то и дело исчезали в дыму взрывов, пропадали, казалось, совсем, но дым рассеивался, и серые пятнышки снова жили, ползли по склонам, как муравьи после дождя.

IX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫумӑр ун ҫинчи тусана ҫуса тасатрӗ те, вӑл йӑлтӑртатма пуҫларӗ.
Дождь смыл с него пыль.

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫумӑр мӗнле тапраннӑ — ҫаплах сасартӑк чарӑнчӗ.
Дождь прошел так же внезапно, как и начался.

Тавракурӑма хупӑрланӑ тӗксӗм шурӑ ҫумӑр карӑнчӑкӗ унта ҫитеймен-ха, илемлӗн ешӗрекен тӑван хирсем вӗсем енне, ҫакӑнти ют сӑрт-ту ҫине, юлашки хут паянхи хӗвелӗн кӑмӑллӑ куллине сапалаҫҫӗ.
Матово-белая дождевая коса, свисая на горизонте, еще не дошла туда, и зеленеющие степи посылали свою последнюю солнечную улыбку на эту чужую гору.

I // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Шинеле ҫумӑр ытларах та ытларах ҫапса шӳтерет, лере тата чылаях аялта, тӑван ҫӗршыв енче, хӗвел халӗ те ҫутатса пӑхать.
Дождь все сильнее стучал по шинели, а там далеко внизу, на родной стороне, еще светило солнце.

Ҫумӑр шӑпӑртатма тытӑнчӗ те, хӑмӑр тусан ҫинче, ҫурӑлакан пульӑсемпе пенӗ пек, тӗтӗмӗн пӗчӗкҫеҫ юписем сиккелеме пуҫларӗҫ.
Залопотал дождь, и по рыжей пыли запрыгали дымки, словно от разрывных пуль.

Малта тусем хыҫӗнчен кӑвак ҫумӑр пӗлӗчӗ ҫывхарни курӑнать; каҫӑ леш енчи ҫул ҫӳлтен ҫӳле хӑпарать, ҫавӑн пирки вӗсем умӗнче ҫумӑр пӗлӗчӗ мар, кӑвак та ҫӳлӗ ту сарӑлса выртнӑ евӗр туйӑнать, ҫав ту ҫине улӑхма та май пур пек.
Впереди из-за горы надвигалась синяя туча; дорога за переправой поднималась все выше, и казалось, что не туча перед ними, а тоже гора и до нее можно дойти.

Хӗвел ҫумӑр умӗнхи пек тӗксӗммӗн ҫутатать.
Тускнело солнце, как перед дождем.

Ирхине ҫумӑр чарӑнчӗ те, хӗвел тухрӗ.
Утром дождь кончился, взошло солнце.

5 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Ҫав каҫ сивӗ ҫумӑр вӗсене утӑ куписем ӑшне пытантарчӗ.
В эту ночь холодный дождь заставил их спрятаться в скирдах сена.

Ҫумӑр ҫӑвать пулсан — ҫумӑр айӗнче пурӑнатӑн.
Если дождь льет — значит под дождем живешь.

1 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Тӗтре тухрӗ, урама ҫумӑр таттисӗрех пушӑпа ҫапса хистенӗ пек хистесе тӑчӗ…
Падал туман, и дождь, как кнут, стегал да стегал улицу…

10 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Шап-шур шӑмма ҫумӑр ҫуса тасатӗ Ҫӗр-анне васкамасӑр хуплӗ хӑй айне, Ҫапла юшсем вилнӗ, вилнӗ хӑюллӑн.
Вымоет старательно дождик кости белые И засыплет медленно мать сыра-земля Так погибли юные, так погибли смелые.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика