Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Йӑлтӑртатса (тĕпĕ: йӑлтӑртат) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Малтанхи самантра таҫта ҫакӑнтах, хампа юнашарах, тӗтӗмпе хура тусан купи ӑшӗнчен хура та хӗрлӗрех ҫиҫем йӑлтӑртатса тухрӗ те, сывлӑш кисренсе, ӑшӑ шыв хумӗ пек мана ҫурӑмран пружина евӗрлӗ пырса тӗртрӗ.

В первое мгновение показалось мне, что где-то здесь, совсем рядом со мной. Коричневая молния вырвалась из клубов дыма и черной пыли, воздух вздрогнул и упруго, как волна теплой воды, толкнул меня в спину.

VI сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Тулта никам та курӑнмасть — Блюм садри сукмакпа утать; йӗри-тавра — ҫӳллӗ вулӑсен шурӑ тӗсӗ саланнӑ ырӑ шӑршӑллӑ сулхӑн; шупка кӗрен, шутсӑр йышлӑ венчиксен тарӑнӑшӗнчи чӗрӗ юр мӗльюн-мӗльюн хурт-кӑпшанкӑна сӗрлет-нӑйӑлтатать-мӑйлать-ҫатӑртатать; шӗвӗр вӗҫлӗ, йӗплӗ, ҫавра, сапака евӗрлӗ чӗнтӗрлӗ ҫулҫӑсен ярӑмӗсем пуҫ ҫийӗн тата малта вӑрттӑн ҫутӑ ӗнтрӗкӗн эрешӗсем пек ҫакӑнса тӑраҫҫӗ; сукмак вӗҫӗнче, карта леш енче, чул куписен хушшинче сӑртсем ҫинелле — Суаналла — чупакан чуллӑ ҫул каҫхи тусанра йӑлтӑртатса шуранкаланнӑ.

За дверью никого не было — Блюм двинулся по тропам сада, в душистой прохладе осыпанных белизной цвета высоких крон; живой снег бесчисленных, в глубине розовых, венчиков гудел миллионами насекомых; каскады остроконечной, иглистой, круглой, гроздьеподобной, резной листвы свешивались над головой и впереди узорами таинственных светлых сумерек; в конце тропы, за изгородью, ослепительно белела вечерней пылью каменистая, бегущая на холмы среди груд камней, дорога в Суан.

II. Йывӑҫсем ҫеҫкере // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

Кӳренӗве асра тытма хӑнӑхманскер — ирхине ҫеҫ вӑл ӑнӑҫу хӑпартланӑвӗнчи хавхалануллӑ, илемлӗ туйӑмсен кӳллинче ишетчӗ, халӗ вара йӑлтӑртатса ҫиҫекен кавирӗн тусанлӑ, тӗттӗм тӳнтерӗшӗ ҫинче ҫатӑлтатать.

Если утром, незлопамятный от природы, он переживал в восторге удачи только вдохновенное и красивое, то теперь бился над пыльной, темной изнанкой сверкающего ковра.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 337–349 с.

Тепӗр чухне шӑнтма е вӗрилентерме пуҫлать, — куншӑн савӑнатӑп: ҫак самантсенче манӑн лару-тӑрӑвӑн сивлек-тӗксӗм капанӗ кӗленче евӗр витӗр курӑнса, йӑлтӑртатса юхать тейӗн, янкӑр ҫутӑ пӳлӗмсем пек — фантазипе шанчӑк ҫиҫеҫҫӗ, унта хаваслӑ кулӑ янӑрать; е мана сӳрӗклӗх пусӑрӑнтарать, ҫакӑн чухне аса илӳсене путатӑп.

Иногда меня лихорадит, чему я бываю рад; в эти часы мрачные обстоятельства моего положения приобретают некую переливающуюся, стеклянную прозрачность, фантазии и надежды светятся, как яркие комнаты, где слышен веселый смех, или я становлюсь равнодушен, получая возможность отдаться воспоминаниям.

ХIII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ҫуллӑ ҫӑра шывӑн ҫийӗнче манӑн хӗвелпе пиҫӗхнӗ питӗм, ҫӳҫе кастарнӑ пысӑк пуҫӑм тата пӑхӑр тӳмесемпе йӑлтӑртатса тӑракан формӑллӑ гимнастерка куҫкӗски ҫинчи пек курӑнса кайрӗҫ.

Маслянистая поверхность мутной воды отразила мое загорелое лицо, подстриженную ежиком крупную голову и крепкую, поблескивавшую медными пуговицами ученическую гимнастерку.

V сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Пӗчӗк ҫырма хӗрринче вӑл лашине чарчӗ, йӑлтӑртатса юхакан шывалла тинкерчӗ, унта унӑн куҫӗсем шыҫӑнчӑк хура сӑнпа тӗл пулчӗҫ.

У ручья он задержал лошадь, посмотрев в сверкающие струи потока; там, снизу, встретилось с ним взглядом опухшее, темное лицо.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 339–344 с.

Кӗҫех кирпӗч вучах ҫулӑмпа сывлама пуҫлать те — старик маги ӳкерчӗкӗсемпе капӑрлатнӑ шӗвӗр вӗҫлӗ калпакне тӑхӑнать, хӑйӗн асамлӑ соусӗсене пӗҫерет, унӑн сӑмси вӗҫӗнче ҫак самантсенче тар тумламӗ йӑлтӑртатса чӗтрет.

Вскорости начинал пламенно дышать кирпичный очаг, старичок варил свои волшебные соусы, надев остроконечную шапку, украшенную магическими рисунками, и на кончике его носа дрожала капелька пота.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Пӗр е икӗ кун ҫухатса вӗсем, паллах, каялла таврӑнаятчӗҫ, анчах умра инҫетре, аялта, Асцендӑн ҫинҫе йӑлмакӗ йӑлтӑртатса йыхӑрать, вӑл кукӑрӑлнӑ тӗлтен сылтӑмра Хӗвеллӗ Тусен ылтӑнпа пуян юппи тӑсӑлса выртать.

Они могли бы вернуться, потеряв день или два, но далеко впереди, внизу, блестела тонкая петля Асценды, от закругления которой направо лежал золотоносный отрог Солнечных Гор.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 141–146 с.

Лавккасем суту-илӳ тӑваҫҫӗ: эсир витринӑсен шурӑ тӑваткалӗсем витӗр йӑлтӑртатса выртакан блузкӑсене, чӑматансене, улма-ҫырлан капӑр тӗсӗсене куратӑр; эсир тӳлек.

Магазины еще торгуют: вы видите наискось в белых квадратах витрин озаренные блузки, чемоданы, роскошные краски фруктов; вы настроены мирно.

IV. Сысна. Икӗ «арӑслан» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 66–73 с.

Вӑл чӑштӑртатакан курӑк хушшинче темӗскер йӑлтӑртатса шунине асӑрхарӗ.

Ее внимание привлекло нечто, блеснувшее в зашуршавшей траве.

Ҫӗлен // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 381–386 с.

Ҫурма хупӑ куҫсенчен ӑшшӑн тинкерсе Филипп канӑҫсӑррӑн хуравлать: «Пӳрт тӑрринче ула курак ҫӳрет; йывӑҫсен хушшинче ҫил шавлать; шывра чулсем йӑлтӑртатса выртаҫҫӗ, — ҫывӑр, ҫарран ан ҫӳре».

Тревожно отвечал он, заглядывая в полусомкнутые глаза: «Ворона ходит по крыше, ветер шумит в деревьях; камни блестят в ручье, — спи и не ходи босиком».

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 371–376 с.

Шыв лекнипе сенкер ҫулӑм йӑлтӑртатса чӑшлатрӗ те сӳнчӗ.

Сверкнул, шипя, залитый водой синий огонь и потух.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 187–210 с.

Ҫунакан кӑвайт умӗнче виҫӗ ҫын шӑппӑн ларать; кашнин хӑйӗн шухӑшӗ, хыттӑн йӑлтӑртатса каҫхи курӑка чӑпарлатакан ҫутӑ вӑййине тарӑн путса кӗнӗ куҫӗсемпе йӗрлеҫҫӗ.

Три человека сидели у пылающего костра и молча отдавались своим мыслям, следя глубоко ввалившимися глазами за игрой света, пестрившего ночную траву яркими отблесками.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 177–180 с.

Ҫапах пичӗ унӑн ашшӗнни пек йӑвашскер мар, сӑмса ҫунатти еплерех вылянинчен, ҫӳхе тута пӗрӗнсе-чӑмӑртанса тӑнинчен, тӗксӗм камерӑра хуран курӑнакан куҫӗ тӑрсан-тӑрсан йӑлтӑртатса илнинчен ҫынни ку хытти-хурине самаях тӳссе ҫирӗпленме ӗлкӗрнине туятӑн.

Куҫарса пулӑш

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Унӑн пӳрнинче Грэйӑн пайӑркаллӑ ҫӗрри йӑлтӑртатса вылять.

На ее пальце блестело лучистое кольцо Грэя.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Вӑл ирӗн телейлӗ капӑрлӑхне, ҫап-ҫутӑ туратсен хушшинчи ҫыран хӗррине, йӑлтӑртатса выртакан кӑвак инҫете тӗлӗнсе сӑнать; горизонт ҫийӗн, ҫав вӑхӑтрах унӑн ури тӗлӗнче те, шӗшкӗ ҫулҫисем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.

С изумлением видел он счастливый блеск утра, обрыв берега среди этих ветвей и пылающую синюю даль; над горизонтом, но в то же время и над его ногами висели листья орешника.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Тӗтӗмпе явкаланнӑ сывлӑш кӑвайт ҫийӗн йӑлтӑртатса чӗтрет.

Над костром, перевитый дымом, сверкая, дрожал воздух.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Умӗнче йывӑҫсем ирӗклӗн уҫӑлнине, вӗсен витӗр йӑлтӑртатса выртакан сенкер тинӗс таппине, пӗлӗтсене курсан Ассоль кӑштах тӗлӗнсе лаштах сывласа ячӗ, халь-халь кайса ӳкесле ӗшенсе ҫитнӗскер сарӑ хӑйӑрлӑ ҫыр хӗррине чупса тухрӗ.

С удивлением, но и с облегчением Ассоль увидела, что деревья впереди свободно раздвинулись, пропустив синий разлив моря, облака и край желтого песчаного обрыва, на который она выбежала, почти падая от усталости.

I. Ӑрӑмҫӑ пӗлтерни // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Малтанах вӑл нимех те уйӑрса илеймен, анчах сасартӑк шӑтӑкра шалта симӗсрех тӗслӗ икӗ пӑнчӑ йӑлтӑртатса илнӗ, вӑл вара самантрах кусем тискер кайӑк куҫӗсем пулнине тавҫӑрса илнӗ.

Сначала он ничего не мог разглядеть, но вдруг в глубине пещеры блеснули две зеленоватые точки, и он догадался, что это глаза зверя.

Ту арӑсланӗн йӗррипе // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Джеймс Ш. Пӗчӗк индеец Синопа: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 109 с.

Аякри тӗме хыҫӗнчен пӗчӗк ача пӑхнӑ, унӑн хура куҫӗсем йӑлтӑртатса илнӗ.

Из-за крайнего куста выглянул маленький мальчик; блеснули черные глазки.

Тӑмран тунӑ теттесем // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Джеймс Ш. Пӗчӗк индеец Синопа: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 109 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех