Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Каҫалапа пирӗн Кирилле — вӑл сивӗ кӑмӑллӑ арҫынччӗ, чылай ҫулланнӑскерччӗ, — ура ҫине тӑчӗ, ҫӗлӗкне хыврӗ те ҫапла калать: «Ну, ачасем эпӗ сирӗншӗн малалла начальник мар, тарҫӑ мар, хӑвӑрах кайӑр, эпӗ кунтан вӑрманалла пӑрахса каятӑп!» — тет.

Под вечер Кирилло наш суровый был мужчина и в летах — встал на ноги, шапку снял, да и говорит: «Ну, ребята, я вам боле не начальник, не слуга, идите — сами, а я в леса отойду!»

III. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.