Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Машинӑсем ҫӳремелли ҫулсем электрица ҫутинче тӗллӗн-тӗллӗн йӑлтӑр-йӑлтӑр ҫиҫкӗнекен тӗкӗре аса илтереҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

Вӑрттӑн сыхлавҫӑ // Василий Сипет. Сипет В.Н. Калавсем. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2019. — 224 с. 36–70 с.

Эпӗ тӗркӗшӳ хушшинче сулланса ҫӳретӗп, тепӗр чухне Дэзипе тӗл пулкалатӑп, — вӑл мӗн пур борт тӗлӗнче тейӗн, ҫиҫкӗнекен рейда ҫӑткӑннӑн сӑнать-тӗпчет.

Я бродил среди суматохи, встречая иногда Дэзи, которая появлялась у всех бортов, жадно оглядывая сверкающий рейд.

XXI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Виҫӗ мӑрьеллӗ пысӑк ҫак каплам — эпир унран тӑрса юлсан — хӳрипе ҫаврӑнса малалла хӑвӑрттӑн ишет, — хыҫӗнче вутлӑ шӑтӑксем акӑннӑ, кӑпӑкӑн силленекен, ҫиҫкӗнекен пийине саркаласа сапаланӑ.

Эта трехтрубная высокая громада, когда мы разминулись с ней, отошла, поворотившись кормой, усеянной огненными отверстиями, и расстилая колеблющуюся, озаренную пелену пены.

XX сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Сӑн ӳкӗм йӗрӗ, зал урайӗпе тата колоннӑсен хыҫӗнчен ҫиҫкӗнекен талккӑшсен урайӗсемпе пӗр шайра пулнӑ май, курӑнӑш никӗсне сывлӑшра сарса тухнӑ кавирсен мӗлкелӗхӗ евӗр.

Линия отражения, находясь в одном уровне с полом залы и полами пространств, которые сверкали из-за колонн, придавала основе зрелища видимость ковров, разостланных в воздухе.

XVIII // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Унӑн куҫӗсене те хупас килмест, — ҫапла ларать вӑл ҫиҫкӗнекен темӗнле пӑта ҫинелле тӗмсӗлсе.

Ему не хотелось даже закрывать глаз, — так он и сидел, глядел на какой-то поблёскивающий гвоздик…

Пулма пултараймилӗх // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Акӑ пурнӑҫ ун ӑшне тӗкӗр урай тӑрӑх, ҫиҫкӗнекен чӳречесен айӗпе кӗрет.

И жизнь входит в него по зеркальному полу, под сияющими окнами.

Лось пӗччен юлать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Ушкӑн-ушкӑн ҫӑлтӑр вара хытӑрах та хытӑрах йӑлтӑртатать, халӗ тӗлӗрекен туратсем, ҫиҫкӗнекен чул муклашкисем тата ларакан Магацитлӑн ыйхӑра кулакан сӑнӗ уҫӑмлӑнах курӑнаҫҫӗ.

А созвездия горели всё ярче, и теперь ясно были видны заснувшие ветви, поблёскивающие камушки и улыбающееся во сне лицо сидящего Магацитла.

Пусма ҫинче // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Тумхахлӑ вулӑсем витӗр инҫетре кӳллӗн ҫиҫкӗнекен шывӗ вылять.

Сквозь пятнистые стволы играла вдали сияющая вода озера.

Сенкер ӗшнере // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Чалт кӑна пӑхса илтӗм — пӗтӗм кӳлепине курса юлтӑм: ҫурта евӗр ҫунса тӑракан вӗҫ-леке тӑррисене, пайӑрка сапса ҫиҫкӗнекен хашакӗсене…

Едва взглянув на него, я увидел остроконечные макушки, полыхающие, как свечи, наличники, рассыпающие вокруг сверкающие лучи…

Ылтӑн пан улми // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 84–97 с.